Amenra, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Amenra, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Na de zoveelste (letterlijk) koude douche slingeren we in een zeldzaam productieve bui zo het zaterdagverslag online en spoeden ons naar buiten. Daar wacht namelijk de zon en voor je het weet staan we alweer binnen tussen de zwarte T-shirts en leren jekkies te zweten. Eerst dus maar even verpozen op het Koningin Astridplein, waar ze naast een bijzonder fraai station en een Zoo met bij de entree echte roze flamingo’s (niet die opblaasbare partymodellen, we hebben het gecheckt), ook een paar terrassen hebben. Een vorstinnelijk broodje en een blond biertje later koersen we huffend en puffend naar het voormalige Hof ter Lo aan de Noordersingel: d’n Trix.
Tekst: Ingmar Griffioen / Fotografie: Roy Wolters
Lees ook:
– De vrijdag waarop Sasquatch gans Dessertfest en Wo Fat opblaast
– De zaterdag: Heavy sludgen, doomen en spacen met YOB, High On Fire en Yuri Gagarin
Castle, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
CASTLE
We arriveren net op tijd voor Castle, twee Sabbath-aanbidders uit San Francisco, live uitgebreid met drummer. Sabbathiaans spul inderdaad en de gitarist in King Diamond-shirt en de bassiste stampen er meteen lekker in. Haar klaaglijke stem is daarbij een flinke bonus. Na twee nummers heeft de witch het toch ook wel heet en gooit wijselijk de cape af. Daaronder schuilt gelukkig een beestachtige frontvrouw. Heerlijk zoals ze die teksten kracht bijzet door met gebalde vuisten te zwaaien en gemeen over de microfoon heen te kijken. En het baswerk versterkt door te headbangen met die lange zwarte haren. Het vuur schiet uit de oogkassen, zoals de licks van zijn gitaar spatten. Ze meent het, ze leeft deze muziek. Muzikaal best tof. Nog geen klassieker, maar Castle heeft alvast de frontvrouw om de klus te klaren.
My Sleeping Karma, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
My Sleeping Karma, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
MY SLEEPING KARMA
Met My Sleeping Karma staat er eindelijk een spaceband in de grote zaal. De instrumentale Duitse veteranen hebben er ook elektronica uit Korg en laptop bij om die trip te verdiepen en dat lukt heel aardig. Twee Bären staan hevig aan de snaren te trekken en met de drive van deze drummer en de elektronica erbij kun je zo je zanger thuislaten. Daarbij zij aangetekend dat zoiets echt alleen kan als je het spannend houdt. Daarvoor moet je de nodige progressie en vooral spanningsbogen inbouwen. Laat My Sleeping Karma daar nu net meesterlijk bekwaam in zijn: verzwaren en versnellen, even terugschakelen, weer ronkend versnellen en na nog een stel van die passages een flinke solo over het publiek heen leggen om vervolgens naast – nu echt luide – fuzz ook het gaspedaal in te trappen. Als je dan nog eens durft af te breken naar de minimale doch meteen herkenbare gitaarlijn van net en met korte versnellingen strooit, dan hangt onze mond van ontzag en ademnood open. Dit is instrumentale stonerrock om alle tien de vettige vingers bij af te likken.
FUCK ONS LEVEN
Door een vreemde fuckup staan we bij de merchandise te kletsen, terwijl beneden Elder net met een jamsessie de Secret Desert Session van vandaag afsluit. Kilo Utrecht Tango, geen Elder kelder dus. Als pleisters schaffen we het Elder live op Roadburn 2013 vinyl en een Duvel aan en pakken we een paar nummers The Devil and the Almighty Blues in de Canyon mee. Lekker, maar het doet nog steeds pijn. Wel een hele goede toevoeging die sessies Desertfest! Die zien we graag volgend jaar (liefst in uitgebreidere vorm) terugkeren.
