Post- en psychrockers domineren Desertfest dag 1

Oh jawel, de NMTH-crew is geland in Antwerpen voor weer een editie van Desertfest Belgium. We reizen eigenlijk ieder jaar in oktober af naar muziekcentrum Trix voor drie dagen vol desert-, psych- en meer heavy rock plus de nodige metal. Wat ook elke editie vaste prik is: stapvoetse frustratie in meerdere files op de route naar het zuiden. Gelukkig hebben we er een prettige roadtrip-playlist bij en dito gezelschap. Let’s go!

Na een serie onnavolgbare verkeerssituaties en een hemeltergend langzame sightseeingtour dwars door hartje Antwerpen om bij ons vorstelijke appartement te geraken, is er wel degelijk goed nieuws te melden. We arriveren laat in Trix, maar toch net op tijd om het staartje van de eerste Desertfest-band mee te pakken: favoriet Margarita Witch Cult vlamt die psychdoom hard door het Trix-café. Potverdomme wat lekker. We komen net binnen bij de laatste tonen van het meeslepende ‘Death…. Lurks At Every Turn’. Drie Sabbath-aanbidders uit Birmingham trakteren een al aardig enthousiaste Vulture Stage op nog drie tracks en die ‘White Wedding’ cover wordt terecht luid meegebruld. Afsluiter ‘Sacrifice’ is een gruwelijke doomer, de ultieme beloning voor al het fileleed en haasten. Zo weggespoeld door de wild Birmingham bunch.

Tekst: Ingmar Griffioen, Waldo Volmer & Roy Wolters / Fotografie: Roy Wolters

SIENA ROOT
Hopla, nu eerst tijd voor een ronde Bollekes om goed te landen in de Desertfest-bubbel. Bij de bar kunnen we meteen de eerste bekenden op de schouders slaan, het is toch altijd goed thuiskomen hier. De Zweedse groep Siena Root heeft daar op de Canyon Stage (bovenin de Trix) de goede soundtrack bij. Heel laidback en wat bluesy die psychrock.

Het moet gezegd dat het Desertfest-decor wel heel minimaal is, we zien dezelfde zes grote doodskoppen hangen aan weerszijden van de main stage (boven hangen er twee). Hoewel ook deze editie weer gezegend is met fraai artwork, zien we dat alleen terug op het programmaboekje, de polsbandjes, de digitale borden/backdrop. Verder heeft de organisatie weinig moeite gedaan om zalen of gangen van Muziekcentrum Trix in de juiste sfeer aan te kleden. Je kunt ook zeggen: Desertfest Antwerp heeft die opsmuk helemaal niet nodig. De muzikale omstandigheden én de shows zijn prima, relatief volle en genietende bak en daar gaat het om.

THIS WILL DESTROY YOU
De gelouterde Amerikaanse post-rockers This Will Destroy You openen op deze eerste dag de Desert Stage in de grote zaal. De band staat omcirkeld in het programmaboekje van ondergetekende. Ondanks dat hun debuutalbum ‘Young Mountain’ al van 2006 dateert, was de eerste kennismaking dankzij de playlist van deze festival-editie. Shame on me! Want de met emotie geladen en bij tijden exploderende epossen zijn van het type thee waar ik graag een kopje van drink. Referenties aan bands als And So I Watch You From Afar doemen op. Verwachtingsvol dalen we dus in het donker de trappen af, om ons op de vaste spot links vooraan te nestelen. Het Texaanse kwartet begint de set laidback en spacend. In totale duisternis en verstild, soms met enkel keys, worden de nummers ingezet en ontvouwt zich langzaam de ware aard van deze veteranen.

We zijn toch echt ruim 10 minuten op weg, als de eerste opbouw naar extase wordt ingezet. Distortion, felle riffs en donderende drums en bas vallen in. En dan de climax! Een verzengende en overdonderende beukriff die de nekspieren aan een forse inspanning onderwerpt. We voelen de broekspijpen voor het eerst wapperen. Meer van dit! De spanningsopbouw is in dit genre van groot belang en ook dit songmateriaal is er volledig op gebouwd. Ergens tussen slowcore en ambient grijpen de nummers ons langzaam bij de keel, om ons vervolgens bij het achterhoofd beet te grijpen en vol tegen het podium te slaan met een daverend crescendo. Machtsvertoon van een band die volledig in controle is en ons evenzeer in de greep heeft. Zo’n act waarbij je je geen seconde afvraagt of je zang mist.

