Liturgy op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Ravenna Hunt-Hendrix startte Liturgy in 2005 als studente klassieke compositie en filosofie. Dat is wel vaker een foute combinatie als je wil gaan voor een huis-tuin-en-keuken-bestaan. Nu is black metal daarvoor ook niet het meest voor de hand liggende vehikel, maar zelfs daarbinnen is Liturgy een vreemde eend. Sterker nog, Liturgy roept vaak sterke reacties op als project. Zeker van de black metal internet warriors (op profielfoto’s te zien met een zwarte hoodie onder hun favoriete boom in het park) natuurlijk, maar dat heeft er alles mee te maken dat Liturgy black metal gebruikt in een mix van invloeden. 

Tekst: Guido Segers

Inmiddels zijn we een stuk verder en aanbeland bij 93696, een album wat eigenlijk niet vaak genoeg geluisterd kan worden. Denk aan een klassiek concert meets Lingua Ignota en Deafheaven? En dan nog schiet die omschrijving tekort voor het complexe en wilde geluid op deze plaat. Af en toe dus heel klassiek gestoeld, zoals opener Daily Bread (de vrome verwijzingen zijn nooit heel ver weg bij Liturgy), anders weer noisy, black-metally, en mathcore-achtig, zoals op het acht minuten-durende epos Djenneration. Experimenteel, dissonant, exploratief. Allemaal mooie termen om de combinatie van black metal screams, melancholische fluittonen en slepende ritmes bij elkaar te brengen.

Deze plaat volgt trouwens vrij kort op de EP As the Blood of God Bursts the Veins of Time, ook al een experimenteel spektakelstuk. Toch is deze plaat weer persoonlijker, dieper ingaand op de spirituele zoektocht van Hunt-Hendrix met een complexe lezing van diverse gedachtestromen en filosofieën. De titel is een numerologische verwijzing naar de hemel uit het Christendom en Thelema. Het album verkent daarmee ook de vernieuwing, metamorfose, het vrouwelijke. Allez, als je de bio leest dan geeft dat wel duiding aan de combinatie van grimmige black metal en vooral vrome, zoete zang en instrumenten in een vreemd soort majeur/mineur tegenstelling. De titeltrack zelf is daar exemplarisch in. Het blijft allemaal maar schuren en vechten met elkaar, maar zoekt toch naar een subliem soort verheffing in een steeds verdere opbouw. Doorspekt met effecten en wisselingen is het een vijftien minuten durende tocht een heel steile helling op. Liturgy is nooit makkelijke muziek geweest.

Maar los van alle prachtige lijnen die je door dit werk heen kunt trekken, de verhalen en thematische diepgang, is het ook een zeer luisterbaar en meeslepend album. Ik noemde eerder Lingua Ignota omdat er een vergelijkbare schoonheid in het vaak onmogelijke zit. Het is een plaat die heel veel wil vertellen en dat weet te destilleren tot iets wat ook weer classificatie onmogelijk maakt. Ergens is het ook wel eens pretentieus. Een track als Antigone II is een absurde combinatie van allerlei stijlen in een postrock/noisy jasje gegoten, die in een normale wereld niet zou moeten bestaan. Maar dit is Liturgy, de microkosmos van Hunt-Hendrix, als geheel te ontvangen, nooit helemaal te begrijpen. Een beetje als naar de kerk gaan, maar dan heel anders.

Het album 93696 van Liturgy is verschenen op 23 maart 2023 via Thrill Jockey Records en onder andere te beluisteren via Bandcamp:


Deel dit artikel