Negative Plane, foto Daria Kriger

Negative Plane is een band die ik al een tijdje zo in de periferie van mijn luisterlandschap zie verschijnen. Toen The Pact verscheen in april 2022, was het tijd om deze plaat te luisteren. Rijkelijk laat; I know, maar totally worth it dus. Want dit is goed, het is een plaat die wel even wat luistertijd vereis om erin te komen. Of niet, hij kan je ook zomaar pakken en om dan maar meteen een eerste vergelijking te maken die je binnenhaalt (of niet): Celtic Frost.

Tekst: Guido Segers

Waarom dan? Nou, ten eerste om wat je hoort tijdens de eerste minuten dat je luistert, maar ook omdat Negative Plane eigenlijk niet in een hokje te plaatsen is (en er frequent een UGH! in zit, maar dat is niet genoeg grond natuurlijk). Het begint al op de epische intro A Work to Stand A Thousand Years, een track die de volle tien minuten neemt om zichzelf te uit te bouwen, met een rommelend, rollend fundament en volop dreiging. Genoeg heavy metal invloeden, maar allemaal gemuteerd tot een meer sludgy, donkerder geheel. Poison and the Crucifix, bijvoorbeeld, is geen extreem nummer in de basis. Een moerassig stukje blast beats, maar ook dat voelt meer alsof je met een natte handdoek om de oren geslagen wordt. Maar die melodische gitaarloopjes, die zetten een sfeer op waar je demonen in op kan roepen (als ze niet al om je heen cirkelen).

Negative Plane heeft trouwens geen problemen met effecten, maar die zijn altijd subtiel en goed geplaatst. Een dondergeluidje hier, een spooky echo daar. Het zit ‘m in de details, zoals dat extra tikje op de toms tijdens Three Turns to the West. Opnieuw occulte vibes met die gitaren en die typische rustpunten voor de zang (dat doet Ome Tom ook altijd). Op het intermezzo The Wailing of the Immured na zijn het trouwens geen korte songs. De ‘ballad’ die volgt pakt acht minuten en neemt z’n tijd om op te bouwen. Het valt ook op hoe weinig Negative Plane het van distortion moet hebben op zo’n nummer. Alle elementen konkelen rond elkaar heen, en vormen een eigen soort densiteit. Het is redelijk clean en daarin ook zo recht voor z’n raap.

Negative Plane – foto Daria Kriger

Het is die creativiteit en ongrijpbaarheid in de muziek zelf die The Pact zo interessant maakt, maar ook de vocalen van Endless Voic (want Edward Miller klinkt gewoon minder spannend) spelen een centrale rol. Op The Other Door, de kortste song van de plaat trouwens met slechts zes minuten (bijna radiofriendly dus), horen we hem sinister fluisteren, maar vaak neemt hij de rol van een dominante verteller op zich. Misschien meer zelfs proclamerend, als een ziedende priester op zijn spreekgestoelte. Samen met dat ‘oude geluid’ van de gitaren, met lichte piep en kraak, werkt dat goed. Je waant je in een oude kerk, waar iets fucking mis gaat, recht uit een horror film. Maar het is die scene net voor je een rubber monster ziet, het moment dat de angst nog levend is en die kosmische, lovecraftiaanse angst heerst. Het duister heeft ongekende dieptes, after all.

Op And So It Came To Pass krijgen we nog één keer alles wat Negative Plane zo vet maakt. Het onheilspellende van een Mercyful Fate, de NWOBHM catchiness van Maiden en de pure power en overtuigingskracht van Celtic Frost. Misschien moet er nog wat meer in die mix, maar het zegt hopelijk waarom dit zo goed is. Het is muziek vol suspense, met een verhaal en complexe, gelaagde metal met durf. AOTY material for sure, episch, doomy, bloomy en power. Waanzinnig.

Het album The Pact dat op 30 april van dit jaar uitkwam van Negative Plane is digitaal onder andere via Spotify te beluisteren:


Deel dit artikel