De doom-alchemisten van Ufomammut hebben door de jaren heen een bijzonder eigen geluid ontwikkeld. Hun ronduit hallucinerende mix van loodzware doom/sludge, drone, stoner en donkere psychedelica heeft de Italianen inmiddels ook een unieke plek bezorgd binnen de zware metal-categorie. De band, ontstaan in 1999, introduceerde op derde album Lucifer Songs (2005) dronende geluiden en synths. Die lieten de bezwering en massiviteit nog meer gelden. Op volgende platen als Idolum (2008) en tweeluik Oro – Opus Primum en Opus Alter, uit 2012 – werd de monolithische en psychedelische vermarmering van de Ufomammut-sound verder doorgevoerd.
In juni brachten ze de lekkermakende single Warsheep uit. Deze track wist – samen met enkele tussentijds op het net circulerende nummers – al goed de nieuwsgierigheid te prikkelen naar de nu uitgekomen full-length 8.
Door Jurgen de Raad
Naast een indicatie dat het trio is aanbeland bij het achtste album, verwijst de albumtitel ook naar een stuk symboliek. De geometrische 8 staat voor de oneindigheid in tijd; het impliceert een doorgaande beweging, zonder enige onderbreking. Een continuïteit die ook blijft wanneer je 8 horizontaal keert. En terug naar het getal acht: Het album herbergt ook acht albumtracks die in 48 minuten tijd onafgebroken in elkaar overgaan. En daar voegen we nog eens aan toe dat de tracks – in het kader van de continue voortgang – gemaakt en gespeeld zijn door drie muzikanten die vanaf het moment van oprichting van de band altijd bij elkaar zijn gebleven.
De astrale doom-reis gaat van start met Babel. Daarin hoor je direct weer de signatuur van typische Ufomammut-ingrediënten. Met een koortsachtige, al gauw ‘opstijgende’ drone en als leidraad fungerende dikke, stroperige baslijn. Of de herhalende motieven, die zich voorzichtig in je vastzetten en naar bedwelmende hoogte tillen.
Smeuïge riffs grooven slepend door Warsheep heen, omgeven door ‘vliegende ufo’s’ en aanverwante interstellaire geluidseffecten. Breed dragende drumpatronen houden de gelaagde track mooi in evenwicht. Ze geven er een compacte draai aan. Iets dat mag gelden voor al het materiaal op 8. Vergeleken met vorig plaatwerk staat het spel van drummer Vita ook duidelijker en daarmee opvallender in de geluidsmix.
Ufomammut lijkt bij iedere plaat weer beter om te gaan met zijn hypnotiserende grooves en dito elektronica. Ogenschijnlijk nog genuanceerder dan voorheen schuiven de Italianen daartoe op 8 met de timing van stukken. Neem ter illustratie het fraai geplaatste omslagpunt in Zodiac: je gebiologeerde aandacht voor een krachtig doorstomende cadans kantelt subtiel naar een ‘afbrekend’ gedeelte vol spacende effecten.
Fatum rifft aan één kant onverbiddelijk stevig groovend erop los, maar kent opnieuw ook zo’n fijne psychedelische sfeer. Die heeft hier met de karakteristieke mantra-zang van vocalist/bassist Urlo wel iets weg van een gedrogeerde staat à la Om of Sleep.
Ufomammuts galactische trip doet je verder duizelen op Prismaze. Je bevindt je er in een kolkende spiraal van woeste riffs en zwevende synths/elektronica. Je krijgt warempel de indruk voorbij het besef van tijd en ruimte te gaan. Ja, man… Een verdwijnen in dat oneindige. Zo je wil. En, een Ufomammut dat eens temeer aantoont hoe goed het zijn (oer)kracht van zware rauwe riffs weet te koppelen aan verheffende synths en andere elektronische geluiden.
Het onheilspellende Core heeft dan weer die kanteling in de timing. Aangevoerd door sinistere galmzang van Urlo mondt de track uit in een bloedstollende finale van noisende texturen. Slechts twee basale killer-riffs (watertanden…) zijn nodig om Womdemonium in vuur en vlam te zetten. Het onderstreept nog maar eens Ufomammuts regelmatige maar o zo effectieve inzet van het herhalende riff-concept.
Na verbasterde titelnamen Prismaze en Womdemonium – de band heeft er een handje van, zie eerder werk – is daar met slottrack Psyrcle nummer drie in de rij. Het trio trekt erop nog één keer alles goed uit de kast. Het is misschien het meest dynamische nummer van de plaat. Na weer een gestage opbouw door een repeterende dikke riff, draait de band de boel verrassend (goed!) de nek om. Enige spannend wisselende riffs vormen dan het slotakkoord in een lekker desoriënterende psychedelische zompigheid.
Ufomammut verstevigt op 8 zijn unieke status. Het heeft zijn bovenzinnelijke psych-doom – wellicht meer dan ooit tevoren – gevat in nog coherentere (massievere!) songs. Het live opgenomen album (behoudens overdubs) ademt ook sterker door in zijn organische feel. Het laat daardoor al het kosmische lekkers des te zwaarder en dynamischer bij je binnenkomen. De grote impact van dit geweldige 8 is daarom bijna niet te missen.
8 is op 22 september uitgekomen bij Neurot Recordings en kun je zoal beluisteren op Spotify (zie geheel onder). Bestellen van het album kan onder meer via deze weblink. Op 30 september starten de mannen met een najaarstournee door Europa, samen met de Amerikaanse doomers van Usnea. Hiertoe doet het gezelschap op 4 oktober Magasin 4 in Brussel aan en staat men 7 oktober – let wel: de enige Nederlandse show – op het Soulcrusher Fest in Doornroosje, Nijmegen.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.