Desertfest zondag: Melvins zetten bijzondere kroon op festival

Het moge duidelijk zijn wat de uitdagingen zijn op deze derde festivaldag, en terwijl we gevoelsmatig op tandvlees en laatste benen naar Muziekcentrum Trix lopen is de temperatuur opgelopen naar 25 graden. Een stel jongens is aan het voetballen in een voetbalkooi nabij en op het terras van Trix is het ongebruikelijk druk. Hm. Gelukkig heeft Desertfest daar wat op bedacht: meteen Monolord programmeren in de hoofdzaal. Bovendien is de Desertfest zondag zo straf volgeboekt, dat we de komende acht uur nog met die berg vettige lekkernijen bezig zijn.

Lees ook:
– het verslag van vrijdag met All Them Witches, Radio Moscow, Minami Deutsch, -(16)- en Steak Number Eight.
– Het verslag van zaterdag: Graveyard maakt echt heel veel goed, Dyse veel kapot

Tekst: Ingmar Griffioen, foto’s: Roy Wolters

MONOLORD
Dus dat, meteen doom en drones van Monolord voor je bakkes bij binnenkomst, daar kan geen sloot caffeïne tegenop. Er gaat sowieso weinig over een Where Death Meets The Sea heen, die meedogenloze opener van de net verschenen derde plaat Rust. De Zweden zijn van de trage, slepende en slopende doom metal. Wel fijn dat Thomas Jäger aardig melodieus zingt en die stem telkens even omhoog laat schieten (met mic in Lemmy-stand moet je natuurlijk ook haast wel omhoog zingen). Verder doet Monolord de naam eer aan: de meesters heersen met monotone doom. Met monotoon doelen we zeker niet op eentonig, maar het geluid is wel constant loodzwaar, vernietigend en onheilspellend.

De visuals zijn treffend, maar wel wat herfstig met die boom en bladeren in de wind. En nu bij de single Rust een projectie van de Rust albumhoes in trillend rood, hoewel die beweging misschien onbedoeld veroorzaakt wordt door die voortrollende drones. Afsluiten doet Monolord nog altijd met Empress Rising, titelnummer van de debuutplaat uit 2014. Pfff, wat een geweldige, alles verwoestende en meeslepende track is dat toch. Alsof er een modderlawine door Trix raast. Onze fotograaf op de voorste rij hoeft in ieder geval niet meer naar de stomerij om zijn broek in de plooi te krijgen en we sluiten niet uit dat de plastische chirurg potentiële klanten verliest die de kop strak hebben laten blazen door de de vette bak stonerdoom van Monolord. Wel zonde dat de haarlijn wat opgeschoven is, maar vooral dat de Zweden het met 45 minuten moeten doen.

HEMELBESTORMER
Kiezen tussen twee Belgische bands en dus voor eentje die we nog niet zagen: Hemelbestormer bestaat uit vier man die occult en duister doen met die post-metal, doom, sludge en black. Instrumentaal en goed gedaan, opener After Us The Flood trekt ons meteen een kwartier mee in iets wat we als een occulte Russian Circles ervaring beleven. Fijn die ventilator achter ons, bedankt meneer de headbanger voor die goed getimede verkoelende manen. Nu wat zwaarder en verder de peilloze diepte in van Hemelbestormers poel des verderfs. De groep trekt de Canyon aardig vol, maar na een kwartier loopt het rap leeg als Church of Misery gaat beginnen. Wij dwalen ook af met onze gedachten, dat is ook het nadeel van een start met Monolord, de lat ligt direct verrekte hoog. Hemelbestormer houden we in de gaten, ook voor de langspeler die Ván Records begin volgend jaar wil uitbrengen.

