Trivium

Net als Freeza uit Dragon Ball Z lijkt Trivium zijn ultieme vorm te hebben gevonden. Het heeft wat tijd gekost vol ups en downs, maar de Amerikanen zijn op What The Dead Men Say tot de tanden gewapend met een arsenaal aan technisch vernuft. Het negende album is dan ook een nieuw visitekaartje van een band in optima forma. “It’s over 9000!” 

Door Lodewijk Hoebens

Toen ik hoorde dat Trivium aan een nieuw album bezig was, heb ik The Sin and the Sentence nog eens opgezet. Met name Beyond Oblivion blijft op repeat staan. Eén van de tracks waar duidelijk te horen is welke weg de band bewandelt. Of beter gezegd; welke niet. Mede dankzij nieuwe drummer Alex Bent spat vooral de technische finesse er vanaf. Essentieel is het samenspel en na acht platen zijn Matt Heafy en z’n maten nog beter op elkaar ingespeeld. Het duurde alleen even voor het viertal wist welke soort metal te creëren. Want de liefde voor het genre is er altijd geweest. 

Regelmatig werden ze vergeleken met of gezien als troonopvolgers van Metallica, maar door een kwakkelende kwaliteit van diverse albums, werd de weg naar de top meermaals versperd. Matts wisselende vocalen zorgden eveneens voor ophef bij de fans. Tot de zanger zijn stem vernielde in 2014. Wat wil je ook wanneer je als dertien/veertienjarige puber frontman bent van een metal band en jarenlang misbruik maakt van je stembanden. Dankzij een zangleraar is hij helemaal hersteld en ondertussen uitgegroeid tot een begenadigd vocalist. De diversiteit van Matts stem blijft verbazen, maar wie zijn YouTube kanaal volgt weet wel wat ‘ie kan. 

Check voor de grap Toss a Coin to Your Witcher. Je krijgt gratis zanglessen en een cover die je niet meer uit het hoofd krijgt. Onlangs speelde hij Anthem (We Are the Fire) nog eens, wat een persoonlijke favoriet is uit 2006. Als je dat vergelijkt met het nieuwe werk, dan hoor je hoe zeer de band is gegroeid. Het gitaargeweld was er al, maar met Matts vernieuwde stembanden en Alex achter de drumkit hebben ze zich naar het volgende level gespeeld. What The Dead Men Say is volgens de frontman een verzameling van al hun gezamenlijke skills en die zijn vooral duidelijk hoorbaar op eerste singles Catastrophist, What the Dead Men Say en Amongst the Shadows and the Stones. Niet alleen qua tempowisselingen, maar ook qua speelstijlen wisselen ze soms wel drie keer in één nummer. 

Trivium, photo by Tom Russel

Een eerste luisterbeurt zorgt er voor dat je blij verrast wordt en anders vraagt het wat tijd. Hoe dan ook, de klasse is onmiskenbaar aanwezig. Na intro IX, wat volgens mij verwijst naar het negende album, knallen we door richting de titeltrack en tweede single. Het is een perfecte opener waarin zo ontzettend veel gebeurt, zeker in de tweede helft. Zo, de eerste punten zijn binnen. Het beste is achterover te gaan zitten en Trivium je oren te laten trakteren op een knap staaltje metal. “I’m calling out to you, can you hear me?” We’re alle ears, Matt! Het diverse drumwerk is opnieuw dik in orde en de band weet muzikaal lekker heen en weer te manoeuvreren. Vol verrassingen maar nooit zonder het hart van de song uit het oog te verliezen. 

Het zit hem hierin ook in de details. Op het juiste moment even inhouden en dan volle kracht vooruit. Beyond Oblivion? Nog duidelijker waarneembaar in het volgende duo Catastrophist en Amongst the Shadows and the Stones waarin halverwege een flinke opbouw volgt en opsplitst in enkele fenomenale solo’s. Van gefluister naar screams, van harmonieën naar het betere shred werk en vergeet ook niet de baslijnen, welke aangenaam aanwezig zijn in de mix. 