Acid King, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Acid King, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
ACID KING
De bassist van Acid King heeft zo’n benijdenswaardig puntige baard, maar daardoor ziet het er bij het headbangen wel telkens uit als een harakiri-actie. Een wat treurige dan want doordat ie uiteraard afketst op z’n borstkas, wordt het een grijs slabbetje… Afijn, tot zover de random, niet ter zake doende inleidende beschietingen. Belangrijker is dat het trio je gelijk bij de strot pakt met een instrumentaal stuk stonerdoom. Geen verdere relatie tot zelfdoding, au contraire; Acid King is zo op smaak dat we deel 1 van de bandnaam als natuurlijke drug ervaren en – als Lori S. daar overheen brult – dat we ons de koning van Borgerhout voelen. Totdat we weer aan de Elder-sessie denken dan. En tot we ons realiseren dat het geluid zo beschaafd staat dat we die twee luid lullende sukkels voor ons erdoorheen horen. De tering, get a room dudes. Misschien komt dat ook doordat bassist Rafa Martinez de versterker lijkt te hebben opgeblazen. Lekker bezig.
Maar twee minuten later keert de band uit San Francisco in full force terug, zwaaaarrrr rolt de ronkende stonerdoom door Trix, de enorme sandwich van vanmiddag wordt even op en neer gemasseerd en de oordoppen trommelen subtiel op de vliezen. Sjawel, vlammen maar. Lori is van de hoge uithalen en die breken het stomende palet allerprettigst. De band geeft een nieuwe, verdiepende betekenis aan ‘laaggestemd’. Zo vet dat we bijna die geur vergeten van de ontzettend slechte wiet (Antwerps gras waarschijnlijk), die een gast hier staat te smoken. Bijna. Gelukkig hebben Lori en co wel de betere verdovende middelen op zak, zoals je dit weekend ook kunt gaan ervaren op Into The Void of in dB’s.
Eagle Twin, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
EAGLE TWIN
Een welingelichte Groninger en Utrechter tipten ze al en zeiden er meteen bij dat Eagle Twin eigenlijk op een te klein podium geboekt is. Ze hadden twee keer gelijk. Dat zien ook Beavis & Butthead… die hier gehuld in Metallica-shirts polshoogte komen nemen bij de Vulture Stage. Smart choice. On stage zien we ook een goed op elkaar ingespeeld tweetal Amerikanen. Frontman Gentry Densley en drummer Tyler Smith uit Utah bewijzen dat je het met twee man ook prima af kunt. Althans, mits je die drums, gitaren en howls zo straf en ziedend voor elkaar hebt. Zware stonergrooves, sludgy breakdowns en noisy passages: Eagle Twin lijkt nooit voorspelbaar te worden en blijft het in het Trix-café experimenteel en compromisloos aanpakken. Mijn god die drummer is echt niet te houden, als een gekooid roofdier dat na weken vrijgelaten wordt en bloed ruikt. De stem van de frontman is te ziek, zo grof en doorleefd schurend en screamend. Zo gaan we met goed gevoel op jacht naar een Johnny Cash burger, een hitsig ding met spek dat alle vier de munten volledig waarmaakt
Elder, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Elder, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
ELDER
Dan toch eindelijk Elder vandaag. We zeggen het eerlijk: de verwachtingen kloppen in de keel, gieren door het lichaam en wat al niet meer… Sinds die set op Roadburn 2013 in Patronaat destijds (net uitgebracht door Roadburn Records!), en de twee platen van het jaar sindsdien zijn wij enorme fan. Extra kippenvel daarom om ruim 1100 man in die volle Trix ook uit de plaat te zien gaan, headbangend, juichend en alles. Wat is er dan wel zo verdomd goed aan de groep uit Massachusetts? Wel het is niet alleen zwaar dreunende stonerdoom, maar zoveel meer: Het zijn met proggy gitaarloopjes en andere elementen, jazzy passages (die drummer Matt Couto!) en kraakheldere met synthlijnen verrijkte sound, de twee complementaire gitaristen, die wel verschillende accenten aanbrengen, en natuurlijk de stem en vooral meeslepende zanglijnen van Nick DiSalvo.
