Man, het was een raar jaar! Zo veel is te zeggen. Concertagenda’s vielen in het water, livestreams schoten uit de grond als paddenstoelen en artiesten en werknemers in de cultuursector konden naar hun inkomsten fluiten. Het was heel anders, zo ook voor ons bij NMTH HQ. Stippelden we in het begin nog vol enthousiasme de festivalagenda uit, werd het vooral een periode van veel thuis zitten. Maar als er iets is wat we hebben geleerd van de pandemie, is het dat we meer muziek dan ooit hebben geluisterd, zo ook als het op Nederlandse bands aankomt. Livestreams, Spotify, Bandcamp Friday, support door een merch of albumaankoop…daarom hebben we iets nieuws bedacht om bands van eigen bodem meer in de spotlights te zetten. Met behulp van meer dan 20 redactieleden brachten we namelijk meer dan tachtig albums en veertig EP’s uit de heavy Nederlandse scene in kaart, omgevormd tot een reeks jaarlijsten van heb ik jou daar! Daarom presenteren we vandaag met gepaste trots alweer het tweede deel van ons bomvolle drieluik: de 25 beste Nederlandse albums van 2020 vanaf plek 25 tot en met 11, uiterst zorgvuldig gekozen door de redactie.

Tekst: Guido Segers / Joost Schreurs / Pieter Sloot / Gijs Kamphuis / Wybren Nauta / Kamil Parzychowski / Merijn Siben / Ingmar Griffioen

Lees ook:
– De 10 beste Nederlandse EP’s van 2020, deel 2 van de 25 beste Nederlandse albums van 2020 en het NMTH Album van 2020 in ons Eindejaarsdossier.

25. GOD DETHRONED – ILLUMINATI
Jawel, eerst maar even aftrappen met een schop voor de kop, middels een heerlijke Nederlandse death metalplaat. Aldus redacteur Joost Schreurs:

”God Dethroned is sinds begin jaren ’90 een vaste kracht in de Nederlandse death metalscene. Dit jaar brachten ze hun elfde studio-album Illuminati uit en van slijtage of metaalmoeheid is niets te merken. Sterker nog, God Dethroned speelt niet op safe met een traditionele old school plaat, maar verkent nieuwe muzikale territoria, namelijk die van ‘blackened death metal’ waar bands als Behemoth zich mee profileren. Het extra bombast van achtergrondkoren in nummers als Eye Of Horus en het titelnummer passen God Dethroned uitstekend, maar het album bevat voor de liefhebbers ook wat rechttoe-rechtaan knallers zoals Spirit of Beelzebub en Satan’s Spawn. Kortom, een uitstekende, veelzijdige death metalplaat die niet mag ontbreken in de Top 25!”

24. ZALM – TEGENDRAADS IS EEN LEIDRAAD
Oh yes! Dat lees je goed: ZALM komt even keihard binnenstormen met een album dat in slechts 13 minuten aan je voorbijraast. Hoe je het ook wendt of keert: Tegendraads Is Een Leidraad is gewoon een plaat zoals geen ander dit jaar, en dat kunnen we bij NMTH uiterst goed waarderen! Daarom citeren we de review van Merijn Siben, net als ZALM in kapitalen:

”NAAST ONVERBIDDELIJKE BLASTBEATS IN TRACKS ALS BETALEN VOOR FEESTEN EN PARTIJEN EN NOOIT MEER KERK, LEKKER, IS ER OOK GENOEG RUIMTE VOOR EEN ZEKERE SUBTILITEIT ZOALS IN DE ZOETGEVOOISDE PIANOMELODIE VAN KRANIG TEGEN DE KOERS IN OF DE VERRASSENDE MIDTEMPO STOMP IN HET GEZICHT VAN CONTRIBUTIE VOOR VERMEENDE STELLIGHEID, INCLUSIEF EEN DUET MET DANIËLLE VAN POPRONDE-TALENTEN SØWT. MET TRACKS ALS BONUSSEN VOOR TOPBESTUURDERS EN DAT SOORT ONGEIN EN POLITIEK PEDOFIEL STAAT ZALM ZELFS MET BEIDE BENEN IN DE ACTUALITEIT. KORTOM, EEN HEERLIJK VOLWASSEN PLAAT! LAAT DIE COMMERCIËLE DOORBRAAK MAAR KOMEN.”