“Bloody corpses, broken bones reveal
A throng of clashes crushed, our nightmare sealed”

Bleed Into Me begint in de videoclip met een nostalgische retro sound, maar gaat op plaat van start met een vette baslijn à la Tool. Toch is deze semi ballad met overwegend clean vocals een recht toe rechtaan ‘rustpuntje’. De frontman vraagt op zijn YouTube kanaal om onze eigen interpretatie van de nieuwe plaat. Net als andere kunstvormen blijft muziek subjectief en uiteindelijk een kwestie van smaak. Het feit is dat ze slechts zestien dagen nodig hadden om de plaat op te nemen met rasproducer Josh Wilbur (Korn, Avenged Sevenfold, Lamb of God). Qua lyrics kan je er vaak de stempel ‘maatschappijkritisch’ op plakken, maar Matt Heafy heeft in de tussentijd ook veel mee gemaakt. Zoals de dood van zijn hond én de geboorte van een zoon en een dochter. Wie weet wat voor invloeden dat met zich meebrengt. Het zal af en toe wel een gekkenhuis zijn met een tweeling in huize Heafy. Maar goed…  De man komt uit Orlando, de stad van de pretparken en op rollercoaster rides trakteert de zanger ons al met Trivium. The Defiant zwiert je als luisteraar alle kanten op. Onderweg passeren ze even langs eigen werk als Ascendancy, Shogun en The Sin and the Sentence voor de nodige inspiratie. Harmonieus waar nodig, vol impact de ganse rit. 

Tekst gaat verder na de video

“Nothing to gain
Playing their games
Always the same
Corruption betrays”

Stoere praat oké. Het is de wijze waarop het klinkt, dat de nummers zo veel inhoud geeft. Songs die je graag live zou willen meemaken. Helaas weten we het trieste scenario voor komende zomer. Alle props naar Matt voor de zangstijl en samen met Corey Beaulieu voor de grootse gitaarsalvo’s. Heen en weer zoals Drs. P zou zeggen. Sickness Unto You keert voornamelijk terug naar de thrash roots van de band. Het is een volgende uitlaatklep en een zeer persoonlijke voor Matt. Hij werd niet alleen vader, maar verloor tegelijkertijd zijn hond. Altijd pijnlijk. Kunnen we dit dan death metal noemen? Een geldige reden overigens om niet mee op tour te kunnen, me dunkt.  

“I felt your heart stop beating
With my own two hands
I felt my life lose meaning
I’ll never be whole again”

En wat doe je dan om het een plekje te geven? Scattering the Ashes, het volgende nummer op What the Dead Men Say begint melancholisch en de lyrics klinken niet veel vrolijker. Een familie die uit elkaar groeit en wanneer men het bij wil leggen is het te laat. Dat zijn pijnlijke situaties, maar fraai weergegeven in het kortste nummer van de plaat en net als Bleed Into Me prima geschikt voor de radiostations. Het zijn mooie zanglijnen die pieken wanneer de gitaren op de voorgrond treden. Logisch dat dit duo voor de Japanse markt een akoestische versie hebben meegekregen.

Tekst gaat verder na de video

Over duo’s gesproken: Bending the Arc to Fear en The Ones We Leave Behind vormen de apotheose van What The Dead Men Say. Net als op de eerste helft van de plaat, eindigt Trivium in stijl met een masterclass metal. Niks dan liefde voor het genre of het nou black metal of metalcore is. Het drummen blijft tijdens Bending the Arc to Fear opnieuw van een buitencategorie en vanaf de drie minuten grens strooien ze met gitaarsolo’s,  afgetopt met een mix van arpeggio’s, blastdrums en bekkens. 

Deze speelwijze zet zich voort op The Ones We Leave Behind. Het slotstuk en de vraag waarom zo velen moeten lijden, zodat een paar mensen kunnen genieten. Een nummer om die vuist in de lucht te gooien en te schreeuwen: “Genoeg!” Het is een track voor iedereen die ooit in de steek is gelaten. Kun je je de voorstelling alweer maken? Een grasveld vol met metalliefhebbers, verbonden door de muziek. Hopelijk kan het snel weer. Voor nu doe ik mijn ogen dicht, zet het volume op 11 en brul mee met Trivium. “You’re a catastrophe!” Nou nee, ik dacht het niet.   

Wil je ook het album What The Dead Men Say van Trivium in alle – door de regering opgelegde – rust in zijn geheel beluisteren, dan kan dat via Spotify:


Deel dit artikel