Green Hornet mensen! Nee, niet de superheld of de latere film met Seth Rogen, maar het Nederlandse garagerock-instituut. Het Groningse trio, waar het veel te lang stil rond is geweest. Green Hornet dus, oftewel gitarist/toetsenist André Dodde, zanger-gitarist Olaf Veenstra en drummer Koos Borg. Dodde was vast hartstikke druk met onder meer Shaking Godspeed, Das Aldi Combo (na juridische dreiging: Das Audio Combo), Dodde en The Beavers, Veenstra met productieklussen voor The Monroes en Borg met het geluid in Vera en NMTH Popronde-troef Boogie Chillers. Mooie projecten allemaal, maar we zijn toch maar wat blij dat ze nu weer even bij de Green Hornet-leest blijven. Waarom? Dat lees je in deze recensie vriend.
Door Ingmar Griffioen
Leuk hoor al die zijprojecten, het tekent de veelzijdigheid en warmte van de Groningse scene. Maar het kan natuurlijk ook afleiden van de essentie. Sinds 1992 vormt het trio Veenstra, Dodde en Borg Green Hornet, een rudimentaire garagerock-groep die een stel albums op indie labels als Transformed Dreams en My First Sonny Weissmuller uitbrengt. In 2007 is het ook even stil geweest en komt Green Hornet sterk terug met So Much To Give, hun eerste plaat op Excelsior Recordings. Dat is nu acht jaar geleden. Zeg maar: bijna honderd maanden, die bovendien nu niet direct de meest actieve jaren van de band waren.
Luister vast die vijfde langspeler:
We moesten het dus veel te lang zonder dat rauwe Groningse spul stellen. Groot was dan ook onze dank toen we leerden van The Sleaze Express: een smerige garage/rock ’n roll-tour die Green Hornet van 12 november tot en met 4 december door het lang voert. Samen met zZz en The Deaf, twee acts die ook wel raad weten met een orgel/toetsen en weten hoe je daarmee een concert in vlam zet. Daar moet Green Hornet ook weer toe in staat zijn. Resultaten uit het verleden daargelaten, is het trio met deze plaat tot de tanden toe bewapend voor die taak. Dikke kans dat die albumtitel straks precies vertaalt hoe het publiek zich voelt aan het einde van die Hornets-set.
Niks mis met die vorige platen, integendeel; we zetten ze nog graag op. So Much To Give kent een behoorlijk opzwepend begin ook. En toch hebben we niet veel geluidsdragers in de collectie die zo uit de startblokken vliegen als de jongste worp van de Groningers. De dosis fuzz en smerig scheurend orgelspel in Gold Brick Swinger maakt dat we al na 40 seconden ons bier tegen het plafond hebben gegooid en op de tafel staan. Ho, ho… Calm down son. We moeten nog elf songs. Vooruit dan. Maar ze hebben vandaag een clip bij die albumopener op het web geslingerd en sindsdien voelen we ons helemaal gold brick swinger en melancholy sinner.
A Lot To Lose pakt daarna meteen goed en bluesy door met mondharmonica, de fuzzende gitaar- en stomende baslijnen en vooral die twee stemmen die elkaar op lijken te stoken. Dit plaatje voert ons razendsnel terug naar het tijdperk van de rauwe bluespunk en rock ’n roll van groepen als Jon Spencer Blues Explosion en soms even de ruwe garage van een Oblivians. Maar Green Hornet is meer blues dan die laatste, Memphis garagerockers, en komt veel dichter in de buurt van een André Williams. Met die ‘Black Godfather’ hebben ze ook aardig wat gemeen. Een gezamenlijke tour bijvoorbeeld, waarbij de Hornets ook de backing band van Williams waren, mondde in 2003 uit in het heerlijke livealbum Holland Shuffle: Live At The World Famous Vera Club. Ontnuchterende statistiek: het nummer Jail Bait met Williams is met afstand hun best beluisterde nummer op Spotify.
Terug naar dit decennium en Never Enough, want verdikkeme die plaat verdient onze aandacht. Green Hornet is aardig op stoom in nummers als het ook soulvol scheurende Burning A Hole en het psychedelisch stampende Black Hole Rising (weer een André Williams verwijzing?). Ook Kill Me en Back To The Top lijken bluesy thema’s uit te dragen overigens. Voor het temporiseren zijn er instrumentale composities als Let It Go en Sonic Cooler, die van surf naar spyjazz naar gierende gitaarsolo gaan, maar overall een vergelijkbaar effect hebben als die rustgevende ‘intermezzo’s’ op Beastie Boys’ Ill Communication.
Tear It Up komt het dichtst bij dat eerder benoemde euforische bier-en-vuist-in-de-lucht gevoel, zeker dankzij de opruiende schreeuwzang. Puntje van kritiek dan toch? Wij vinden het wat gek om af te sluiten met een instrumentale track, maar moeten toegeven dat Can’t Stay Put wél ongekend hard groovet en ook ritmisch maakt dat we ongewild de benedenburen terroriseren.
Na alle bovenstaande letters voelt u die belangrijkste aanbeveling al aankomen… Als de donder die Groningers gaan zien, voor ze weer durven te pauzeren. Bij deze data krijg je The Deaf en zZz er nog bij ook. Waanzin.
The Sleaze Express:
Do 12 november 2015 – W2 Poppodium, Den Bosch
Vrij 13 november 2015 – Gebouw-T, Bergen op Zoom
Zat 14 november 2015 – Muziekgieterij, Maastricht
Vrij 20 november 2015 – De Victorie, Alkmaar
Zat 21 november 2015 – Gigant, Apeldoorn
Do 26 november 2015 – Luxor Live, Arnhem
Vrij 27 november 2015 – Fluor, Amersfoort
Zat 28 november 2015 – Asteriks, Leeuwarden
Woe 2 december 2015 – VERA, Groningen
Do 3 december 2015 – Tolhuistuin, Amsterdam
Vrij 4 december 2015 – Paard van Troje, Den Haag
Never Enough is uit op Excelsior Recordings en onder meer op Spotify te beluisteren.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.