Desertfest: De 5 beste acts van de zondag

Desertfest dag 3, de dag van het weerzien met Sleep! Maar ook de dag, dat je die met een stuk afterparty verlengde zaterdag begint te voelen. Het was het waard, al was het maar om de handtekeningen van alle mannen van Inter Arma op m’n vinyl te krijgen en om een fijn slot van de dag uit te luiden. We lopen ook zeker niet op het tandvlees, maar de voetzolen beginnen het wel te voelen en de kop suist ook wat.

Gelukkig lonkt het zondagse programma alweer enorm met ook onder meer een pak interessante Belgische bands op het menu. Bovendien is daar Just Like Your Mom om het caffeïnegehalte weer op peil te brengen. De Noorse post-metalband SÂVER zorgt er verder voor dat we langzaam maar zeker van dromenland naar harde realiteit gaan. Let’s do this!

Tekst: Ingmar Griffioen // Fotografie: Roy Wolters

Lees ook:
– de Top 5 van de vrijdag en wat verder opviel op Desertfest dag 1
– de Top 5 van de zaterdag en de verdere belevenissen

---

Over naar De Top 5 van de slotdag:

5. Eyehategod
Eyehategod is een band die je heel veel ziet op bijvoorbeeld patches, maar die ik nog nooit live zag. Nu dan. Met de veelbesproken frontman Mike Williams, die in de gevangenis noodgedwongen afkickte van drugs en in 2017 te horen kreeg dat hij met zijn drankgebruik zijn lever verspeeld had. Onder meer Phil Anselmo viel voor hem in, maar Mike is er alweer een tijdje gewoon bij. Hij oogt nog wat wankel, maar staat er wel. De band en deze wall of sludge ook, en hoe. De NOLA sludge hakt er nietsontziend in. “Desertfest right? Oh well…” Mike gooit wat vocht in zijn gezicht en we gaan door…

Het is echt volle bak aan voor de Desert Stage, een vrouw gaat crowdsurfend helemaal uit haar plaat inclusief horns in de lucht. De gitarist zet vast een Sleep-riff in en oogst luid applaus. Plus een vermanende kwinkslag van Mike. De volgende Eyehategod-song knalt echter drie keer zo hard door de zaal. Lekker hoor. Ook dankzij dat slepende en die vele breaks, die hardcore stukken en die rotsvaste, hard groovende ritmetandem. Wel is er soms een pauze tussen de nummers, alsof de band niet helemaal ingespeeld is. Het haalt de vaart er wat uit. Nu weer bij de les, want ‘Medicine Noose’ kickt er dan weer heel hard in. Aardig agressieve muziek met een heel hoog fuck you gehalte, en dat geldt ook voor alles wat Williams overwon.

4. Toundra
We zien veel mensen in shirts van deze Spaanse band, die ons ook nog eens van meerdere kanten getipt wordt. Bovendien hopen we dat de post-rock na al het zware sloopwerk verademend kan werken. Helaas. Dat is wellicht het probleem, dan boek je ‘een ander soort’ band en dan gaan ze extra knallen omdat ze op Desertfest staan. Kan Toundra verder niks aan doen natuurlijk, die staan hier even een partij ijzersterk te concerteren. De Madrilenen zijn dan ook zeer ervaren, liefst vijf albums brachten ze in ruim tien jaar tijd uit en die zijn nogal de moeite. Ze dompelen de Canyon nu onder in meer atmosferische post. Lekker!

Met de geboden power zijn ze toch meer post-metal dan -rock, maar ze zijn zeker niet voorspelbaar en voegen ook wat prog en space toe. Het Spaanse viertal serveert de betere hoofdknik-muziek. Weer geen kalm briesje natuurlijk, en wel een storm. Volledig instrumentaal, maar minder dromerig en met veel meer zeggingskracht en impact dan bijvoorbeeld een Sunnata op vrijdag liet zien. Het spacen gaat ons gaandeweg steeds beter af. We moesten er even in komen, maar als het zo doorgaat blijven we erin. En met liefde. Deze set is de shit, de mannen mogen straks de soundtrack in de auto naar kaaskoppenland verzorgen. En die van morgenochtend thuis ook. Veel spanning en tempi, plus verrassende wendingen en dat komt de composities, zoals het nogal epische ‘Mojave’, zeker ten goede. Ook komen die versnellingen en verdieping in bijvoorbeeld ‘Tuareg’ echt binnen. Toundra serveert hele krachtige post-metal en de Canyon hangt op gepast extatische wijze aan de Iberische lippen.

