Dat Alice in Chains ooit nog is teruggekeerd mag een klein wonder heten. Want een stem als die van wijlen Layne Staley vind je maar eens per generatie. Maar met het aannemen van William Duvall in 2006, lijkt de grungelegende sterker dan ooit, met een dikke discografie op zak. En na negen jaar doet Alice in Chains eindelijk weer Nederland aan, in een stijf uitverkocht 013. Vele grunge mijlpalen, stampende doom metal en zielvolle ballades: de jaren verstreken maar hier staan we dan, 3000 man sterk, om te zien of grungepioniers uit Seattle het nog kunnen.
Tekst: Merijn Siben / Fotografie: William van der Voort
BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB
Ook zeker niet mis vanavond is Black Rebel Motorcycle Club uit San Francisco. De bescheiden doch intense set wordt met Red Eyes and Tears geopend door het drietal bestaande uit bassist Peter Hayes, gitarist Robert Levon Been en drummer Leah Shapiro. Het betreft alternatieve rock met een psychedelisch tintje, dankzij het vervormde basgeluid van Hayes en Shapiro’s slepende drumritmes. Het is muziek die garant staat voor een toepasselijke ingetogen houding op het podium, maar dankzij subtiele en onverwachtse momenten grandioos opstijgt. Een tempowisseling hier of een opzwepende bass solo daar: het zijn de kleine details die Black Rebel Motorcycle Club met kop en schouders boven de gemiddelde altrock band doet uitsteken. Het verpletterende Spread Your Love concludeert dan ook een uitstekend optreden.
ALICE IN CHAINS
Alice in Chains heeft nog nooit een slechte plaat gemaakt, met hun laatste creatie Rainier Fog die even sterk uit de hoek komt als de voorgangers. En verdomd als de band, gevormd door gitaarlegende Jerry Cantrell, drumbeest Sean Kinney, bassend groove monster Mike Inez en frontman William Duvall, dit niet zelf ook donders goed weet. Want het vierdubbele openingssalvo van de set brengt met elk nummer een andere periode van de band onder aandacht. Met het magistraal opgebouwde oudje Bleed The Freak, het smerige Check My Brain, het hakkende Again en tot slot rock-‘n-roll song Never Fade, hebben deze grungemaestro’s meer dan genoeg te bieden. Wat volgt is dan ook een optreden dat alle verwachtingen overtreft, met een Alice in Chains dat krachtiger lijkt dan ooit, strak op elkaar ingespeeld en met een gezamenlijke chemie in overvloed.
De setlist bestaat dan ook uit een sterke mengelmoes van alle facetten die de band typeert. Geen schaamteloze best-of, maar juist afwisseling in kleuren en tonen, moeiteloos gedragen door een charismatische zanger. Terug in de tijd met het almachtige Them Bones of het hakkende Dam That River en vervolgens nieuwe parels als Rainier Fog of het gevoelige Your Decision. Qua aankleding is er niet eens zoveel nodig, maar visuals van ogen, flikkerende lichtbronnen en tralies bieden een extra dimensie. Een van de vele hoogtepunten bestaat uit het emotionele, ontroerende Down In A Hole, bijgestaan door akoestische gitaren en treurige akkoorden in het refrein. Stone en Red Giant tonen dan weer de zware doom metal accenten van de band, gekenmerkt door verpletterende riffs en breakdowns. Na het aan Layne Staley en Mike Starr opgedragen Nutshell, komt het onder de huid kruipende Angry Chair en klassieker Man In The Box de uitverkochte zaal nogmaals wegblazen.
Tijdens het toegift sluiten Would? en Rooster af, waarin Duvall eens te meer laat zien waarom de reünie gerechtvaardigd is. Eerstgenoemde, bijgestaan door dat heerlijke basloopje, is al een onaflatende meezinger, maar met Rooster kan de band zich geen betere afsluiter wensen. Een emotioneel werkstuk, dat ondanks het thema over oorlog en dood, de luisteraar beloond met een catharsis die de ziel ontketent en het gevoel van ultieme vrijheid geeft. Het zegt wat als je als band zo’n gemoedelijke, liefdevolle sfeer creëert en het met 3000 man als een intiem huiskamerconcert doet ervaren. Al dan niet met een moshpit en sporadische crowdsurfers weliswaar. Twee uur lang sonische verwennerij… Laat Cantrell en zijn kornuiten dus maar gauw terugkomen.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.