MOONSTONE
Moonstone maakt indruk in het café en de langharig psychende Polen zijn daar ook goed op hun plaats. Bij het inluisteren raakten we al flink gecharmeerd van het repertoire van de band uit Krakau. Dat ademt qua artwork een mix van psychedelica, shrooms, occult, astronomie en natuur en muziekinhoudelijk voegen we daar graag wat dampende doom en klaaglijke zangpartijen aan toe. Laatste plaat ‘Growth’ (mei 2023) is uitgebracht via Galactic Smokehouse en Interstellar Smoke Records en de band doet die labelnamen duidelijk eer aan.

 

BLACKWATER HOLYLIGHT
Blackwater Holylight heeft de zaal boven vol. Er hangt een beetje een gekke sfeer, het is alsof iedereen er wel ‘in’ zit, maar het ook niet echt tot ontlading komt. Meer zweven dan headbangen, zeg maar. Wellicht is de geluidsmix daar debet aan (meer brij dan genuanceerd), maar de impact is veel minder dan This Will Destroy You net. Terwijl de vier vrouwen uit Portland Ook nog eens zang toevoegen en op plaat ook aardig doomend en vooral uiterst dynamisch en spannend voor de dag komen. Die spanningsbogen van de eerste twee platen (2018/19 RidingEasy Records) voelen we nu minder.

Na wat bezettingswisselingen waarbij de band uitbreidde naar een vijftal, is Blackwater Holylight nog altijd een volledige vrouwelijk en weer vierkoppig gezelschap. Bassist Alison “Sunny” Faris en toetsenist Sarah McKenna zijn al sinds 2016 de vaste waardes en Faris pakte in 2020 de rol van frontvrouw en leadvocalist over. Haar dromerige zang is een belangrijk wapen, maar we missen nog steeds de dubbele zanglijnen uit de beginperiode. Dat gaf de groep extra meeslepende power. Gelukkig stapt bassist-gitariste Mikayla Mayhew naar voren voor de grunts in een-na-laatste nummer ‘Delusional’. Die doen qua bruutheid weinig onder voor Bryan Funck (de Thou-frontman leverde de grunts op plaat) en dat is knap. Een ander hoogtepunt is prijsnummer ‘Willow’, dat nog het beste de kwaliteiten van Blackwater Holylight uitbuit: dromerige shoegaze en slepende zang versus dwarse doom en heavy psych.

THE OCEAN
Berlijnse post-rockers The Ocean schuren ook al tegen de -metal aan en de zanger voegt van alles toe. Benieuwd of ze daarmee aan de klasse van This Will Destroy You kunnen geraken. De Duitse band speelt al geruime tijd een belangrijke rol in de scene. Zo richtte gitarist Robin Staps naast The Ocean (Collective) ook het heavy fijnproeverslabel Pelagic Records op. Iedere keer dat ik de band zie, lijkt echter de haat-liefdeverhouding wat verder te verdiepen en ook nu maken ze het me niet makkelijk. Zo moet je even 20 minuten geduld hebben, maar dan is de eruptie vanaf de main stage ook heel heftig. Daar hebben ze ons goed te pakken.

In de volgende song hameren ze er mokerhardcore in. Verwoestende sound ondersteund door een oogverblindende show. Brulboei Loïc Rossetti is hier op z’n sterkst met screams door merg en been. Zo krijgen we na een wat povere start toch brute hardcore vibes. Dan belanden we in een volgende fase: een soort ritueel, waarbij de zanger weg is en beide gitaristen aan weerszijden van het podium tegenover elkaar zitten. De bassist staat ertussen en The Ocean bouwt zorgvuldig op. Terwijl wij denken: ‘Geef ons gvd meer en wel nu!?’ Het uitstellen en tergend musiceren richting een vage horizon is natuurlijk ook wel trademark post-rock.

CARLTON MELTON
Het is halverwege de avond als we ons settelen voor de Vulture stage in het café, wat gestaag volloopt voor Carlton Melton. De band, afkomstig uit San Francisco trapt af met een masterclass fuzz en psych van de bovenste plank, waarbij de lead in handen is van voorman Rich Millman. De overige bandleden complimenteren de sound, maar het is Rich die de Vulture stage omtovert tot een jamsessie. Daarbinnen kennen de nummers een nauwgezette opbouw en exploderen ze stuk voor stuk in een climax, waarbij de aanwezigen het haar wilder en wilder slaan. Een geweldige meeslepende set, waarvan we er niet veel zullen zien gedurende deze eerste dag. Een regelrecht hoogtepunt!

