Ortega uit Groningen debuteerde in 2010 met langspeler 1634. Daarop waren nog heel duidelijk de invloeden te vernemen van post-metal/sludge/doomcracks als Neurosis, Cult of Luna of Isis. Echter een prima plaat, die vervolg kreeg met twee uitstekende EP´s. De stadjers ontdeden zich op A Flame Never Rises On Its Own en The Serpent Stirs geleidelijk aan van het ´juk´ van de aangehaalde invloeden. Live heeft het kwartet inmiddels een behoorlijke reputatie op zak, waarbij de landsgrens al is overschreden. En met goede kritieken plus animo – nationaal als internationaal – op en voor het uitgebrachte werk, schopten de noorderlingen het in 2014 zo ook tot een plek op Roadburn. Deze maand ziet de bevestiging voor weer Roadburn (Pre-sale Party) en Incubate én de release van weer een volledige plaat: Sacred States.
Door Jurgen de Raad
Het vertwijfelde vastgrijpen van de mens aan het grote onbekende. Om meer zingeving aan het leven te geven. Een streven dat echter louter een pijnlijke leegte oplevert. Ja, doom it is. Ortega bijt zich vast in het gegeven dat de mens zijn gezicht meer en meer afwendt voor dit lot dan dat het tracht het te zullen begrijpen. Tekstvoer voor het album, overtuigend gebracht met Ortega’s dynamische hybride van sludge, doom en post-metal. Namelijk in alle grimmigheid, op de meest zware en uitgebalanceerde plaat van de band tot nu toe.
Strong Eye is het eerste goed aan de lengte zittende nummer van de plaat, waarop vier van het totaal van vijf nummers rond de tien tot zelfs bijna negentien minuten zitten. De track zet onontkoombaar de albumtoon neer. Een geweldige opbouw van opjagende drums en broeiende gitaren komt goed binnen. Meelopende, soundscapy synthtonen duwen je een sonische weidsheid in. Prettig dominante riffs delen de lakens uit in dit granieten epos. Ze zwermen machtig uit of hoeken je op andere momenten goed op je gezicht. Ook Maelstrom mept krachtig om zich heen. Een leidend thema in die track laat weer een opvallende opbouw horen, uitgediept in fraaie lagen. Ortega is daar goed in: het ‘spelen’ met één of enkele thema´s in nummers, die het vaak stapsgewijs op- dan wel afbouwt.
Het asgrauwe, akelige Descending Ladders knijpt langzaamaan je keel dicht. Een machinaal pulserende gruisriff sleept zich voort in een ‘dodenmars’, omgeven door een nogal luidruchtige en experimenteel aandoende noise/drone/ambient-geluidscollage. De lage, schrapende zanguithalen van zanger/gitarist Richard Postma krijgen bijval van gastvocalist Ethan Lee McCarthy, van noise/sludge doomers Primitive Man. Zijn heftige, overstuurde zang zet nog een tandje bij in de luidruchtigheid. Bijzondere en leuke, wat afwijkende track op de plaat, dit Descending Ladders.
Het haast negentien minuten durende Crows verscheen in 2014 al op tape, bij Postma´s eigen Tartarus Records (dat alleen werk uitbrengt op exclusieve tapes). Crows heeft wederom de karakteristiek bekruipende opbouw, met in de centrale rol een slepend thema. Zwaar sludge-gebeuk en meer rustige momenten creëren een perfecte balans. Na enige tijd belandt het nummer op mooi dramatische diepte. Bezield uithalende zang en desolate gitaarlijnen voeren het, aardig tot je komende, roerende drama aan. Ortega houdt knap de aandacht vast doordat er genoeg gebeurt binnen het ‘gevaarte’. De lengte ervan hoeft dan ook niet als eventueel struikelblok worden ervaren.
Net als trouwens bij andere atmosferische momenten op de plaat, doet Maurice de Jong (Mories) van experimentele blackproject Gnaw Their Tongues bij Void zijn duister elektronische duit in de zak. De ambient/drones van de Jong kleuren hierop buitengewoon donker in. Void is – naast het knap geselende Descending Ladders – misschien wel de meest felle track van Sacred States. Postma zingt intenser dan op het voorgaande materiaal van het album. Zijn gekwelde, lange halen tillen een sterke sfeer van complete wanhoop verder omhoog. En de sludge schuurt, batst en doomt mogelijk nog eens iets meer dan op de rest van de plaat. Een prima gekozen slottrack, blijft zéker nasidderen.
De conclusie mag zijn dat Ortega met Sacred States nu toch echt wel een eigen smoel heeft gekregen. Invloeden van een Neurosis of Cult of Luna zijn nog terug te vinden, maar zijn op dit album grotendeels en definitief opgegaan in de bands behoorlijk eigen sludge/doom/post-metalkneding. Zowel qua geluid, sfeertekening als compositieopbouw is het ook een nog evenwichtiger plaat geworden. Ortega lijkt meer dan voorheen het gevoel en de manier te pakken te hebben om je mee te nemen in zijn verder uitgebalanceerde dynamiek. Herders JB van der Wal beroerde voor de plaat de opnameknoppen. Zijn productie laat de langspeler prachtig ruimtelijk klinken en de riffs nog ongenadiger bij je binnenkomen. Voeg daarbij het mooie, gedetailleerde album-artwork van Marald van Haasteren (deed ook hoezen voor onder andere Kylesa en Baroness) en het plaatje is volledig. Sacred States is een groots klinkend album geworden, waarmee Ortega zich zonder schroom mag meten met de besten in het genre.
Sacred States is nu uit en te verkrijgen op cd, vinyl en cassette bij resp. Consouling Sounds, Narshardaa Records en Tartarus Records. Het album is verder onder andere te beluisteren via Bandcamp (hier beneden).
Ortega live:
Donderdag 20 oktober: Pre-sale Party Roadburn, 013 Tilburg (met Gomer Pyle)
Vrijdag 25 november: Presentatie Sacred States, Vera Groningen (met Menhir en 30.000 Monkies)
Zondag 11 december: Incubate, Tilburg (met onder meer Boris, Belphegor en Possessed)
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.