Tijdens de verschillende lockdown periodes zijn de redacteuren van NMTH zich massaal gaan storten op de albumreviews. Eén recensent loslaten op een album of ep is leuk, twee of meer kan wellicht nog veel interessanter zijn. Dat was de gedachte bij het bedenken van het format Back to Back Beukplaat. Dat kan meerdere kanten op gaan: de één duikt het liefst in een hoek van ellende en de ander is lyrisch over een plaat of in dit geval liggen beide recensenten Joost en Karin helemaal op één lijn. Afzonderlijk van elkaar en met een aantal provinciegrenzen tussen zich, luisteren ze naar de beukplaat Mortal Coil van Dödsrit.

Recensenten: Joost Schreurs en Karen Leijs

Onlangs sprak hoofdredacteur Merijn met gitarist en producer Georgios Maxouris over hoe het album tot stand is gekomen. Klik hier voor dat artikel. 

Ter introductie
In 2017 begint Dödsrit als een eenmansproject van de Zweed Christoffer Öster, maar na twee albums in zijn eentje te hebben opgenomen, besluit Öster dat het tijd is om Dödsrit te laten uitgroeien tot een volwaardige band. Hiervoor krijgt de Scandinaviër hulp uit de lage landen, namelijk van Jelle Soolsma, Brendan Duffy en Georgios Maxouris. Kenners van de Nederlandse underground kennen deze heren wellicht van bands als Destructo, Nuclear Devastation en Morvigor. En dan is er nu dus de derde plaat Mortal Coil, maar eigenlijk de debuutplaat van het nu vierkoppige Dödsrit. Een blackmetal/crust formatie. En wat voor één! Het voelt allerminst als een overlijdensbericht (wat de betekenis is van Dödsrit in het Zweeds). Dit album geeft je juist de power om het leven weer goed bij de ballen te grijpen.

Wat doet een eerste luisterbeurt van het album met je?
Joost: Als je na een kwart eeuw als metalhead denkt alles wel zo’n beetje gehoord en gezien te hebben, dan nog komt er af en toe een album langs waar je even stil van wordt. Zo’n plaat die je terugvoert naar die eerste keer dat je als tiener op je zolderkamertje met kippenvel en rode oortjes naar bijvoorbeeld Dissection luisterde. Mortal Coil van Dödsrit is zo’n album.
Karin: Wauw, wauw en WAUW. Normaliter moet ik wennen aan een nieuw black metalalbum als een paar nieuwe schoenen die ingelopen moeten worden. Je weet dat het goed is en je voelt de potentie, maar het moet zich nog naar je lichaam vormen. Maar Dödsrit levert een prachtwerk af dat voelt als custom made sneakers.

Hoe komt eerste nummer The Third Door bij je binnen?
Joost: Luister alleen al naar de elf minuten durende opener The Third Door, waarin de black- en crustinvloeden overvleugeld worden door melodieuze death, doom en post metal. Dat is een heel lijstje aan stijlen, maar Dödsrit weet het tot een mooi organisch geheel te smeden. Sterker nog, de melodieën zijn vaak van een ongekende, kippenvel opwekkende schoonheid. Niet voor niets wordt Dissection genoemd in de inleiding, want deze combinatie van bruutheid, muzikaliteit en melodie roept regelmatig herinneringen op aan deze legendarische, maar omstreden Zweedse band.
Karin: Opener The Third Door zuigt je gelijk in de wervelstorm die Dödsrit is. Het intense, ingewikkelde drumwerk vergezeld door melodieus, licht gitaarwerk geeft het geheel zo’n emotioneel en divers gevoel dat je alleen maar meer wil horen. Je hart wordt blootgelegd in de tragere intervallen om vervolgens alle opgekropte emoties eruit te laten knallen tijdens de ‘gewelddadige maalstroom van melancholische en zielverscheurende kakofonie’, zoals ze hun muziek zelf perfect omschrijven.

En de volgende tracks?
Joost: In Shallow Graves krijgen de gitaristen net als in de openingstrack alle ruimte om zich uit te leven. Tijdens Mortal Coil wordt het gaspedaal weer diep ingetrapt, maar wat blijft is de melodie, de heerlijke gitaarloopjes die in combinatie met de tempowisselingen ervoor zorgen dat een nummer van acht en een halve minuut geen seconde verveelt.
Karin: Shallow Graves zet de toon voort waarbij nog meer melodieuze gitaarleads de atmosfeer perfect weten neer te zetten en daarbij toch de pittige black metal-stukken niet aan kracht laten inboeten. De titeltrack Mortal Coil geeft een meer claustrofobisch strakke opening met intensief black metal drum- en gitaarspel en blijft toch ook variëren met verschillende stijlen in crust, punk en metal.


Het zit er alweer bijna op. Afsluiter Apathetic Tongues knalt door de speakers…
Joost: Als je na drie nummers totaal overrompeld bent, dan gooit Dödsrit er met Apathetic Tongues nog een laatste epische knaller van dik negen minuten uit, met een ingetogen, maar hemeltergend mooi midden- en slotstuk.
Karin: De laatste track Apathetic Tongues is één van mijn favorieten. Het gaat over het vinden van je weg tijdens een depressie en de soms fucked up periodes waarin je niet meer weet waar je het zoeken moet. Als je met die kennis in het achterhoofd deze track met zijn vele toonvariaties luistert, komt hij nog harder binnen. De sprankeltjes hoop, die langzaam wegzakken in overweldigende emoties. Met veel gegrunt en geschreeuw voel je weer een stijgende lijn aankomen die doorknalt in old school black metal power. Precies de muzikale metafoor die de depressie rollercoaster goed weergeeft.

Conclusie?
Joost: Mortal Coil telt maar vier nummers, maar met een gemiddelde van ruim negen minuten leidt dat toch tot een volwaardig album, waarvan ik halverwege 2021 al durf te zeggen dat we hem in eindejaarslijstjes terug gaan zien.
Karin: Ik kan geen slecht woord bedenken. Tijdens het interview met collega Merijn zei Georgios al: “riffs schrijven lukt ons vaak vrij goed” en daar is geen woord aan gelogen. Al met al durf ik te zeggen dat als ik dit jaar geen andere muziek meer ontdek, ik me verrijkt genoeg voel met Mortal Coil en het daarmee uitstekend zal redden tot de jaarwisseling.

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 

 


Deel dit artikel