Er is een rare beweging gaande in de black metal krochten. Althans, de minder kvlt-luisteraar zal dat kunnen beamen. Een hele rits crossover artiesten maakt zich het genre eigen met soms bizarre stijlmengelingen en nog vreemdere esthetiek. Nu kan je altijd de vraag stellen of iets black metal met bonusingrediënten is, of juist een ander basisgerecht met een sausje van black metal, maar dat is soms lastig. We hoeven het daarbij niet te hebben over Deafheaven en het post-black metal wereldje, maar meer over stijlen als shoegaze, post-punk en (last but not least) dungeon synth. Een soort cheesy nostalgie is in de black metal-adjecente scenes geslopen en ik wil graag een paar van illustratieve acts naar voren halen. Poison Ruin bespraken we bijvoorbeeld eerder al, maar er is nog veel meer…

Tekst: Guido Segers

Waarom zou je dit moeten lezen?
Hele goede vraag, oprecht legit. Ik denk dat er twee redenen mogelijk zijn, waarom dit interessant is, te weten:

1. Je vindt muziek interessant en vreemde ontwikkelingen en black metal is nou eenmaal best een interessant cultureel fenomeen.

2. Je vindt black metal interessant. Hier zijn ook weer twee vormen binnen:

2a. Je vindt het genre vet, maar luistert ook wel eens wat anders. Je bent benieuwd of dit jouw gehoorschelpen gaat prikkelen.

2b. Je vindt black metal het enige wat vet is en wil graag zeggen dat ik een sukkel ben in de comments.

Allemaal goede redenen, en ik wil absoluut niet zeggen dat deze categorisaties absoluut zijn. Zeker niet. Maar wat het wel extra interessant maakt, is dat underground rock genres nogal strikt hun stijl bewaken. Black metal is daar geen uitzondering in, maar vaak net wat feller dan anderen. Waar jij als cat.1 lezer of in sommige gevallen een cat.2a lezer niet echt onoverbrugbaar verschil hoort tussen Darkthrone en Silencer, is de lezer cat 2.b nu al stoom aan het blazen.

Dus, wat is er aan de hand (behalve een globale pandemie, waar we het hier niet over gaan hebben) in de black metal dat er zoveel vreemde shit tevoorschijn komt? Is het de globale pandemie? Hangen deze zaken samen? Of laat dit zien hoe belangrijk de niet-online community vorming van een scene is en hebben een aantal mensen besloten dat bij het uitblijven van de affirmatieve sociale bijeenkomsten, die voor een scene erg belangrijk zijn, alle regels weg zijn?

Ik weet het niet, wel weet ik dat dit een aantal interessante acts zijn:

Night of the Vampire – Eternal Night
Het is natuurlijk bij een eerste EP niet zo dat een artiest een nieuw sub-stijltje uitvindt. Toch is Night of the Vampire met hun debuut Eternal Night op een interessant pad. Ze zijn niet de eerste, en het klinkt niet geheel onbekend hoe deze Texanen een post-punky Sisters of Mercy-geluidje door hun black metal heenrijgen. Een nadrukkelijk gedreven geluid, anders dan het vaak statische of juist op repetitieve ramkoers ritme van traditionele black metal. Er zit een nadrukkelijk ruimtelijk geluid in de songs, waardoor het grotachtig klinkt en de vocalen meer ruimte krijgen. Dat is eigenlijk best lekker.

Bloody Keep – S/T
Het eveneens Amerikaanse Bloody Keep gooit het over een nog primitievere boeg. Denk aan een mix van black metal met sea shanty’s en de meest basale punkrock ritmes, met af en toe een versnellinkje en een geluid dat zo necro klinkt dat Euronymous het een grimmige thumbs-up zou geven. Titels als Unbelievable Face of Evil doen ook een beetje aan alsof ze uit de vroege tijd van het genre komen, maar die track klinkt meer als een mix tussen The Lawrence Arms en ‘Hiking Metal Punks’ era Darkthrone. Raar. Bloody Keep zit op het antifascistische (sorry, dat vinden ze erg belangrijk om te melden) label Grime Stone Records, wat sowieso een handje heeft van dit soort releases, check ook eens Clem (Wonky MS-DOS-dungeon-blackgaze?) of Polterwytch (blackened orgelcore-crust?).

Behrosth – Ведьминъ Часъ
Gelukkig is het geen Amerikaans fenomeen, want dat trekt toch de legimiteit van alles wat ik hier verder over zeg in twijfel (hoewel het lezen van ‘USBM: A Revolution of Identity in American Black Metal’ een rooskleuriger beeld schetst van de Amerikaanse scene). Behrosth is een verder wat vreemd project, met compleet onconventioneel artwork en een geluid dat zowel The Devil’s Blood-achtige riffs bevat, als sleazy gitaar licks die misschien meer bij Kiss thuis horen. Het klinkt al met al best lekker, maar ik wil eigenlijk jou als lezer niet de wonderlijke beleving ontnemen om de enige Metal Archives review te laten lezen van deze plaat:

“I have no idea what this is. This definitely isn’t metal, or if it is, it’s a type of metal that hasn’t been invented yet. I’ve listened to psychedelic black metal bands before, but this is completely different. The songs sound like they have a decent structure for the most part, and they aren’t written or performed that awfully, but the aesthetic that Behrosth adopts for this record is nothing short of abysmal. It is just awful. There’s the occasional metal-ish riff played over what sounds like dance pop drumming with psychedelic guitar licks, but when it all comes together it just sounds like Carlos Santana trying to play guitar while being dragged down to Hell next to Katy Perry.” – AxlFuckingRose, 6 december 2021 op Metal Archives.

