Het jaar komt nu finaal ten einde, maar niet voordat we nog een aantal keer terugblikken. We zitten namelijk volop in de lijstjesmodus, met eerder al onze favoriete shows en albums van het jaar. Maar er is een uit de hand gelopen traditie die we nog steeds in ere houden: onze favoriete Nederlandse EP’s en albums. Voordat de kurken open schieten blikken we terug op het moois dat ons kikkerlandje op heavy muziek te bieden had dit jaar. Want sinds 2020 is het vaste prik: de vetste releases uit het Nederlandse gitaarlandschap, gekozen uit een poll van maar liefst 65 albums en 35 EP’s. 13 redactieleden brachten hun stem uit, en hoe! Want in drie delen presenteren we deze dagen de 10 beste EP’s en de 20 beste albums van eigen bodem, want er kwam potverdorie weer kwaliteit uit dit jaar. Gisteren brachten we onze 10 favoriete NLse EP’s naar buiten evenals positie 20 t/m 11 van beste NLse albums, maar we vervolgen dit Hollandsche drieluik nu met de Top 10 van de beste Nederlandse albums van 2025. Tijd om de benen omhoog te gooien en het jaar goed af te sluiten door deze dikke releases een draai te geven…

Tekst: Merijn Siben

Ook in 2025 viel er verbluffend veel moois te horen qua releases. Van hardcore tot black metal, sludge tot stoner rock: er kwam meer dan genoeg uit waar we erg blij van werden, dusdanig dat veel krakers het net niet haalden. Zo kregen bands als Money & The Man, Cryptosis en Magnetic Spacemen zeker een aantal stemmen, maar vallen ze net buiten de Top 20. Ook Neroth, Blossom & Wither en Outahead kwamen dichtbij. Flink wat puzzelwerk dus, maar de uiteindelijke Top 20 mag er zeker wezen! Daarom hoog tijd voor nummer 10 t/m 1 van onze favoriete Nederlandse albums van het jaar, gegroeid uit onze vakkundig bemeste Nederlandse bodem…

Lees en luister ook:
– Het NMTH album van 2025 + individuele jaarlijstjes
– De 66 hardste hitters van het jaar op Spotify!
– De bruutste shows van 2025
– Het jaar 2026 in beeld met Roadburn, Somosa, Dool en All Them Witches
– De 10 beste Nederlandse EP’s van 2025
– De 20 beste Nederlandse albums van 2025 deel 1: 20 t/m 11

10. BOMBSTRAP – LIVE AT WORM
Jawel, een livealbum op de tiende plek, en dan ook nog eens eentje die op 1 januari 2025 uitkwam. Het lijkt een beetje valsspelen, maar dat is het niet: het is namelijk de allereerste release van deze aanstormende Roffa terrorcore brigade, met louter origineel materiaal. En die vangt precies de rauwheid van hun liveshow. Bombstrap maakte indruk, van Roadburn tot Grauzone tot Sniester. Dit dankzij giftige hardcoresongs als Heiligenblut, Master Alchemist en Shrapnel. Live at Worm doet ons benieuwen naar wat er in 2026 voor Bombstrap te wachten staat:

 

9. THE ANSWER LIES IN THE BLACK VOID – TRANSCENDENTAL
Na een lange tijd in de breakcore en drum’n’bass scene te hebben gezeten, heeft alleskunner Jason Köhnen de laatste tijd de metal weer omarmt. En hoe. Alleen al met zijn oude band Celestial Season bracht hij on korte tijd drie platen uit en bleef de muzikant als Bong-Ra eveneens gestaag door experimenteren. En dan is er nog The Answer Lies In The Black Void, waarmee Transcendental alweer de derde plak atmosferische doom bewerkstelligt. Samen met Martina Veronika Horváth op zang, creëert het duo tonnen atmosfeer en slepende composities, die op tracks al Deniers, Senkim en Mists of Krakatoa heerlijk log doordreunen. Met deze derde plaat heeft het duo een vorm gevonden die als gegoten zit, resulterend in een aangenaam grimmig doom epos:

8. INFERUM – MUSTH
Het was lang wachten op een nieuwe plaat van Inferum. Het uit 2019 afkomstige Human Disposal was al een van de beste Nederlandse metalplaten dat jaar. Een moderne, grensverleggende release, wiens opvolger Musth nog een stapje verder gaat. Potverdorie, opener Anti-Stasis liegt er niet om: dit is mechanische death metal op zijn smerigst. Wat een techniek ook, getuige Meshuggah-achtige breaks op Divive & Conquer. Het moet gezegd worden: Musth is bruter dan bruut, maar het is de rijkelijk gelaagde sound die vooral je aandacht opeist. Mastodonten als Wormgod en Burnt zitten bijvoorbeeld zo boordevol eigenzinnige ideeën. En dat maakt Musth een plaat die intrigeert, zelfs na meerdere luisterbeurten:

7. GREY AURA – ZWART VIERKANT: SLOTSTUK
Op Roadburn was het eens te meer duidelijk: Grey Aura is gewoon een van de meest creatieve black metalbands van Nederland. Zwart Vierkant: Slotstuk is het bewijs. Avantgarde metal, die op tracks als Daken als kiezen bouwen naar grootse black metaluitbarstingen. Grey Aura verlegt de barrières van dit muzikale palet. Luister maar eens naar de weergaloze wendingen op Een uithangbord van wanhoop. Kortom, dit slotstuk biedt elf avontuurlijke composities die moeiteloos de aandacht opeisen:

 

 

