Het in Warschau residerende Sunnata bewandelt sinds hun albumdebuut Climbing The Colossus in 2014 een pad waarop sludge, doom en stoner een aardig spannend onderonsje met elkaar hebben. Van 2008 tot begin 2014 ging de band door het leven als Satellite Beaver. In ons land tamelijk onbekend, maar onder die naam werden toch nog drie EP’s uitgebracht en gespeeld op grote stonerfestivals als het Berlijner Desertfest en Days of The Ceremony in Polen. De band veranderde de naam na het besluit een zwaardere muzikale koers in te slaan.
Door Jurgen de Raad
Dit tweede volledige album kenmerkt zich sterk door grote sonische expansiedriften. De vijf nummers op Zorya klokken dan ook elk rond de tien minuten, gedijend in ruimtelijke, atmosferische composities. De Polen vermengen daarbij de zwaartes van sludge en doom met melodieuze en meer transparante delen. Delen die stoner, psych en ook een afgemeten schep grunge dragen. De band komt ermee tot een behoorlijk eigen sound. Eén die – in balans met laatstgenoemde drie inputs – mooi een gewichtige en donkere toon op de gehele plaat vasthoudt.
De donkere toon van de langspeler wordt zonder twijfel fijn gevoed door in overvloed aanwezige dreigende sludge. Bij het gelijknamige ‘Zorya’ en ‘New Horizon’ stampen op die manier hoekige riffs op je in. In Beasts of Prey ademt de sludge op zeker moment heel goed te verteren vleugen à la Sleep en High On Fire.
Sunnata slaagt met deze plaat glanzend op het terrein van dynamiek. Eigenlijk nergens doet de wisselwerking tussen het sludgende gebeuk en de meer fijngevoelige atmosfeer geforceerd aan. Zodoende maakt albumopener ‘Beasts of Prey’ al kenbaar hoe fraai de sluimerende dreiging van opbouwende gitaar-feedback en gevaarlijk knarsende bas via sonoor riffgeweld uitmondt in een benevelende toestand. Een hallucinerende gitaarlijn – kruising luchtalarm en walvis in nood, zoiets – dompelt je onder in een fijne waas. En zo komt er veel meer bedwelmend gitaarspul langs op de plaat. Onder andere in die aardedonkere track ‘Zorya’: een geniaal, diep duister thema benadrukt nog eens het onheil. Of neem het koortsachtig opgebouwde ‘Long Gone’. Hierin transponeert oosters aandoend gitaarwerk subtiel naar meesleurende, repeterende riedels. En dat repeterende is eveneens een opvallend en sterk ding binnen de lange nummers van Zorya. Het is knap hoe de band in die grote lengtes je aandacht weet vast te houden, met atmosferische gitaarthema’s en krachtige riffs die veel herhaling kennen. Beiden laten je geregeld duizelen en voeren je mee.
Het vierkoppige Sunnata verhoogt het sfeergehalte op het album ook zeker door toedoen van zanger Szy. Veelvuldig cleane en vaak galmende zanglijnen accentueren het donkere karakter van Zorya des te meer. Luister maar eens naar zijn neergezette grimmigheid en mistroostigheid in het titelnummer, waarbij zijn gevaarlijke uithalen de hamerende riffs misschien nog heviger op je in laten slaan. En zowaar inclusief de geest van Alice In Chains Layne Staley, die doorklinkt in zijn stem. ”Searching for a life to drag away the sorrow”, Szy onderstreept met indringende wanhoop de treurnis van het nummer. En zo zijn daar de herhalende, pakkende ingrediënten van ‘Beasts of Prey’. Die krijgen hier door de transcendentale zang extra bijval, je waant je ermee in iets van een optrekkende processie vol duisternis.
Slotnummer ‘Again and Against’ is ongetwijfeld het overdonderende venijn in de staart. Dit granieten epos ontvouwt zich als de meest stevige track van Zorya. Zwaar bevuilde sludge klapt ongenadig op je in en ploetert zich voort op een ondergrond van zalig piepende feedback. Szy grossiert ditmaal in meer brullende laagklanken. ‘Again and Against’ is opnieuw een prachtig samengaan van dikke sludge met zweverige, weidse passages. Sunnata past bij die passages wederom zijn uitgekiende ‘formule’ toe. Een aanpak waarbij – evenals op de rest van de plaat – het effectieve gebruik van (gitaar)delay- en reverb de brede en diepe sound in alle pracht verder uitkristalliseert.
Op het podium zal de band met dit album mogelijk ook veel potten kunnen breken, Zorya leent zich er prima voor. De riffs zouden in deze beste uitbranders kunnen verkopen en de groots klinkende, psychedelisch getinte stukken menig toehoorder op sleeptouw kunnen nemen. De aandacht van de (betere) platenmaatschappijen moet wel gewekt zijn met dit toch hoge kwaliteitswerk. Misschien een kwestie van tijd. Oordeel zelf en check Sunnata’s spannende en geslepen omgang met hard en zacht in vijf meeslepende nummers.
Zorya is op 11 april in eigen beheer uitgebracht in een fraaie digipack, te bestellen via internet. Zie daarvoor onder meer de Facebook-pagina en Bandcamp van de band. Verder kun je het album zoal beluisteren op Spotify (zie hieronder). De band is op dit moment niet te vinden op de Nederlandse podia.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.