Elder, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Daar gaat ook Desertfest dus hard in mee. Moet ook haast wel natuurlijk. Het is maar goed voor onze gemoedsrust dat we die live-plaat net afgerekend hebben, want na deze set vliegt de resterende Elder-merch (er waren nog maar een paar plakken vinyl) ongetwijfeld over de toonbank als Hollandse schoten in het Duitse doel. Opener Dead Roots Stirring was al zo’n langgerekt orgasme in drie delen en het eveneens uitgesponnen, zeer dynamische Sanctuary maakt dat we alweer vervuld van kippenvel staan mee te schreeuwen. Het is typerend voor het kwartet: dat je even makkelijk meezuigt met een nummer van de tweede plaat (2011) als met de opener van het vorig jaar verschenen meesterwerk Reflections of a Floating World.
Naxatras, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Naxatras, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
NAXATRAS
We zijn ondanks de drie dolle Desertfest-dagen weer helemaal opgeladen en snellen na afloop zo de trap op voor weer een mediterrane traktatie. Naxatras opent lekker spacy en instrumentaal. De tweede track is meer heavy in de nokvolle Canyon en dan zetten de Grieken ook de vocalen in. Toegegeven: De bassist heeft niet de beste stem, maar het voegt wel een extra laag toe. Om dan in de derde track echt allout te gaan met die fuzzende en vooral dromerige, zweverige spacerock. Heerlijk zeg. Zondag spacedag zeg maar. Nummers als Waves, met die progressie en met die vele tempowisselingen, kun je eindeloos doorbouwen. Ge-wel-dig. Terwijl het nieuwere werk soms ook wel wat harder fuzzt. Heel goed van Naxatras om een beetje opbouw in die set te gooien. Dat werkt, hoewel het voor het podium een wat matte boel blijft. Het is misschien toch wat te space, deels instrumentaal en bedachtzaam om hier de vlam in de Canyon te doen slaan. Geeft niet, want het is zondag hè.
Amenra, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Amenra, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
AMENRA
En bovendien hebben we Amenra nog. Kortrijk in het huis! Nu ja huis… kerk. En wat een machtige kathedraal weet de groep weer te vullen hier. Zoals altijd is het visuele plaatje tot in de meest overweldigende puntjes verzorgd. Maar het begint heel klein en intiem met een fluisterzachte spanningsopbouw, waarbij we frontman Colin van Eeckhout op de rug zien, terwijl hij op het podium gezeten aan het tikken en trommelen is. Het eerste nummer Boden is al een uithoudingsproeve van een minuut of tien, die eerst na bijna drie minuten hevig tot ontlading komt, de doom metal vernietigend versterkt door een lichtspel dat het bombardement op Dresden poogt te doen verbleken. Allejezus wat een zieke psalm meteen in de Kerk van de Egyptische Zonnekoning. Op het podium ontwaren we opeens Tim de Gieter, de frontman van Every Stranger Looks Like You doet mee als bassist en dan mag je dus vol aan de bak als headliner. In de Canyon ontwaren we nog een barman in ESLLY-shirt en zo maken we onbewust live toch wat mee van de albumrelease van deze groep (luister en huivert hier).
Amenra, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Excusez, snel terug naar Amenra dat zich weer uitzonderlijk toont in het bespelen van het publiek met post-metal van epische proporties, vervaarlijk zwenkend van weldadige rust naar hevige explosies. Voor deze muziek is extreme stilte gevraagd en – je hoort her en der “pssst ssst ssst” – dat Desertfest dat nu geeft, dat nu kán geven, dat zegt veel. Dat zegt veel over dit publiek, dat in ieder geval grotendeels uit devote liefhebbers bestaat en over deze band die dat moeiteloos afdwingt. We hadden ons geen betere afsluiter van de Desertfest driedaagse kunnen wensen. Voor nu is het deconfiture in de voiture naar Holland.
Lees ook:
– De vrijdag waarop Sasquatch gans Dessertfest en Wo Fat opblaast
– De zaterdag: Heavy sludgen, doomen en spacen met YOB, High On Fire en Yuri Gagarin
– Voorpret met de NMTH tips voor Desertfest Belgium 2018
Amenra, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Acid King, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
My Sleeping Karma, Desertfest Antwerpen, foto Roy Wolters
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.