23. MOLASSESS – THROUGH THE HOLLOW
Het debuut van Molassess leverde aanvankelijk wat wisselende reacties op binnen het team, maar een ding is zeker voor fans van goede, 70’s aandoende progrock: Through the Hollow is een groeiplaat die muzikaal de diepte zoekt! We citeren de review van Joost Schreurs:

”De stem van Farida is met afstand de sterkste link die het geluid nog heeft met The Devil’s Blood. De overige muzikanten maken duidelijk dat Molassess geen simpele tributeband is, maar een eigen sound en dynamiek heeft. Allemaal hebben ze immers de afgelopen jaren hun muzikale horizon verbreedt in diverse bands en dit hoor je als luisteraar terug. Molassess is een democratische band, waarin alle bandleden in gezamenlijkheid muziek schrijven en uitvoeren, daar waar ze in The Devil’s Blood vaak niet meer waren dan de uitvoerders van de muzikale ideeën van Selim Lemouchi. Slechts bij vlagen horen we de dreigende, stuwende uptempo groove die The Devil’s Blood zo kenmerkte. Molasses is meer een rustig voortkabbelende rivier die muzikaal juist ook wat meer de breedte zoekt.”

22. GLOBAL CHARMING – MEDIOCRE, BRUTAL
Aanvankelijk zal Global Charming wellicht even de wenkbrauwen omhoog trekken. Het Amsterdamse viertal heeft met Mediocre, Brutal namelijk een van de meest eigenaardige postpunkalbums van het jaar uitgebracht. Nonchalante samenzang, haast knullig klinkende gitaarloopjes, banale drums…maar geloof ons als we zeggen dat het kwartje met derde nummer Curveball helemaal gevallen is. Mediocre, Brutal draagt qua sound namelijk precies uit waar een groot deel van het werkende leven (en dus het album) om draait: de monotonie van dagelijkse routines, rioolwater uit de koffieautomaat en nu ja, eigenlijk gewoon de saaiheid en banaliteit die de dag soms met zich meebrengt. En dat maakt Mediocre, Brutal eigenlijk best wel spannend. (MS)

21. BAARDVADER – BAARDVADER
Man, wat waren we blij toen we Baardvader aan onze Popronde Club van 30 konden toevoegen! De Haagse fuzzmeisters zagen we eerst nog over het hoofd in januari, maar de maanden die volgden deed ons ook de naam onthouden. Evenals het zelfgetitelde debuutalbum, een steengoede plaat die met elke luisterbeurt meer en meer blootgeeft. De situatie laat het uiteraard nog niet toe, maar hopelijk kunnen we de heren gauw live aan het werk zien. Dit is wat Ingmar Griffioen zei over Baardvader toen hij de band tipte voor Bandcamp Friday:

”Een van de beste Nederlandse heavy ontdekkingen van de laatste tijd is Baardvader! Gespot met dank aan de maatjes van Gas Giant én aan de Popronde. De zelfgetitelde debuutplaat van de Hagenezen verscheen in januari en bevat echt ijzersterke fuzzy stoner met kippenvelwekkende, Alice in Chainsey vocalen. Goed spul!”

20. DESERT COLOSSUS – EYES AND TONGUES
De allereerste, overigens steengoede, stonerplaat van het jaar kwam van Zaanse bodem! Desert Colossus leverde op 3 januari met Eyes and Tongues een heerlijke, afwisselende plaat af. Ongedwongenheid is daarbij een sleutelwoord voor de heren, die enerzijds dynamische rockers afleveren met bijvoorbeeld het Fu Manchu-achtige Null, maar anderzijds hevig slepend, psychedelisch en doomy uit de hoek komen met epossen als The Final Sings of the End of het titelnummer. Of luister eens naar die hakkende groove van opener Tear Me Down of bijvoorbeeld dat heerlijke gitaarloopje van Collect Call to Reality. Eyes and Tongues is gewoon een hele sterke DIY plaat met voor ieder wat wils mits je, net als ons, goed gaat op een royale portie stoner. (MS)

19. SLOW WORRIES – CAREFUL CLIMB
Soms hoor je een plaat en denk je bij jezelf: dit is gewoon cool! En Careful Climb van Slow Worries is er zo een. Strakke, no-nonsense noiserock die ons terugvoert naar de tijd van Sonic Youth en Smashing Pumpkins of – in NL/Subroutine-referenties gedacht – The Ex, HOWRAH en Space Siren! De band – die tot voor kort (bariton-)gitarist Gijs Loots deelde met HOWRAH) – heeft in Maaike Muntinga een cool vocaal boegbeeld, die haar stem soms verraderlijk laat overslaan. Yes! Met de dwarse melodielijnen en noisende gitaren krijgen we er ook prettige Pixies- en andere nineties-referenties bij. En dat heeft als resultaat dat Careful Climb ontzettend catchy, toegankelijk en eigenlijk ook fris klinkt, opgewekt heen en weer stuiterend zonder dat het een moment verveelt. (MS)

