1 november, 1755.
Een datum die gebrand staat in de annalen van de Portugese geschiedenis. De katholieke meerderheid van Lissabon herdenkt de martelaren en heiligen van weleer. Biddend in de kerkbanken en onwetend over een razende natuurkracht die God hemzelf nog niet voor mogelijk had kunnen houden. Op die eerste november van dat jaar, ontstond een van de meest verwoestende aardbevingen in de geschiedenis. Grootschalige verwoesting door een opvolgende tsunami en enorme branden zouden Lissabon en haar godvrezende bewoners verzwelgen.
Door Merijn Siben
Meer dan 250 jaar later heeft deze natuurramp de hoofdrol in het nieuwste werkstuk van Moonspell. De Portugese metal-veteranen hebben getracht de soundtrack te maken van wat Lissabon ten deel viel. Goed voer dus voor een nieuwe Moonspell, gezien de sterke albums die zij op zak hebben. De band vaart dan ook, na enkele metamorfoses, sinds een decennium geleidelijk op een consistente formule: donkere gothic metal met extreme uitstapjes.
Het is niet meer dan begrijpelijk dat er dan af en toe een ander lakje op gespoten moet worden om de glans te behouden. Met 1755 heeft de band de gewaagde beslissing genomen enkel in de moedertaal te zingen. Aangevuld met rijke orkestratie proberen ze de atmosfeer van 250 jaar geleden te illustreren. Dat begint rustig met een orkestrale versie van En Nome Do Medo, een nummer dat eerder verscheen op Alpha Noir uit 2012. Dankzij de kenmerkende grunts van Fernando Ribeiro is het echter duidelijk een stilte voor de storm. Het titelnummer raast vervolgens door de speakers. Een typische uptempo Moonspell-opener met thrashy riffs, tempowisselingen en een uitstekende gitaarsolo. In Tremor Dei is het eerste hoogtepunt dankzij bombastische koren, slepende ritmes en een verwoestend refrein dat spreekt van een Lissabon in lichterlaaie.
Het oerdegelijke Desastre en Abanão vervolgen met eenzelfde bombast en dreigende koren, maar weten ondanks enkele avontuurlijke passages de aandacht niet geheel vast te houden. Gelukkig wordt met Evento het gaspedaal weer ingetrapt. Diens couplet mondt uit in een verschroeiend refrein, begeleid door een subtiele gitaarmelodie en Ribeiro die het koor met zijn grunt toespreekt. 1 de Novembro dendert gestaag maar ietwat gewoontjes voorbij. Ruinas is echter dan weer fraai bekleed met Oosterse melodieën en brengt het er niet slecht van af. Afsluiter Laterna dos Afrogados is dan weer een sfeervol, doomachtig nummer dat 1755 op epische wijze afsluit. Knap gedaan aangezien het een cover van de popgroep Os Paralamas do Sucesso is.
De orkestrale arrangementen, de fantastische gitaarsoli, donderende ritmesectie en de rochelende grunt van Riberio: als totaalplaatje zorgt het voor een album rijk aan lagen en avontuurlijkheden. Groot gemis echter is bij vlagen een gebrek aan consistentie, echte hoogtepunten en nummers die blijven steken. 1755 is zeker niet slecht en zal de Moonspell-fan bekoren, maar toch ontbreekt bij dit laatste werkstuk de duistere tragiek die zijn sterkere voorgangers zo kenmerkte.
1755 is op 6 november uitgekomen via Napalm Records en is onder andere te beluisteren via Spotify (hieronder). Moonspell zal tijdens een Europese toer met Cradle of Filth volgend jaar te zien zijn in 013 te Tilburg op 1 februari en Patronaat te Haarlem op 2 februari.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.