CHURCH OF MISERY
De Japanse doomers dan, best een grote band in het genre en ervaren. Het lijkt ook drukker vandaag, maar bij Church Of Misery lijken toch veel mensen de zonovergoten binnentuin te prefereren boven deze duistere doommis. De zanger pakt eerst de theremin goed ‘beet’, yessss psych it up baby! Tijd om dat publiek verder naar binnen te verleiden en op te zwepen, snapt ook de bassist. Tatsu Mikami is al sinds 2001 het enige oorspronkelijke lid en in 2014 zag hij weer drie bandleden vertrekken. Maar voor Mikami was het na 20 jaar Church Of Misery (en liefst vier Roadburn-edities) nog niet genoeg en vorig jaar kwam het toepasselijk getitelde And Then There Were None uit op Rise Above Records. En in Trix kunnen we constateren dat hij weer een goede band om zich heen heeft verzameld.

De Aziaten gaan na 15 minuten al behoorlijk hardcore tekeer. Daarmee geven al aan dat dit hele andere koffie is dan de logge Monolord-pleur. Church Of Misery etaleert ook een smakelijke melodieuzer psychkant. Ze pakken de lat van de Zweden beet en laten zien dat ze die grote zaal aan kunnen. De nummers dragen bijnamen en namen van massamoordenaars als El Padrino (Adolfo de Jesús Constanzo) en I, Motherfucker (Ted Bundy) en hoewel ze grimmig kijken die doom, maken ze niet echt een bloeddorstige indruk. Desertfest klapt graag mee en vindt een ‘Kampai’ met flesjes water en poseren met horns voor de foto van de lachende frontman ook geen probleem. Mikami laat zien dat hij wel wat meer respons en uitgelaten publiek verwacht had en dat hadden ze ook wel verdiend met deze dikke set.

REDD KROSS
‘Leuk dat Desertfest ook The Stones geboekt heeft’ is het eerste dat we denken na het enteren van de Vulture Stage. De Amerikaanse band Redd Kross heeft naast die opzwepende rock ’n roll ook wel wat met Beatlesque songs, en de bassist onderstreept dat met een Beatlemania gitaarband. De mannen zijn niet de jongste meer, maar spelen met veel inzet en passie op dit kleine podium en ze bezorgen meteen een hoop glimlachen.

DOOL
Eindelijk een Nederlandse band op Desertfest, verzucht de chauvinist. In 2015 zagen we hier nog Monomyth, The Machine, Black-Bone én Pendejo. Toch opvallend dat Death Alley niet geboekt is, aangezien hun tourgenoten van Kadavar en Mantar wel spelen vandaag. Ditmaal dus slechts een enkele band uit eigen land, maar wat voor een: Dool en ze openen uiteraard met Vantablack, het epos dat het als gedurfde albumopener ook zo uitstekend doet. Dit is de eerste band die we zien met drie gitaristen. Dool doet daar ook echt wat mee en toont dat bovendien in een venue waar de nuance in het geluid soms ver te zoeken is. Na Windhand zien we ook nog eens een frontvrouw on stage op Desertfest, en ditmaal eentje die haar stempel wel drukt, die haar band leidt, die beleving, passie en verbetenheid toont en nog een beetje extra gif als het geluid net niet naar haar zin is.

Die ‘nieuwe’ bassist JB toont zich trouwens ook. Hij slaat het hardst met die haardos en blikt met grote ogen bezeten de zaal in. Dusdanig indringend dat niet meedoen geen optie is en aantekeningen maken op de telefoon als een risico aanvoelt. Zijn gegroeide rol moet inspirerend zijn om te zien voor Death Alley en de nieuwe bassist Sander Bus, die de hele show staan te kijken naar de landgenoten. En die je herkent aan de zwartleren jekkies, 25 graden of niet. Bijzondere overgang van een wat psychedelisch en freakende fase naar het melancholische In Her Darkest Hour, dat in warm paars licht baadt. We denken even aan een nieuw nummer, maar het blijkt een hele gave cover van Love Like Blood (Killing Joke). Goede keuze. We moeten opmerkingen van collega’s onderschrijven die stellen dat Dool live elke keer weer een stukje beter is. De Rotterdammers flikken het toch maar weer even en dat is knap. Het is juist zo belangrijk om je hier te bewijzen, zoals het dat ook op Lowlands, Zwarte Cross en Parkpop is als je opeens voor een ander publiek speelt. Hier in Antwerpen kun je daar nog vele buitenlandse bezoekers, boekers en promotors aan toevoegen.

