Seven Sisters of Sleep is een collectief afkomstig uit het doorgaans zonovergoten zuiden van Californië. De klanken die de band produceert zijn echter allerminst zonnig, men brengt vooral de donkerste kanten van de metal voor het voetlicht. In de vorm van sludge, die smakelijke combinaties vertoont met diverse harde (sub)genres. De onder de loep genomen derde volledige plaat Ezekiel´s Hags staat vol doom, death metal, grind, vleugen black en er wordt nog eens een kwak d-beat/hardcore tegenaan gegooid. De band debuteert met het werk bij het vermaarde Relapse Records. Dat is niet vreemd, het label heeft al jaren een heel goede neus voor oprechte kruisbestuivers.
Door Jurgen de Raad
Ezekiel´s Hags is duidelijk het werk van echte fijnproevers. Het album heeft een puurheid en drive die op de meeste fronten erg sterk is. Het kwintet verbindt loeizware en rijk vertegenwoordigde sludge-riffs met zijn muzikale invloeden, kolkend in een vuig en broeierig brouwsel. De overtuiging van het gebrachte mag zeker gelinkt worden aan de reeds vijftien jaar dat de afzonderlijke leden samenspelen. De band werd in 2009 opgericht, maar men kent elkaar al langer van bands als Tafkata en The Arm and Sword of A Bastard God of van gezamenlijke optredens.
Het nummer Jones luidt het album in met razende salvo´s. Er is geen ontkomen aan een onverbiddelijk spervuur van black en grind. Onverbiddelijkheid is een herkenbare, prettige rode draad op Ezekiel´s Hags. En dat is maar al te duidelijk als de band er wat tandjes bij opgooit of dit juist min of meer nalaat. Richting het einde zakt het nummer heerlijk en verrassend in elkaar, in ongenaakbare doom. Deze korte track is hiermee meteen een typering voor de niet voor één gat te vangen-benadering van de band. Zanger Tim McAlary dikt het genadeloze nog meer aan met growls/grunts en screams. Op dit Jones nestelt hij zich gelijk goed in je gehoorgangen middels gruizige schreeuwzang.
Spanning en grimmigheid waren overvloedig rond op Ezekiel’s Hags. In dat kader komen dreigend opgebouwde songs voorbij. Denounce wordt gedomineerd door een massief gitaarakkoord dat zich gevaarlijk voortsleept. Veel andere tracks op de plaat manifesteren zich als dreigende gevaartes, door aanwezige logge riffs die de fundamenten vormen van de composities. Zo slaat ook in Plateau, Prey en War Master betonnen riffgeweld krachtig om zich heen. De dragende compacte gitaarmuren in de nummers doen denken aan een Crowbar. Met het verschil dat de riffs organischer en viezer klinken dan de vaak meer gepolijste riffklanken van de aangehaalde band. Plateau associeert in de gitaar-hooks en zang sterk met Eyehategod. Een band die overigens wel vaker wat komt bovendrijven op het album. En dan met name op momenten waar sprake is van een aanstekelijk onstuimige wisselwerking tussen doomstukken en meer midtempo gedeeltes.
Het zwartgallige, gure karakter van Ezekiel´s Hags leent zich – bovenop de giftige smeltkroes van muziekstijlen – perfect voor het veelzijdige vocale vermogen van McAlary. De man jaagt met verve de songs verder de donkerte in. Wanhopige screams en dreinende growls bevinden zich prachtig naast elkaar in Denounce. In Gutter trekt hij de heftigheid door; de doom en blackened grind zitten vol vernietigende zangopdonders. En evengoed geeft hij verdieping aan bijvoorbeeld Prey, met gortdroog gegrunt.
Third Season geldt als een minder geslaagd moment op de plaat. Doom-, death- en hardcore injecties komen bij elkaar in een iets te vlak nummer. Daar had misschien meer in gezeten. Ok, één van de spaarzame mindere punten van Ezekiel´s Hags. Het is eveneens een beetje jammer dat het verder fantastische Sacred Prostitute net wat te vroegtijdig eindigt. Beukende, sinistere riffs combineren geweldig met alles verzengende zang. Maar met een grind/death explosie aan het slot eindigt deze track helaas te vroeg.
De Amerikanen hebben een grote hoeveelheid aan lekkers tot het einde bewaard. Laatste nummer Bastard Son is de monsterlijke uitsmijter van het album. De als bonustrack aangemerkte song (niet eerder verschenen) is met zijn tien minuten tevens het langstdurende nummer van de plaat. Veel gestaag voortdenderende riffs banen zich weer een weg naar een spannende climax, via heerlijk obstinate black-, death- en d-beat versnellingen. Vocaal komt – in dit opnieuw van een duidelijke Eyehategod-tik voorziene nummer – werkelijk het onderste uit de kan. Tergende uithalen voeren tot op het bot. Tot slot blijf je wat beduusd achter in een zee van snerpende feedback.
Concluderend is dit Ezekiel’s Hags een meer dan bevredigend album. Seven Sisters of Sleep profileert zich erop als een bevlogen band die innemende onstuimigheid en nauwlettende precisie knap weten samen te voegen. Nergens klinkt hun melting pot geforceerd. De bindende sludge-riffs rijgen de verscheidende stijlen voornamelijk natuurlijk aan elkaar. Ezekiel’s Hags is zodoende een pakkend donker en woest avontuur geworden.
Seven Sisters of Sleep heeft tot nu toe een ruim aantal optredens gedaan in thuisland VS, waaronder op het befaamde Maryland Deathfest. In Europa staat de teller nog op nul. Het is dus afwachten wanneer de band eens deze kant op komt. Ezekiel’s Hags is in ieder geval te beluisteren via onder meer Bandcamp en Spotify (hieronder). Het album is uitgebracht bij Relapse Records.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.