3. High Reeper
We skippen Monkey3, u leest het goed ja…, voor deze doomende stonerband (en voor een extra stuk Fire Down Below). Keuzes… en die valt ditmaal op deze Sabbathianen uit de VS, die we nog nooit zagen. En die dit jaar alweer het tweede klasse album in anderhalf jaar tijd uitbrachten op Heavy Psych Sounds. Het artwork is ook klassiek trouwens. En je kunt zeggen wat je wilt: ze schamen zich niet voor die Black Sabbath devotie en belangrijker: ze brengen dat supergoed. Live ook vanaf de eerste tel. Dit is van die klassieke hardrock waarop je niks anders kunt dan je vuist ballen en net zo hard met je haar wapperen als de zanger. Jaloersmakend die manen, maar dat is weer een ander verhaal. Mensen houden zich vast aan een pilaar, de boxen, elkaar, om maar harder te kunnen headbangen. Helaas weer slechte wiet hier, maar we kunnen het hebben.

Dat spul van het debuutalbum uit 2018… yeah! En dan toch zeker het anthem ‘High Reeper’ en die gruwelijke openingstrack ‘Die Slow’. Man wat een meeslepend geweld, wat een beuker. Zalig. Maar het nieuwere ‘Bring The Dead’ maakt ook een hoop los; de drie besnaarde mannen slaan haar en de zanger pompt twee vuisten de lucht in. En met een op z’n kop. Wat een scherpe, classic howl heeft die gast! Het maakt niet uit wat voor muziek je maakt, aan wie je schatplichtig bent; het gaat erom hoe je het speelt en of je het weet over te brengen. Dat is hier heul dik voor de reaper in ieder geval. Beats me, waarom ze geen High Reaper heten trouwens. Deze show had wat later op de avond vast nog een tandje harder gewerkt.

2. Sleep
Je kunt het als heavy festival anno nu niet veel beter doen dan Sleep te boeken. De Amerikaanse stonerdoom-giganten spelen monumentale sets en die verkopen meestal snel uit. Daar verkoop je geheid kaarten op dus en als je ze als afsluiter van de zondag posteert, dan sluit je hoogstwaarschijnlijk af met een afgeladen en uiterst hard genietende zaal. Score dus! Nadeel voor ons is dat we al twee sets zagen op Roadburn Festival 2019 (plus een in TivoliVredenburg) en dan ligt de lat, ook audiotechnisch, akelig hoog. Niettemin komt het trio na een introtape van 15 minuten space-communicatie verwoestend binnen met ‘Marijuanaut’s Theme’. Daar klotst de Duvel wel even van door het glas en de kop. Matt Pike gooit er een ‘Hello Desertfest’ uit die aardig goed landt in de Trix. Maar dat is niets in vergelijking met die gruwelijke strot van Al Cisneros, die weer klinkt alsof ie net een bierglas tussen zijn kaken heeft vermorzeld. Wow. ‘Holy Mountain’ dan zeg… Die riffs denderen door de zaal als een kudde mammoeten. The fuck.

Maar waar zijn de visuals nu? Het hele festival projecteert Desertfest op de backdrop van de main Desert Stage en in de Canyon Stage boven draaien continu beelden die soms verdomd veel aan de Dopesmoker-hoes doen denken… en dan bij deze band als afsluiter alleen die lichten? Raar. Afijn, het blijft natuurlijk ook een gek gegeven dat Pike en Cisneros met hun, overigens verdomd goede, bands na Sleep nooit zoveel succes kenden. High On Fire en OM zijn immers ook niet kinderachtig. Maar ja, als je met Sleep zoveel meer aandacht en kaartverkoop genereert… We aanvaarden dit geschenk echter in volle dankbaarheid, evenals deze afsluiter van weer een memorabele Desertfest-editie.