6. TEXOPRINT – MODERN LIVING
Na twee uitstekende EP’s werd het tijd voor de eerste langspeler. En Modern Living mag er wezen. Twaalf oppermachtige nummers, die woest en wild van noise naar post-punk schieten. Van introspectieve klanken op het melodieuze Celebrate My Selfness, tot de uit de bocht vliegende chaos van Street Theatre en Diamond Hands. Op Modern Living vindt het drietal de volmaakte sound. Post-punk van internationale kwaliteit, die Texoprint hopelijk in 2026 nog meer aandacht zal opleveren. Sloopfeest begint hier:

 

5. MARATHON – FADING IMAGE
Toen we enkele jaren terug de eerste single van Marathon hoorden, wisten we al dat we met iets speciaals te maken hadden. Het Amsterdamse trio maakt zo’n aanstekelijke, introspectieve mix van shoegaze en post-punk dat de fanbase al gauw groeide. Op hun debuut EP was het al geen kattenpis, maar met Fading Image heeft Marathon hun torenhoge potentie finaal ontketent. Afgelopen maandag, waar de band Paradiso tot de nok toe vulde, zegt genoeg over hoe Fading Image resoneert. Het pompende Shot Away, de emotionele shoegaze van Shadow Raised a Star tot de noisende gitaarlijnen op Out of Depth: Fading Image klopt gewoon. En met plannen voor nieuwe muziek evenals een tour met Ierse punksensatie Sprints aan de horizon, zijn we razend benieuwd wat 2026 zal bieden voor de sympathieke post-punkers:

4. TEMPLE FANG – LIFTED FROM THE WIND
Alleen al de show in Ladybird tijdens Roadburn bewees nogmaals hoe weergaloos Temple Fang is als band. Een goed geluid in zo’n galmbak? De Amsterdamse formatie doet het gewoon. En op Lifted From The Wind, uitgebracht via het vermaarde Stickman Records, toont Temple Fang waarom ze tot de top van de Nederlandse psychrock horen. Hun eerste studio langspeler is een wervelende, gelaagde achtbaanrit. Vijf magistrale composities die samen de 75 minuten aantikken. Opener The River is al zo’n machtig schouwspel van wervelende gitaarpassages, complexe drumritmes en warme, aangename zanglijnen. Er is altijd een pay-off, van hevige solosecties in Once, de uptempo rock van The Radiant tot de adembenemende leads in de climax van Josephine. Lifted From The Wind is een transcendentale, universele plaat, die aandachtig luisteren beloont, elke keer weer:

3. TER ZIELE – THE EMBODIMENT OF DEATH
Ljouwert doommachine Ter Ziele heeft behoorlijk wat tijd gestopt in The Embodiment of Death, maar lang voordat deze langspeler het levenslicht zag, speelde Ter Ziele erop los. Shows op Into the Grave, Soulcrusher en support doen voor bands als Celeste, Wiegedood en Witching droeg alleen maar bij aan de geduchte livereputatie. The Embodiment of Death is dan ook de verpletterende belichaming van een Ter Ziele liveshow: alleen al die slepende galgenriff van The Separation of Body and Soul ontneemt je direct de adem. Wat volgt zijn vier oppermachtige composities, die bruut en log op je neerdalen. Of Nuomenon Reality biedt tonnen atmosfeer en agressie, terwijl As Long As I Breathe, I Am To Suffer de luisteraar met diens blastende uiteinde verstomd achterlaat. The Embodiment of Death is een oppermachtig debuut geworden:

2. SØWT – IS THIS THE HARD PART?
Met langspeler Kids Hurting Kids en de EP Things That Rhyme With Pain wist SØWT al indruk te maken. Maar verdomd, dat ze dit jaar met Is This The Hard Part? zelfs naar plek nummer twee zouden schieten, hadden we niet direct zien aankomen. Want hoewel de voorgangers amper langer dan twee jaar oud zijn, is er bij deze nieuwste telg geen gebrek aan creativiteit. Touren met o.a. Mudhoney heeft de band goed gedaan, want wie deze Eindhovenaren aan het werk zag, werd omver geblazen dit jaar. En Is This The Hard Part? doet dat eveneens. Dit is verzengende noiserock, post-punk en grunge, die van onverwachtse wendingen in Life lessons net zo makkelijk naar een hallucinante ballad als Living in a memory schiet. Tracks als American Television en Step On The Cracks geven je een schop voor de kop met diens punkaanvallen, terwijl Worse met oorsplijtende screams je omver blaast. Is This The Hard Part? toont een eigenzinnige band in een volgende fase van hun bestaan, en wat is dat verdomd mooi om als toeschouwer mee te maken:  

1. TERZIJ DE HORDE – OUR BREATH IS NOT OURS ALONE
Voorganger In One of These, I Am Your Enemy was amper twee jaar oud, maar Terzij de Horde had al gauw een opvolger klaarliggen. Our Breath Is Not Ours Alone is hun labeldebuut bij Church Road Records, en dit kan best weleens hun magnum opus zijn. Deze derde langspeler geniet een vlijmscherpe productie, met songs die binnenkomen als een furieuze oerschreeuw jegens het onrecht in de wereld van nu. De band heeft niks overhaast in het schrijfproces: vanaf het dreigende intro Each Breath a Flame en de opvolgende blasts van Raise Them Towards The Sun is dit een gepassioneerde mix van hardcore en black metal die je bloed doet pompen. Wat een genadeloze intensiteit op songs als The Shadows of Prefiguration en Discarding All Adornments ook. Terzij de Horde heeft een adembenemende plaat gemaakt die hen terecht tot een van de vetste metalbands van Nederland katapulteert. Our Breath Is Not Ours Alone, onze favoriete plaat van eigen bodem dit jaar, onderga je hieronder:


Deel dit artikel