Voor een band die ruim 35 jaar meedraait zijn tien studioalbums wat magertjes natuurlijk. Maar, Metallica is veel meer dan zomaar een band. Naast een goed geolied merk blijven de ‘four horsemen’ een livemachine pur sang. Some kind of monster! Wanneer je in de beginjaren gelijk een rij klassiekers uit weet te brengen kan je daar in feite op blijven teren. Europe liet dat onlangs nog in de 013 zien. Master of Puppets of Creeping Death zullen net als the Final Countdown nooit gaan irriteren. En Metallica by Request in Landgraaf bewijst al snel dat fans hetzelfde denken over de setlist als Hetfield en Co. Enige nieuweling op Pinkpop 2014 is Lords of Summer, een zoethoudertje voor de zomer, meer niet. Twee jaar verder en we krijgen een dubbelaar voor onze kiezen. Bijna 80 minuten aan nieuw materiaal: Hardwired…to Self-Destruct.
Door Lodewijk Hoebens
De heren hebben ons de afgelopen jaren wel laten schrikken. Neem het de band uit San Fransisco eens kwalijk dat ze blijven experimenteren. Dat kan goed uitpakken, zoals het symfonische S & M en de invloedrijke covers-selectie van Garage Inc. Helaas vallen de keuzes de laatste tijd in het nadeel van Metallica. Het fungeren als begeleidingsband van Lou Reed en de 3D film Through the Never zorgen voor hevige verliescijfers en hordes met boze fans. Gelukkig is daar Justin Bieber die voor de nodige buzz zorgt wanneer hij gespot wordt met een ‘Tallica shirt. En Fleddy Melculy grijpt nog altijd in als ze twijfelen of men met recht een rockshirt mag dragen. Justice is Done!
De terugkeer naar muzikale vorm begint in 2008 met de release van Death Magnetic. Ok, het herontdekte enthousiasme zorgt voor te veel ideeën binnen één nummer, het leidt tenminste tot het meedogenloze My Apocalypse. Net als Spit Out the Bone op Hardwired…to Self-Destruct pure, unforgiving thrash.
Laten we het eens over die nieuwe plaat hebben. Niet één maar twee albums dus. De helft van het eerste schijfje kennen we in de vorm van de drie singles Hardwired, Moth Into Flame en Atlas, Rise!. Drie stevige tracks. Hardwired is de Fuel van de plaat, wat een openingssalvo!
Do you feel that hope is fading?
Do you comprehend?
Do you feel it terminating?
In the end
“Je weet niet hoe lang we nog te gaan hebben?”, vertelde Lars Ulrich laatst in de Volkskrant. Vandaar de toepasselijke titel Hardwired…to Self-Destruct. Het is een kwestie van tijd tot we zijn opgebruikt. De titeltrack is dan ook kort en krachtig. Net als het bestaan van de mensheid op deze planeet… als we niet uitkijken. Moth Into Flame blijkt een van de betere tracks van het album. Old school Metallica met een perfecte melange van de vier bandleden: de dubbele gitaren, de dubbele solo van Kirk, een getergde James en Lars die zich mag uitleven. Ja, Lars is in bloedvorm. Let op de breakdown in het midden. Vintage stuff!
Waar Hardwired net over de drie minuten grens gaat, verdubbelen Moth Into Flame, Atlas, Rise! en de rest van de songs het speelplezier. De derde single vaart dezelfde koers als zijn voorganger. Riding the Lightning! Hetfield gaat andermaal tekeer als een wilde predikant. Oew yeah, dood en verderf. Halverwege zoekt de frontman zijn trouwe gitaarbroeder weer op. Ondanks dat Kirk Hammett een iPod verloor met maar liefst 250 riffs, laat de inmiddels 54-jarige zien waarom hij een van de beste metal-gitaristen blijft en dat hij een bijna onuitputtelijke bron aan licks bezit. Producer Greg Fidelman volgt de band al even en weet de experimenteerdrang terug te brengen tot het jammen rondom enkele pakkende grooves en knip en plakwerk met te veel structuren te vermijden.
De input van Kirk is dus minimaal geweest op het nieuwe album, maar sinds de Garage Days zijn het altijd Hetfield en Ulrich geweest die de scepter zwaaiden. Dat mocht Jason Newsted in levenden lijve ondervinden. Sad but true. Gelukkig heeft Metallica het de laatste jaren bijgelegd met frenemies als de voormalige bassist en uiteraard Dave Mustaine. The Big Four lijkt sterker dan ooit.