1. Wolvennest
We zagen ze kort op Roadburn 2019 aan het werk en zijn er vast goed voor gaan zitten. Niet voor niets, want de opbouw van Wolvennest verlengt het chille begin van de zondag. Kijken hoe de Belgische band de kaarsjes aansteekt, begeleid door Arabische zang, is erg rustgevend. Even later staat het hele altaar in de fik, inclusief walmende kelken én mijn neusvleugels. De Trix is zwanger van de paraffine als de theremin-mevrouw opkomt. We tellen daarnaast nog drie gitaren, een bas en drums en dan kun je best een aardig totaalgeluid neerzetten. Wolvennest is een kruising tussen een black metal-, een psychedelische en een occulte folkband en pakt ons daarmee steeds steviger bij de kladden. Wat ook helpt zijn de bijzonder goed getroffen, stemmige (Sólstafir-esque) visuals.

Zangeres Shazzula Vultura pakt de microfoon, draait zich met de bassist om en precies bij de breakdown weer naar het publiek toe: een effectieve truc. Ook bij deze groep fascineert het bespelen van de theremin me, maar hoogst zelden maak je mee dat het in het geluid zo goed werkt. Wolvennest is totaaltheater, totaalspektakel. Erg goed hoe de Belgen deze duistere en toch warme atmosferische deken over de Trix draperen. Dit had ik net nodig. De mix van black met haar ijle, zorgvuldig op de gitaarlijnen aangebrachte vocalen werkt als een veenbrand. Ze gaat schijnbaar moeiteloos van Anna von Hausswolff-hoogtes naar donkere zang naar bruter geschreeuw; Shazzula etaleert een groot bereik, haar vocalen maken het fraaie Wolven-plaatje compleet.

---

– Een programmatische noot:
Na afloop van Wolvennest bedenken we ons dat we eindelijk een vrouw on stage zagen op Desertfest, en eindelijk in een hoofdrol (we noteerden verder slechts twee vrouwelijke bassisten en een gitarist). Dat is best een opvallend matige score. Er zat verdikkeme niet eens een vrouw in Lucy In Blue! Wat een deceptie. Op een dag dat ons hoofd soms tolde van de vernietigende muziek, waren we nadrukkelijk op zoek naar alternatieven. Dat mogen de programmeurs zich wel aantrekken: Wat meer lucht in het programma, via een psychedelische of spaceband als Minami Deutsch, Causa Sui of Mars Red Sky, of een pak darkfolk van een Chelsea Wolfe; het had allemaal als variatie goed kunnen werken. De Secret Session van Ungraven was ook al geen akoestisch rustpunt, maar van een vernietigende orde. Een andere optie is om een meer psychedelische band als Crypt Trip wat meer de ruimte te geven op een groter podium.

We zeuren verder niet, want we kwamen voor harde muziek en die was er in overvloed en in kwaliteit. Toch zat de kop wat vol van de aaneenschakeling van killer blows, en soms van te veel instrumentale acts achtereen, en merkten we dat we soms langer bij de merch of de food court bleven hangen om weer op te laden. Awel, we worden natuurlijk ook hartstikke oud. Gelukkig hebben we weer een berg heule goede muziek mogen aanschouwen en daarvan kwam verrassend veel uit de Lage Landen.

– Wat verder opviel:

# The Progerians
We zeggen het eerlijk: de keuze voor een Top 5 is lastig en The Progerians was er heel, heel dichtbij. De Brusselaars kwamen dit jaar met de straffe tweede plaat Crush The Wise Men Who Refuse To Submit en dat crushen voelen we wel in deze energieke set punky sludge, of sludgy punk zo u wilt. Het was na Roadburn 2016 (Ruffstuff x NMTH avond in Cul de Sac) een uiterst prettig weerzien. De zanger-bassist en linker gitarist zijn zo uitbundig dat je er wel in mee moet gaan. Sowieso zit de band er diep in en wij dus ook. Vanaf het derde nummer is het me een partij aan zeg. Getver wat lekker. En dan slingert die de volgende song nog aan in Fred Durst vocal style.

# Ungraven Secret Session
Desertfest maakte zich niet populair door deze band van Jon Paul Davis (Conan) en de drummer van Tuskar alleen voor de very happy few aan te bieden, Ungraven doet namelijk geen reguliere gig. Wel moedig. De vijftig aanwezigen hadden hopelijk oordoppen mee, want kiezelharder hebben we ze niet gegeten. De cementen vloer van de Trix kelder trilt vervaarlijk mee. De furieuze eerste gaat vast over Brexit of kindersterfte, zo boos en allejezus hard… Denk aan post-hardcore met gemene metal, de zang van Jon is weer heel punky. Erg bijzonder om van zo dichtbij te beleven. Na een half uur is zuurstof en enige rust weer zeer welkom.