TRUCKFIGHTERS
Bij Truckfighters weet je eigenlijk al heel goed wat je gaat krijgen en dat is stampende fuzzy stonerrock in een ook altijd visueel spetterende show. De visuals zijn spacy as fuck en gitarist Dango is een onmisbare blikvanger, een geschenk voor iedere fotograaf. Als een soort Angus Young on steroids raast, stuitert en springt hij over het podium. Helemaal geen gekke headliner voor dag 1, zo verwachtten we en zo pakt de keuze voor de Zweden ook uit. Het resulteert ook in de eerste crowdsurfers en gewoon een verdomd goed stonerfeestje.

We zitten dik genietend vol in de set van Truckfighters als zanger-bassist Ozo doodleuk meldt dat ze nu aan de laatste song beginnen. Wtf, het is 23.45 en officieel moeten ze nog half uur spelen?? De volle Trix-zaal klapt en zingt mee met die song in de hoop dat er meer komt. Dat mag je ook van een band als Truckfighters, met alleen al zes studioplaten aan repertoire, verwachten toch? Het draait natuurlijk uit op een vooraf ingecalculeerde toegift. Ook dat mag je verwachten. Het zou nog interessant zijn om te zien wat er gebeurt als we met z’n allen ‘boe’ of ‘neeee’ roepen. Dat doet niemand en zo pakken de Zweden de headlinerbonus volvettig uit.

KID CONGO POWERS
Tussendoor dwalen we wel even af naar de Vulture Stage. Daar staat namelijk een door de wol geverfde rockmuzikant die naast het vele solowerk zijn sporen verdiende bij The Cramps, The Gun Club en Nick Cave and the Bad Seeds. Kid Congo is zoals voorspeld de vreemdste eend in de bijt hier. In een mooi Don Corleone-pak en met zijn typische grijns (de man is ook acteur, ja ja) kondigt de Amerikaan een song van zijn laatste EP aan. Je kunt zeggen wat je wilt, maar Kid Congo Powers gooit hier wel achteloos een paar van de beste songs van de avond op ons. En verpakt die in een smeuïg 60ies en garage rock ’n roll-jasje. Niet te versmaden.

NEBULA
Nebula heeft wel zin in die afsluitende show. Het Amerikaanse trio vliegt er vol doch relaxed in met die heavy psychende stonerrock. Heerlijk gaan en dat doet die hele Trix dan ook. Van de langharige bassist tot de geblondeerde zanger-gitarist en de extatische drummer, die duidelijk van het explosieve type is. We zien hier in de Canyon een stukje stonergeschiedenis uit Palm Springs, California. Stoner heartland indeed. Uit die Palm Desert Scene, en vooral uit Fu Manchu, kwamen Eddie Glass en Ruben Romano met Nebula op de proppen. De groep brengt tegenwoordig platen uit op – het hier altijd goed vertegenwoordigde – Heavy Psych Sounds label.

Frontman Glass staat al sinds 1997 aan het roer, maar lijkt vanavond niet heel standvastig (lees: apestoned) in de schoenen te staan. “You ok Desertfest, some cool bands playing right?”, stamelt hij wat plichtmatig. Het levert amper een reactie op. Nebula lijkt een beetje een mismatch: Trix wil hard gaan, maar Nebula is te laidback en slordig om de voorzet te geven. Ze leveren niettemin heavy sleazy stoner die er erg lekker ingaat. Ook al is het nogal rommelig. Een bezoeker schreeuwt een kanttekening in ons oor: “Nu gaat het aardig, maar twee jaar geleden in dB’s kon die bassist z’n pedalen niet vinden. Uiteindelijk was de drummer er helemaal klaar mee. Gelukkig gaat het nu een stuk beter. Maar ook toen was het een vette show hoor.” Dat is het nu ook. Het vlamt behoorlijk, prima spul richting een vrijdagse afterparty.

De Desertfest vrijdag was best wel… wazig. Wazig?! Nu ja, bij vlagen echt wel tof en intens, maar ook regelmatig wat rommelig en niet heel verheffend. Wat herinneren we ons volgend jaar nog van deze dag? Sowieso de verpletterende indruk van This Will Destroy You en de diepe psychtrip van Carlton Melton. Misschien weer de eyecandy van Truckfighters? Om eerlijk te zijn is er verder weinig wat er bovenuit steekt. Op naar dag 2!

---