18. GOMER PYLE – BEFORE I DIE I…
Voor elke band was 2020 een wat zuur jaar om voor de hand liggende redenen. Maar de timing voor Gomer Pyle was wel extra zuur. Eind februari, toen corona onze volledige aandacht begon te trekken, bracht de band hun eerste release in vier jaar uit, en hun eerste langspeler sinds Idiot Savants uit 2008. In maart was het gedaan met een uitgebreide release, en dat is jammer, want de Brabantse stonerrockveteranen hebben met Before I Die I… hun beste plaat afgeleverd. Een emotioneel, schrijnend maar uiterst veelzijdig album, dat dealt met alle narigheid die het leven naar je kan gooien, met in het bijzonder het verlies van dierbaren maar desondanks ook de mooie herinneringen en positieve momenten. Van het nostalgische Remember the Days tot het pompende Scum Trade, het prachtige We Are One tot de pianoarrangementen van Cyclus: Before I Die I… is een duizelingwekkende achtbaanrit, net als het leven eigenlijk. (MS)

17. THROWING BRICKS – WHAT WILL BE LOST
Oef, dit komt even hard binnen! De transformatie van een aanvankelijke hardcoreband naar de sonische belichaming van dat zwetende James McAvoy GIFje is compleet voor Throwing Bricks! En hoe, want What Will Be Lost denderde even vol gas, al slippend over de geluidsgolven, onze speakers in dit jaar. De plaat ziet zijn oorsprong in wanhoop, eenzaamheid en slapeloosheid met als muzikaal resultaat een onverbiddelijke, rauwe sound. Hardcore, black, sludge en post-metal wordt in een keiharde, hyperactieve vorm gegoten, boordevol blastbeats, snerpende gitaren, hakkende ritmes en het genadeloze strottenhoofd van frontman Niels Koster. Ter conclusie: deze lijpe Utrechters kunnen er wat van! Gauw luisteren dus, of kopen via Tartarus. (MS)

16. RADAR MEN FROM THE MOON – THE BESTIAL LIGHT
Deze Eindhovenaren konden niet ontbreken, want niet alleen vierden ze dit jaar hun tienjarig jubileum, maar dropten ze ook nog eens The Bestial Light, opnieuw een plaat boordevol eigenzinnigheid, verrassingen en transcendentale instrumentatie. Onze fotograaf Kamil Parzychowski schreef op zijn site The Buried Herald het volgende:

‘’The Bestial Light is een prachtig voorbeeld van hoe een sprong in het diepe kan leiden tot nieuwe, verrassende paden en afslagen. Voor elke instrumentale band is het aantrekken van een zanger altijd een grote stap, eentje die niet altijd goed uitpakt. Op dit album echter, tilt Harm Nijdig’s aanwezigheid de muziek naar een nog hoger niveau. Kortom, The Bestial Light is een stomp in het gezicht, een pakje stevige sigaretten en een duizendtal apparaten, dronend onder een gloeiendhete zon.’’

Lees hier ook ons uitgebreide interview met de band!

15. GAVRAN – STILL UNAVAILING
En ja hoor, nog een Popronde-act uit onze Club van 30 dit jaar die een van onze lijsten binnen komt denderen! Dit Rotterdoomse trio bracht een uiterst meeslepende plaat uit met Still Unavailing. Lees hier wat Merijn Siben zei over de release:

”Het is een aangename trance-opwekkende atmosfeer die op het debuut de dienst uitmaakt, zoals in het hevige Mjera, dat halverwege omvormt tot een emotioneel epos. Uska en Novo zijn eveneens tracks die krachtig binnenkomen, doordrenkt van zware gitaarslagen, tergende screams en in zijn geheel een sound die het zonlicht niet kan verdragen. Kravata heeft dan weer een beeldschoon minimalistisch middenstuk, dat de emotionele climax met zowel screams als zuivere zang alleen maar meer kracht bij zet. Kortom, Still Unavailing is een album dat perfect lijkt voor het isolement dat corona met zich meebrengt. Eentje die zowel de schoonheid als lelijkheid van het leven toont, en ondanks die melancholie toch lijkt te benadrukken: we staan er niet alleen voor, zelfs in de quarantaine.”

