Weet jij nog dat hardcore ooit keispiritueel was? “When it still meant something?” Lang geleden hoor in een genre waar soms de tijd lijkt stil te staan, maar in de jaren negentig was er een heuse revolutie gaande in de muziekstijl die zich kenmerkt door agressie, stoer zijn en kei straight edge zijn (of kei niet-straight edge…). Misschien wel de radicaalste vorm daarvan is wat Krishnacore genoemd werd, belichaamd door een kleine cluster bands die het Hare Krishna bewustzijn centraal stelden in hun muziek. Hoewel nooit bijzonder groot qua aantal bands, was de impact significant. En één naam steekt daar altijd met kop en schouders boven uit en dat is Shelter. En daar is net een opvallende re-release van uitgekomen: het Duitse End Hits Records bracht hun ‘slotplaat’ When 20 Summers Pass opnieuw uit. Op tijd voor het twintigjarige jubileum.

Door Guido Segers

Shelter ontstond uit de as van Youth of Today, een band die al een harde lijn van straigh edge en vegetarisme trok. Hoewel niet de eerste Krishna-conscious band in het genre (groepen als Antidote, Cro-Mags en Bad Brains flirtten al met de beweging), is Shelter zo goed als synoniem voor krishnacore, samen met 108. De toeweiding aan het genre gaat diep en muzikanten uit de cirkel rond de band reisden frequent naar India, sliepen in tempels en omarmden de Oosterse spiritualiteit. Tot ongeveer het jaar 2000, toen de interesse in de band wegzakte. When 20 Summers Pass was het laatste wapenfeit, in eigen beheer uitgebracht, daarna vertrok Johnny Porcell (Paramananda Das) om later met Judge en Bold muziek te maken. Oprichter Ray Cappo (a.k.a Raghunath Das) maakte nog het zwakkere The Purpose, The Passion en in 2006 volgde het verwarrende Eternal. Cappo speelde daarvoor nog in Better Than A Thousand, maar stopte met de muziek en werd full-time yoghi. Toch bestaat Shelter nu nog steeds (net als Youth of Today), of weer, het is een beetje moeilijk. Cappo & Porcell deden Nederland nog aan op The Sound of Revolution in 2019. Nog altijd energiek en vol passie, zo zie je maar weer dat yoga goed voor je is.

Maar dat When 20 Summers Pass, dat zat niet helemaal lekker. De plaat was nooit geworden wat ‘ie moest zijn. De kwaliteit was matig, de songs kwamen niet uit de verf. End Hits Records bood een kans om het album de vorm te geven die het verdiende, en het resultaat mag er zijn. Niet alleen voelt de muziek, 20 jaar oud, vers en krachtig. Er zijn een paar prachtige edities uitgebracht die de echte fans stuk voor stuk willen hebben. En daarom, 20 jaar later, een goed moment om ‘m eens opnieuw te luisteren.

De plaat komt meteen goed binnen met de titeltrack. Gejaagde, energieke hardcore, vol met melodie. De vocalen van Cappo hebben iets essentieels. Hij switchet van een strakke zanglijn naar een gepassioneerde schreeuw in dezelfde ademhaling. Er zit altijd urgentie in zijn intonatie, een boodchap van een stadsprediker die bijkans op een podium belandde tijdens een hardcoreshow. Maar er zit ook een luchtige kant aan de plaat, met songs als In The Van Again, die het verhaal van een tourende muzikant vertelt. Het hoeft niet allemaal zwaar te zijn, maar toch zit er altijd iets in de teksten ter overweging, iets waar je dieper over na kan denken. Een belofte of een boodschap.

Wat anders is, zit in de details. Ook op de wat kalere originele release stond de muziek als een huis, maar alles is wat beter uitgebalanceerd, het ademt meer. Maar ook zijn her en der samples, effecten en andere nuances toegevoegd. De songs zijn tijdloos, van het pure optimisme van If there’s only today tot een song als Song of Brahma over geweld in de scene. Het voelt even fris en relevant als 20 jaar geleden. Mijn favoriet blijft toch een beetje Look Away. Ongebreidelde passie, een boodschap vol warmte, dat is toch wat Shelter definieert. Maar ook keert When 20 Summers Pass terug naar de kern; gedreven punkrock met poppy kanten, toegankelijk maar evengoed vol vuur en tegen de keer.

De re-release bevat ook een paar bonustracks, waaronder I Am A Rock. Ja, dat is een cover van Simon & Garfunkel. En die klinkt ook net zo leuk en upbeat. Daar tegenover staat het zware, neerslachtige Why Can’t I Just Get Through To You, met slepende gitaren en een duistere vibe. Goed, meestal zijn bonustracks met een reden niet op albums gekomen en eigenlijk snap ik dat bij deze wel. Ze vallen ietwat uit de toon op het solide geheel wat When 20 Summers Pass is.

In 2010 vroeg H2O zich af: “What happened to the passion? What happened to the reason for screaming?” Toen hadden ze het ongetwijfeld over de magie van de jaren negentig. Een tijd van de bands die nog steeds de zuilen vormen waar hardcore op rust. Dus wat moeten we er verder mee, een oude krishnacore plaat uit een tijd toen vegetariërs nog op de beschermde diersoortenlijst stonden, straight edge een bouwvakkersterm was voor ’n recht randje, en Oosterse spiritualiteit voor bloemenjurken en geitenwollen sokken was? Nou, dat is vooral persoonlijk. Shelter is een band die je waardeert of niet. In de hoogtijdagen zorgde de groep voor genoeg verdeeldheid, maar liet ook zien hoe hardcore zoveel meer kon zijn dan muziek. In een genre, wat draait op nostalgie naar een imaginair verleden vol broederschap en oldschool waarden, is het een testament van een tijd waar hardcore een toorts in het duister bood voor veel luisteraars. Geladen met idealen en principes, die soms doorsloegen en soms te rigide waren om na te leven. En dat alleen al maakt dit een waardevol audiodocument van z’n tijd.

De geremasterde versie van Shelters When 20 Summers Pass kwam 31 december 2020 als ’20th Anniversary Edition’ uit via End Hits Records en is onder meer te beluisteren/bestellen via deze link.



Deel dit artikel