Mantis op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

Mantis op Roadburn 2017, foto Roy Wolters

Mantis - MagnoliaHallo is dat hier NMTH.be of wat?! Dat is nu al de derde Belgische muziekpost op rij! Klopt, en vermoedeijk ook niet de laatste, gezien het niveau waarmee de Zuiderburen onze mailboxen bestoken. Mantis kennen we bovendien al langer en met reden. De groep uit Maaseik liet ons in 2016 al een video horen en speelde vorig jaar op ons Roadburn-podium in Cul de Sac. Daar maakten de mannen uit Ruffstuff-stal de nodige indruk: “Mantis is onweerstaanbaar in de rockende stukken met tomeloze energie en een positieve feel. Wat in de stijl van And So I Watch You From Afar: quasi hardcore en post-rock, maar dan minder zachtaardig. Knallende show van deze Vlamingen.”

Door Ingmar Griffioen

Na twee EP’s is er inmiddels een volledig album in elkaar gedraaid. Magnolia is net gisteren uitgekomen en het is dus hoog tijd om je te onderwerpen aan de ‘pogojazz’ van Mantis: denk aan post-rock en metal en noise, afgemaakt met hardcore en freejazzy trekjes. Ook Mantis opereert volledig instrumentaal en heeft (net als de net voorgestelde landgenoten van Black Narcissus en Sher Khan) helemaal geen stem nodig om een erg boeiende, bol van de spanning staande set songs af te leveren. Zo wordt al meteen duidelijk met het weergaloze openingsnummer (en single) Miasma, waarin gaandeweg heel veel toegevoegd wordt. En zo gaat het heerlijke, wat sludgende en ook elektronisch gierende Malpurajo over in een modern klassiek stuk, even een heel fijn rustpunt halverwege met het intro van -7. Je had het al geraden: dat houden Ruben Vandael, Thomas Francot, Jurgen Martens en Filip Tyskens niet lang vol. Precies 53 seconden om precies te zijn, dan openen de sluizen en razen de gitaren, bekkens en wat al niet meer over je heen. In dit bijna tien minuten durende prijsnummer pakt de dynamiek je meermaals bij de strot; er is een fase met enkel distortion en de klassieke noten, een fraai, vol en haast orkestraal middenstuk waarin veel gebeurt en ook weer veel wegvalt, waardoor -7 heel klein en intiem eindigt. Wanen we ons toch maar mooi even bij Hauschka.

Heel even dan, want Monstro doet z’n naam enige eer aan met een meer heavy aanpak, maar ook hier wordt de razende post-rock naast noise tevens gekruid met jazzy wendingen en onverwachte loopjes. Op voorhand waren wij misschien wel het meest benieuwd welke muziek er achter de meesterlijke titel Must Put Horns On It zou schuilen. Welnu: het nummer is heviger aangezet, heeft al snel weer het bewonderenswaardig hoge tempo te pakken, maar blijft wel gedijen in een zware groove. Knappe wending wederom na anderhalve minuut en we zijn weer bij de les. Afsluiter M is meteen de langste compositie op het album en voert je in ruim 10 minuten mee door diepe dalen en over hoge toppen, zoals post-rockbogen dat zo goed kunnen. En toch niet zo karakteristiek, met die zwaarder aangezette, hevig sludgende stukken die gaandeweg weer fraai verweven worden met de lichtere accenten van de soms haast proggy synthlijnen. Om dan uiteindelijk toch naar een meer orgastische finale te gaan. Ja, Mantis beheerst de kunst om instrumentale muziek spannend te houden. Sterker: de groep verheft hun eerste langspeler Magnolia tot hogere instrumentale kunst.

Het klinkt alsof ze dat met speels gemak doen en naar dat spelen zijn we toch wel weer heel benieuwd geraakt… We zijn echter net te laat om je op de releaseshows in Cul de Sac, Tilburg en Muziekodroom, Hasselt te wijzen. Excusez! Niet te lang getreurd, want er staat een tour in de steigers en die bevat naast een pak Duitse gigs en een Tsjechische ook twee Nederlandse data: zaterdag 31 maart in de Onderbroek met All We Expected (D&ESR presents) en zondag 8 april staan beide bands op het toffe Boundless Festival in de Willem Twee in Den Bosch (met ook onder meer Slow Crush en Last Of Us). Voor België duur het wachten nog minder lang, want vrijdag 30 maart speelt Mantis op Oorwurm VII in Jeugdhuis Jakkedoe in Desselgem. Alle events zijn te vinden via deze link.

Magnolia is 9 maart in eigen beheer uitgebracht. Hier is de hele, uiterst straffe debuutplaat van Mantis:



Deel dit artikel