# Fire Down Below
Met Dozer, King Hiss en Stoned Jesus op de shirts hebben we er wel vertrouwen in. De Gentenaren gaan lekker, met nu eens vadsige Fu Manchu- en dan weer meer uitgesponnen, psychedelische stoner. ‘Universes Crumble’ ronkt als een enorme motherfucker, in de beste King of the Road spirit. Toch speelde Steak een dag eerder meer klaar. Waarom? Het moment op de dag wellicht, en sowieso had de Londense frontman een meer dragende en herkenbare stem en meer power in de show. Maar wellicht zaten de vocalen ook wat te ver weg in de geluidsmix in de Canyon? Sowieso was deze set wel heel dik mannen. Meer van dit stomende stonerwerk graag en snel ook.

# Vonnis
We moeten verdikkeme opeens kiezen uit drie aansprekende Belgische bands. Die overlap… de weelde. Vonnis dus, ook al uit Gent. Debuutplaat Bikini Season kwam in juni uit via Hypertension. Blackened crust is de deal. Onverbiddelijk. Alles kapot. Wat slordig ook. Hoort vast. Maar die hardcore vibe is geweldig: Een gast op de eerste rij springt op podium en de mic. De frontman is nog veel gekker, raust al brullend en op mensen klimmend door het café. Eerst hapt hij in zijn Vans en even later kunnen we nog net wegduiken als hij beide exemplaren tegen het raam keilt. Die gozer rent nu blootsvoets door het café, staat even te flippen voor de bar en slaat zich met de mic op hoofd. Met het microfoonsnoer drijft hij bezoekers bijeen. Dit komt dichtbij, heel dichtbij. Het risico is dat het straks meer over de show gaat dan….

# Lord Dying
Zwaarrrr en aanvankelijk maniakaal snel. Dat is me nog eens een pot brute sludge en vooral bonte metal. De tering. Gruwelijk: Lord Dying brengt proggy sludge met onder meer trash metal. Die schrille metalstem, dat manische begin, dat tempo en dan met een jazzy break ombouwen via een proggy intermezzo naar het telkens weer op een andere manier ongrijpbare geheel. Wowzers. En dat op de main stage. Het tempo van de start was ook niet vol te houden natuurlijk, maar daar ging ik wel harder op dan de progopera-stukken. De laatste plaat van de Amerikanen ga ik thuis eens op het gemak opzetten.

# Crypt Trip
Dit Texaanse gezelschap sloot op Roadburn 2019 nog de main stage af met een broeierige southern psych ’n rollset. Op Desertfest staan ze in het café dat zelden zo uitpuilde. Vreemde keuze, deze band is toch minimaal groter dan de Belgische bands die vandaag boven staan geprogrammeerd. Het heavy psychrockende trio gaat er lekker en bevlogen op, hoewel ze er altijd aartscool bij blijven kijken. Jammer dat het geluid achterin de Vulture Stage de performance te weinig recht doet. Dan crypt trippen we ‘m thuis weer tot in Haze Country.

---

– Foto van de dag:

---

– Live after Desertfest:
# Wolvennest speelt deze zaterdag (26-10) in JeugdKlub Paddestoel in Dilbeek, 29-02-20 in de AB in Brussel en 09-04-20 in De Casino in Sint-Niklaas (met Wiegedood)
# Sleep is helaas teruggekeerd naar de States, Eyehategod ook
# Toundra is voorlopig in Polen en elders in Europa aan het touren
# De tour van labelmaatjes High Reeper en Crypt Trip koerst vooral naar Zuid-Europa en de Alpenlanden
# Lord Dying tourt met Earth Ship door Europa en niet meer dichter in de buurt dan Duitsland
# The Progerians speelt vrijdag (25-10) met La Muerte en Des Yeux in L’Entrepot a Arlon (Aarlen)
# Fire Down Below zie je o.a. 12-11 in Jeugdhuis Comma in Brugge (met Gozu) en 6-12 met King Hiss en Rockford in Mezz, Breda
# Vonnis zie je o.a. in november in fijne tenten als La Zone, Luik (11e met DDENT en Neige Morte) en Café Charlatan, Gent (14e met Old Painless en Youff)

Lees ook:
– de Top 5 van de vrijdag en wat verder opviel op Desertfest dag 1
– de Top 5 van de zaterdag en de verdere belevenissen

 

---