SAINT VITUS
“Happy new year!” Saint Vitus proost naar Desertfest met “the champagne of Beers”: Duvel. Met de smaak van de Amerikanen zit het wel goed. Ze doomen de Trix grote zaal helemaal vol en tonen gepast respect aan de Japanse vakbroeders van Church Of Misery. Nice shirt. Met gitarist Dave Chandler staat hier wel een enorm icoon op het podium. De langharige grijsaard speelt al sinds 1979 bij de ‘godfathers of American doom metal’, die met Pentagram tot de allereerste doom-bands behoort. Zanger Scott Reagers is ook geen groentje. Hij was er voor de eerste twee albums al bij en keerde in 2015 terug toen Wino Weinrich afhaakte. Diens scherpe vocalen worden door sommige fans nog gemist, maar Reagers’ stembanden – af en toe gesmeerd met een kopje thee – kunnen dit werk nog prima aan.

‘Kan Desertfest het ook aan?’ is meer de vraag. Baas Chandler denkt van niet. “This used to be about moving. Back in the eighties people did. Maybe you wanna move around a bit?” Fair point. Het resultaat is niet heel indrukwekkend, terwijl Saint Vitus toch erg bruut staat te spelen. Maar vooruit daar torent één crowdsurfer boven die minipit uit. Het is zondag, maar als Saint Vitus White Magic/Black Magic speelt kunnen we niet achterblijven. Wat een heftige riff nog altijd. Je moet die oude bazen niet onderschatten, die gaan er nog verdomd hard op en geven ons nog even een nieuwe song. Hun geluid staat bovendien nog overeind. Nee, ze klinken niet vernieuwend of anders, maar wel pisgaaf en link.

MANTAR
Mantar staat boven wel heel fors op de Canyon in te beuken. Dit Duitse duo mag dus zes weken op tour met Kadavar met hun black metal en doompunk. Grunter-gitarist Hanno staat voor een Orange stack tussen drie kandelaren de boel in elkaar te koppen en drummer Erinc legt vanaf rechts een goede drive neer. Net als we concluderen dat de band toch wat mist springt een dappere stagediver in het gat middenvoor. Mantar gaat behoorlijk ziedend en stampend te werk. Laatste album Ode To The Flame verscheen in 2016 bij Nuclear Blast en Hanno legt het motto nog even uit: “Kill, Destroy and Fuck things up.” Het is wat primitief naar onze smaak, maar werkt wel.

KADAVAR
Kadavar heeft de styling goed uitgedacht met al die driehoeken, doorzichtige drumkit en de ventilator vanachter de manen van de drummer. De bewegende backdrop is sick, maar hoort ie zo te wapperen? Kadavar is inmiddels een hele grote band geworden en mogen we vandaag als subheadliner zien. De Berlijners begonnen net als Death Alley net een release via Tee Pee Records en dit jaar verscheen Rough Times, alweer het derde album bij Nuclear Blast. Ze hebben warme herinneringen aan Trix, een vorige show leidde tot het Live In Antwerp album (2014). Doomsday machine is een behoorlijk oppeppende heavy psychrocker. Fijn dat zanger Christoph “Lupus” Lindemann, de kleinste van de drie Vikingen, de stembanden ook flink laat ronken. Machtig geluid zetten ze neer met drie man. Lupus gooit er even een Radio Moscow-solo uit, lekker hoor. Ze lijken sowieso wel wat op de oude Radio Moscow, maar naast die bluesy kant zijn de Duitsers een stuk zwaarder.

