Precies zeven maanden zijn er verstreken sinds het uitkomen van The All Is One (2020); een plaat die het zogeheten Gullvåg-drieluik concludeerde en waarvan het zwaartepunt lag bij het psychedelische geluid van de band (lees de review). Of er nu wel of geen pandemie heerst: het Noorse trio is altijd zeer productief geweest. De tel ben ik inmiddels kwijtgeraakt, maar volgens ProgArchives is Kingdom Of Oblivion album nummer vijfentwintig. Nu Bent Sæther (basgitaar, zang), Hans Magnus Ryan (gitaar, zang) en Tomas Järmyr (drums) niet hun gebruikelijke rondes door Europa konden maken, zijn ze aan de slag gegaan met het overgebleven materiaal van The All Is One, dat zich volgens henzelf niet zo goed liet mengen met de rest.

Door Wouter Hommel

Rockend knalt Motorpsycho met The Waning part 1 & 2 uit de startblokken. Bij het navolgende titelnummer hebben wij de eerste uitschieter te pakken: een nummer dat met zijn vette riffs en pakkende refrein (probeer dat maar eens uit je hoofd te krijgen) schreeuwt om een live-uitvoering, met een hoofdrol en een pluim voor de samenzang van Hans Magnus & Bent. Daarna wordt het gaspedaal wat losgelaten in Lady May, openend met een mandoline. Vervolgens wordt Black Sabbath geëerd met The United Debased, een nummer dat vorig jaar live zijn opwachting maakte in hun thuisstad Trondheim, waar een twaalftal corona-proof optredens werden gedaan.

Tot nu toe een prima plaat, maar dan gaat het wel erg op en neer qua stijlen en inhoud, bijvoorbeeld met The Watcher (featuring the Crimson Eye). De Hawkwind-cover uit het tijdperk Lemmy komt wel een beetje lui over door de één-op-één kopie en wordt afgemaakt met wat experimentele geluiden die wel erg naar opvulling rieken. Met Dreamkiller wordt de spanningsboog alsmaar losser en lijkt het alsof de band met onaffe nummers naar de drukker is gegaan.

Misschien hadden die nog wat langer moeten rijpen, want Motorpsycho heeft het in zich om je een hele plaat aan de boxen te kluisteren. Nu is het vooral het eerste gedeelte (tot en met The United Debased), plus het gave prog-monster The Transmutation Of Cosmoctopus Lurker aan het eind, zeer de moeite waard. Als geheel schiet het in mijn oren tekort om zeventig minuten bij de les te blijven. Daarmee wil ik niet zeggen dat het geen goed album is, want de Noren zijn professioneel genoeg om niet te verzaken op uitvoering en productie, maar misschien hadden ze er beter aan gedaan een EP uit te brengen… Sometimes, less is more.

Kingdom Of Oblivion van Motorpsycho is 16 april uitgekomen bij het label Stickman Records en onder meer te beluisteren op Spotify. Bestellen kan onder meer (in formats 2LP + download/CD) via de Stickman-site.


Deel dit artikel