14. CARACH ANGREN – FRANCKENSTEINA STRATAEMONTANUS
Wereldwijd gooiden de Limburgse horror metalveteranen van Carach Angren hoge ogen met hun verhalende epos Franckensteina Strataemontanus. Deze gruwelijke conceptplaat mocht dan ook niet ontbreken in de lijst. Zoals Gijs Kamphuis in zijn review schreef:

”Een ijzingwekkend verhaal verpakt in klassieke tonen en magistraal pianospel. Het maakt de cirkel keurig rond. Wie denkt dat de band ons laat gaan met een deinende dromerige pianopingel en vioolsolo heeft het mis. Als bonus krijgen we namelijk nog Frederick’s Experiments, een snelle black metalknaller die je bruut uit je remslaap doet ontwaken. Al met al heeft de band wederom met beproefde elementen nieuwe nummers gemaakt waar de spanning vanaf druipt. Het is weer gelukt om met die bouwstenen een compleet werkstuk in elkaar te knutselen wat bij vlagen wel overeenkomsten heeft met z’n voorgangers, maar toch juist heel erg uniek is. En in zijn geheel is omvat het dan ook een huiveringwekkende schoonheid die je zelden hoort.”

13. BLUE CRIME – I’M AFRAID WE BECAME ONE
Op lucky number 13 treffen we de psychedelische shoegazers van Blue Crime aan, die met hun meeslepende plaat I’m Afraid We Became One bij meerdere teamleden indruk maakte. Zo ook bij Wybren Nauta, die in zijn review schreef:

”Langzaamaan bedwelmen de galmende bassen en mijmerende vocalen van Duvekot de luisteraar tot het nummer met een monumentaal gitaarsalvo tot een abrupt eind gebracht wordt. De stemmige sfeer van debuut-ep Tyr is nog steeds aanwezig, maar muzikaal durft de band veel meer risico’s te nemen. Zo klinkt het hoogtepunt van het album, Take Death, als een weerbarstige kruising tussen Wovenhand en Space Siren, tegelijkertijd zowel dwingend en groots als schurend en rebels. En hier houdt het niet mee op; alles van uitgesponnen groovende jams tot uitgeklede echoënde folkrock passeert de revue. Zo’n uiteenlopende aanpak qua geluid kan makkelijk voor een gebrek aan samenhang zorgen. Ware het niet dat de band al deze nummers aan elkaar weeft met een thematiek van van occultisme en mystiek die als een donkere sluier over het album heen valt.”

12. TURIA – DEGEN VAN LICHT
Turia werd vaak aangehaald in het team, en met goed recht! Waarom weet Guido Segers je hier even haarfijn uit te leggen:

”Degen van Licht is een goede plaat, daar zijn de critici (al dan niet een goede bron van autoriteit) het over eens, maar waarom is deze nou mijn favoriet dit jaar, en tevens de nummer 12 in de Top 25? Als ik iets gemist heb zijn het de bergen en de ruwe natuur dit jaar. Sure, we konden er even op uit in de zomer, maar ik miste die kans. Gelukkig was deze plaat er, die je volkomen weg kan nemen naar die woeste bergtoppen, de hallucinerende beleving van naar boven hiken in de zon, wisselend met kou. Een zonnestraal door een grijs wolkendak dus, als een degen van licht. Maar naast de emotionele beleving van zo’n album, is het ook een solide werk wat eigenlijk enkel in zijn geheel gewaardeerd kan worden. Turia laat hierin horen, waarom de Nederlandse black metal scene zo hoog gewaardeerd wordt: vanwege platen die compromisloos andere werelden scheppen.”

11. JAGD – TALKING TO YOURSELF TO OTHERS
Weinig Nederlandse bands die de tonen van indie zo naadloos samenbrengen met noisy garagerock, maar Jagd flikt het hem met Talking To Yourself To Others, binnenrollend op de elfde spot! Dit is wat Pieter Sloot van het album vond (volledige review hier):

”Neem nou het nummer High Hopes, waarin de band fantastische dynamiek toont door heen en weer te schakelen tussen verschillende versnellingen. Ditzelfde doet de groep op No Filter: ze klappen er rap en fanatiek in waarna een ontzettend lekker refrein wordt ingezet. Op Two Cents And Scripted Sorry’s zit de opbouw andersom: het begint klein en vanaf daar bouwt het uit naar een grootser nummer. Eigenlijk zit elk nummer wel met een geheel eigen structuur in elkaar, omlijst met een te gekke sound waarin gitaarmuziek eindelijk weer eens vernieuwend klinkt. Talking To Yourself To Others is een gevarieerde all killer no filler plaat: dit is zeker een van de betere Nederlandse releases van 2020.”

Lees ook:
– De 10 beste Nederlandse EP’s van 2020, deel 2 van de 25 beste Nederlandse albums van 2020 en het NMTH Album van 2020 in ons Eindejaarsdossier.

Meer Nederlandse muziek ontdekken? Volg dan nu ons Bruut Nationaal Product, de Spotify-lijst met heavy releases van eigen bodem:

 


Deel dit artikel