We diggen ook oudere nummers als Black Sun en Come Back Life en Trix doet even meeklappen. Qua emotie, beleving, zeggingskracht, showmanship, maar ook vakmanschap is het allemaal erg goed gedaan, maar we missen nog een extra vonk, een kippenvelmoment. Daar zorgt dan uitgerekend een nieuwtje voor: Into The Wormhole is loodzwaar, meteen het meest doomy nummer van de plaat en set en we zingen ‘m graag mee: “Soul seekers, step aside my treeeeeeeeee, night creepers, let the good times creeeeeeep.” Yeah, fuck yeah, heerlijk gaan op die zware, creepy Electric Wizard feel. De volgende ronkt ook zwaar door. Kadavar is on top of their game en heeft die volle grote zaal aan de voeten. Net als de haren gaan de pedalen ook flink los (wat een goddelijke solo) en geven die psychrock een suizende vaart mee. Goede setopbouw wel, ze gaan steeds harder en uitbundiger. Dankzij de flitsende visuals zit het logo na afloop in ieder geval op je netvlies gebrand. Handig.

SPIRIT VALLEY
Spirit Valley doet ook aan psychgrooven, maar dan elektronischer, lichter en spookier. Wel tof zeg, het duo is een beetje meer op de horror en Kraut gaan leunen. Dit is de eerste keer dat we de Aussie-Amsterdammers zien, de Australiërs verdwaalden er vier jaar terug en wonen sindsdien in de hoofdstad. Toch nog wat Hollandsch Glorie. Ze stuurden ook al vaak muziek op, en toffe arty video’s geïnspireerd door oude horrorfilms. Doomshine boogie noemen Dave en Chris het zelf, maar er zit ook een hoop fuzz in en die Kraut geeft het een zZz-vibe. Daves stem doet dan weer erg aan Robert Smith (The Cure) denken. Kut, dat is balen: geen gitaarplectrum… “Iemand in het publiek moet toch wel een…” En jawel. Netjes. Nu meer gitaargedreven en daaruit tovert ie, jawel, didgeridoo-achtige sounds. Yesss. Goede introductie in de wereld van Spirit Valley.

SPIDERGAWD
Er is een reden dat Spidergawd de drummer vooraan zet en wel een hele goede. Kijk ‘m dat stokje om z’n vinger wikkelen, even de tong onder die snor doorhalen en die warriorbandana rechtdoen. Ja, Kenneth Kapstad gedraagt zich echt als frontman en heeft er zin in. Mooi wij ook. Bij nieuwe track (Spidergawd bracht dit jaar alweer Spidergawd IV uit) What You Have Become moeten we nog even in komen, maar Tourniquet heeft die echt geweldige classic rock-feel waar we bij de Noren altijd zo hard op gaan. El Corazon Del Sol is nog wat meer hardrock en stomend. Ook lekker met die saxofoon en bovendien meezingbaar. We wapperen nog even verder met die pijpen bij Best Kept Secrets, terwijl The Inevitable bewijst dat de nieuwste plaat ook lekkere knallers herbergt. Per Borten, de frontman met die fijne classic howl, neemt de tijd om na de van Motorpsycho bekende drummer ook de Duitse saxofonist voor te stellen. Jammer dat diens solo dankzij het geluid niet echt van de grond of in de oorschelp komt. De bassist laat in LouCille horen dat hij lang geen gekke stem heeft en zo toont Spidergawd zich in alle veelzijdigheid. Het moet gezegd: We zagen de band al op Eurosonic, Roadburn en Down The Rabbit Hole, maar ze maken weer verdomd veel indruk.

THE MELVINS
Melvins mensen, Melvins, wat een headliner om drie dagen Desertfest mee af te sluiten! Wat Kadavar-zanger Lupus zei: “I am shaking a little bit to be sharing the same stage as the Melvins.” Terecht. Points scored. Zo moet het voor elke band op deze stage, voor elke band vandaag en sowieso op de bill voelen. Zonder Melvins geen grunge, geen Nirvana, geen sludge en ga zo maar even door. Oerleden Buzz Osborne en Dale Crover vormen al sinds 1984 de ruggengraat. King Buzzo nog altijd met de kenmerkende haardos en glittertjes op zang en gitaar en de veelzijdige Dale Crover achter de kit en backing vocals. Bassist Steven Shane McDonald zingt ook. Het is nog altijd geen makkelijke muziek ook, en experimenteel, en lonend voor doorbijters. Dat doet Desertfest. De Main stage staat geramd voor de Amerikanen en er is aandacht en geduld voor deze band. De bassist (ook bekend van Tenacious D en net nog spelend met Redd Kross) gaat aardig los in z’n maffe act.