Ander hoogtepuntje van Hardwired… heeft de naam Now That We’re Dead. Lars Ulrich krijgt vaak kritiek op zijn drumspel, maar hij tilt het nummer met speels gemak naar een hoog niveau. Kickdrums zorgen voor een extra boost, net als de tremolo-solo van Kirk en zijn wah wah-pedaal. Vroeger moesten ze niks hebben van videoclips, vandaag de dag beseffen ze de kracht van YouTube en heeft elk nummer een videoclip. Het beeldmateriaal brengt op artistieke wijze de essentie van elk nummer naar voren.
Dreaming No More zou zo op the Black Album kunnen staan, ergens tussen The God That Failed en My Friend Of Misery. Kijk naar die kop van James in de video. Stone Cold Crazy! Halo On Fire zou ook niet misstaan op de vijfde cd met die Unforgiven vibe en fijne vocalen van James Hetfield. Het slot van het eerste schijfje mag even duren met haar achteneenhalve minuut. Kirks solo komt helaas niet van de grond en de opbouw richting een climax werkt niet naar behoren. De terugkoppeling naar het begin van het nummer verloopt eveneens slordig. Door!
Confusion begint verwarrend. Herkennen we daar Am I Evil, oorspronkelijk van Diamond Head, maar vereeuwigd door Metallica midden jaren 80? Vervolgens klinkt het vertrouwd, want schreef James niet enkele van de beste songs over oorlog? Disposabe Heroes! One! For Whom the Bell Tolls!
Confusion
All sanity is now beyond me
Delusion
All sanity is but a memory
My life…
The war that never ends
Muzikaal komt het, net als de Motörhead ode Murder One, niet zo boeiend over als het materiaal van het eerste deel. Gelukkig is James en diens strot er nog en hij is op dreef hoor. ManUNkind begint kalm als Welcome Home (Sanitarium) en Fade to Black, maar pas op: het is een stilte voor de storm. Deze kant van de dubbelaar is sowieso meer heavy. Te lang ook. Zelfs James Hetfield weet niet altijd te boeien. Kirk pompt er gelukkig wat liefde doorheen met een splijtende solo. Het staat echter los van een allesbehalve spannende song.
Metallica is altijd goed geweest in muzikale wraak. Here Comes Revenge blijkt dan ook een fijne terugkeer met opnieuw een hoofdrol voor Lars Ulrich. Alsof meneer wraak even op de deur komt kloppen. De geanimeerde clip is fraai maar luguber net als het nummer vol Bijbelse poëzie. De jakhals in de video zal niet zomaar gebruikt zijn. We kennen allemaal The Omen. Tempowisselingen doen hun werk zodat de uitbarstingen van James en Kirk net dat tikkeltje harder aankomen.
Metallica blijft het momentum hooghouden met Am I Savage? Dat Ulrich en Hetfield evil konden zijn weten we van hun Alcoholica periode maar wat de band precies bedoelt met Savage? Blijven we savages door alle oorlogen, ellende en geweld? Tekstueel gaat de zanger vrij diep.
Ooooh,
Tooth is fang, twisting under skin
Ooooh,
Foul tongue, black breath
Change,
Snap inside, the Beast about complete
Change,
Soon infects the rest
Snel door naar het laatste nummer van de plaat, want man oh man… Spit Out the Bone is misschien wel het beste nummer van de plaat. Pure thrash! Genadeloos in zijn executie met harde meppen van Lars, vinnig shred-werk door Kirk en James die geen blad voor de mond neemt. Noem het een Master of Puppets-sequel met Terminator-boodschap. Don’t let the machines take over. De videoclip is een heerlijke pulpfilm op zich. Een apocalyps dankzij de wederopstanding der machines waar ninja’s en cyborgs elkaar bevechten. Van Hardwired gaan we naar Self-Destruct door onze eigen technologische creaties.
Metallica verzorgt de soundtrack en hoe! Een band in optima forma, het samenspel werkt zo doeltreffend. James Hetfield weet met zijn uithalen afsluiter Spit Out the Bone tot een compact geheel te brengen. Zeven minuten bieden uiteraard genoeg ruimte om te soleren maar over de gehele lijn kunnen we concluderen dat Hardwired…to Self-Destruct een stap terug is op het gebied van experiment en twee stappen vooruit op het vlak van het old school gevoel. Moth into Flame, Now We’re Dead en Spit Out the Bones zijn songs die schreeuwen om live gespeeld te worden. De vraag rest welke songs er dan van de setlist gehaald moeten worden? Dat is echter een luxeprobleem en voorlopig nog niet aan de orde. Eerst genieten van het album. Acht jaar moeten wachten maar dan heb je ook wat. Nothing Else Matters!
Metallica – Hardwired…to Self-Destruct is 18 november uitgekomen op het eigen Blackened Recordings en onder meer op Spotify (hieronder) te beluisteren. Daarnaast is de afspeellijst met video’s bij alle twaalf albumtracks natuurlijk helemaal een aanbeveling. Zie onderaan.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.