Behrosth gooit er toch per jaar al snel zo’n 4 releases uit, dus het zal hen niet deren. Afijn, de gebruiker noemt zichzelf AxlFuckingRose, dus wat weet die nou. Waar we het in ieder geval over eens zijn, is dat dit een fucking rare plaat is. Welcome to the jungle?

Old Nick – A New Generation Of Vampiric Conspiracies
En dat brengt ons bij Old Nick, een band die al een jaar surft op hype in de vreemde Twilight Zone die tussen black metal en dungeon synth ligt. Net als het artwork, gaat de muziek alle kanten op. Waar A New Generation Of Vampiric Conspiracies een slick design heeft en elementen van hoempa, country en synthwave laat horen, lijkt Iam Vampire Castle tenminste een consistent speels, rauw geluid en een cover die in de gloriedagen van de gotische invloeden op het genre niet zou misstaan. Ik blijf me dan ook afvragen of ik dit geweldig gaaf vind, of ontzettend k*t.

De laatste EP, getiteld Crisp Winter Dawn of My Night Moon is misschien mijn antwoord. Het is een plaat die bijna klinkt alsof Old Nick een greintje respect heeft voor de black metal mores. Maar dan klinkt de titeltrack alsof er een jaren negentig house-dj met zijn tengels aangezeten heeft (je voelt je er ook een beetje vies bij). De band zelf bestaat uit drie leden, met de eveneens warse ‘nom de guerres’ Practitioner, Sentancer en Abysmal Specter (die ook verantwoordelijk is voor Bloody Keep en vele andere aanslagen op taalsensibiliteit). De muziek is ontzettend catchy, luister bijvoorbeeld naar The Worst Vampire. De synth lijntjes, de opgeblazen bassen en de bijna komische vocalen, het werkt wel degelijk. Al met al klinkt Old Nick, alsof alles piept en kraakt. Je denkt dat het keyboard kapot is, er water in de drums zit, en die gitaren mogen ook wel eens onderhoud krijgen. En toch vinden velen dit vet. Ik denk dat ik het daar stiekem mee eens ben. Is dat een fucking kazoo? En wat gebeurt er in hemelsnaam op A Witch Cries in Massachusets?

Medwegya – Raw Psychedelic Dungeon Synth Black Metal Manifesto
Ok, ik wil iets zeggen over deze Italiaanse act, voorbij de veelzeggende titel. Er is dus een enorm cohort bandjes, die zo rauw en lo-fi klinken, dat het eigenlijk tegen de noise aanschuurt. Medwegya is er daar één van. Je mag je ook afvragen hoe text-to-voice vocalen die online gegenereerd zijn, een soort mislukte scratchmeister sound, een My First Sony keyboard wat ooit van de trap is gevallen en nooit meer helemaal hetzelfde klonk en lo-fi black metal riffs één kunnen worden. Medwegya doet het. En toch is het ook wel weer cool, tenzij je echt goede speakers hebt. Dan is het pijnlijk om te horen.

Waarom dan toch even aandacht voor een act die zo intertekstueel is, dat songs als Old Nick Type Riff en Comfy Synth echt alleen voor mensen zijn die echt diep ‘down the rabbit hole’ zitten? Nou, daarom. Labels als Heimat Der Katastrofe lieten al zien dat je vanuit black metal/dungeon synth ineens heel veel kanten op kan als je de muren omver trekt tussen die stijlen, maar ook richting synthwave, game muziek en weet ik veel wat nog meer. Er zit een creativiteit in die misschien niet voor eenieder te waarderen is, maar wel te erkennen.

Festung – Der Turm
Waar je bij Medwegya nog kan denken dat het om een veel te ver doorgeschoten grap kan gaan, is het bij Festung menens. De band pakt invloeden uit de doom, krautrock en dungeon synth om een ontzettend immersief geluid neer te zetten. Ambient noemt de band het zelf ook en dat was toch lang een no-go gebied waar alleen bands als het Tolkien-aanbiddende Summoning zich waagde. Check een song als Jericho en je hoort wat Festung zo ontzettend vet maakt. Meeslepend, chaotisch, noisy, percussie-gedreven en repetitief, alles door elkaar. Festung neemt zichzelf zeker serieus en zet ook een dijk van een plaat neer op Der Turm.

Kijk, als black metal dan toch muteert, doe dan maar meer van zulks.

Wat hebben we geleerd?
Niet zoveel, er zijn vooral veel rare acts op de wereld en vooral black metal schijnt een bizarre aantrekkingskracht te hebben op een arsenaal mafketels. Een deel daarvan doet interessante dingen, en een ander cohort zou eigenlijk op basis van een medische verklaring de toegang tot instrumenten ontzegd moeten worden (dit is een grap). Deze selectie komt vooral uit de bestseller-lijsten van Bandcamp, wat natuurlijk geen absolute maatstaf is voor ‘succes’. Maar dan mag je jezelf ook afvragen wat succes is in microgenres.

Wat duidelijk moge zijn is dat er een enorme interesse is in black metal of in ieder geval de esthetiek en het gevoel van het genre. Elke scene heeft een soort push en pull, waarbij er artiesten zijn die de randjes op willen rekken en de conservatieven (trve kvlt kvyboard warriors, unite!) die de essentie willen bewaken. Op het moment dat er teveel gefoefel aan de grenzen is, dan krijg je ook een tegenbeweging. Als mijn hypothese correct is, komen er een paar heel vette black metal-platen aan in de nabije toekomst.

Voor nu moeten we het hiermee doen.


Deel dit artikel