Vette oranje visuals nu met love teken en onze aandacht verslapt even na drie dagen en pak ‘m beet 32 bands. Zou die Buzzo eigenlijk een kapper in dienst hebben voor die indruwekkende haardos? Die moet onderhand toch wel een monumentale status hebben bereikt? Bijgezet zijn in de Rock and Roll Hall Of Fame? Ho daar is een crowdsurfer en wat is dit voor een rare track? Het blijkt een schurende en dwarse versie van I Wanna Hold Your Hand, dat helemaal klinkt als Melvins die The Beatles onder handen nemen. Erg tof dus.

DESERTFEST BELGIUM 2017
Eigenlijk is deze headliner nog het meest onverwachte en artistiek gewaagde van deze Desertfest. Een festival met een steengoede line-up (waarvan we zo’n beetje 3/5 meepakten), maar meer lijn dan veel goede harde bands, erg veel trouwens, hebben we niet kunnen ontdekken. Ook Desertfest is een festival dat acts boven zich uit kan laten stijgen, dat groepen die bij de vorige tour nog in de Tilburgse Little Devil speelden, een groot podium met 1200 toegewijde bezoekers kan bieden. We hadden soms het idee dat het geluid beter kon: Teveel laag, in een groot deel van het café slecht hoorbaar, maar vaak was het ook spot on. Zeker op de tweede, Canyon Stage, wat toch wel het meest geslaagde podium is.

Qua afmetingen, zichtlijnen (aflopende trappen!) en logistiek is de grote zaal van Trix een geweldige voor een festival als Desertfest. Het tweede podium past ook helemaal, de logistiek is echter een pijnpunt doordat de PA net in de bottleneck is geplaatst. Doe die een paar meter naar links of haal het podium rechts (deels) weg en de doorstroom zal een stuk vlotter gaan. Het derde (Vulture) podium is charmant, maar echt ongeschikt bij meer dan vijftig belangstellenden. We snappen dat het normaal als café dienst doet en dat je daarin geen optimale podiumomstandigheden moet verwachten. Maar in een langwerpige ruimte een podium linksachterin en gedraaid plaatsen is bijzonder ongelukkig, ook voor het geluid. Enige voordeel is dat de rest van de kroeg vrijwel altijd leeg was, zodat we sneller die Grimbergen Blond konden bestellen. Draai het podium een slag of stem het geluid beter af op de ruimte, zouden deze stuurlui vanaf de wal zeggen.

RELAXED MAN, OP NAAR 2018
Verder, nee sowieso hebben we ons uitstekend vermaakt. De sfeer was weer top, veel ruimte voor merch, de binnentuin met uitstekend voedsel, koffie en cocktails was helemaal super en de korte afstand tussen de zalen via brede gangen zorgen voor een hele snelle doorstroom. Dat is best bijzonder bij een festival. Ook fijn dat iedereen op Desertfest heel relaxed en benaderbaar is, dat de sfeer dusdanig toeschietelijk is dat je blijkbaar overal binnen mag roken, maar dat je dat ook fijn buiten op een groot balkon kan doen, dat de security vooral vriendelijk en behulpzaam is en dat je het echt eens lekker kapot ziet gaan in een pit, met crowdsurfers en alles, zonder dat iemand met een V-teken op de borst de noodzaak voelt op te treden. En die line-up he… We zijn zeer benieuwd naar de volgende editie. Op 12, 13 en 14 oktober 2018 viert Desertfest Belgium het eerste jubileum.

Lees ook:
– het verslag van vrijdag met All Them Witches, Radio Moscow, Minami Deutsch, -(16)- en Steak Number Eight.
– Het verslag van zaterdag: Graveyard maakt echt heel veel goed, Dyse veel kapot

 

---