Daar is die dan, de langverwachte zesde langspeler van de Zweedse retrorock-pioniers (bah, wat een vreselijke term, ze zijn zoveel meer dan dat, maar you know what I mean…) Graveyard. Simpelweg ‘6’ genaamd, zonder fratsen. Het album is vandaag verschenen via het grote Duitse label Nuclear Blast Records. Het is hun tweede plaat in deze samenstelling, in principe zouden ze dus genoeg tijd gehad moeten hebben om op elkaar ingespeeld te raken…

Door Timothy Aarbodem

Opener ‘Godnatt’ (Zweeds voor ‘goedenacht’) zet gelijk de toon, dromerig, met een beetje Americana-vibes. Ze lijken je een goede nacht te gaan wensen, een plaat die je graag weg zou luisteren ’s avonds laat met een whisky-tje en een sigaartje, tenminste… Deze sfeer wordt vervolgens bruut afgebroken door de garagepunky hitsong ‘Twice’. De urgentie van de plaat – en tevens een verzoek om ‘een tweede kans’ te krijgen – is hier goed te horen, met z’n tweeëneenhalve minuut worden er geen doekjes om gewonden. Het is Joakim Nilsson en consorten duidelijk menens.

‘I Follow You’ gaat de diepte in met een ouderwets Canned Heat-achtige boogie. Nu maar hopen dat ze deze live ook uitbouwen naar een 25 minuten durende trance. ‘Breathe In, Breathe Out’ begint als een gospel/Americana tune, maar neemt een heerlijke vlucht als lead-gitarist Jonatan Ramm vrij spel krijgt (met hier en daar een knipoog naar Robby Krieger’s solo in ‘The End’). Het is zijn kenmerkende intense vibrato en wah-guitar waar je maar geen genoeg van krijgt. Het zou geen straf zijn als Graveyard ooit een ‘jammy’ plaat zou maken in het verlengde van dit nummer.

Wederom is er ruimte voor de vocalen van bassist Truls Mörck op de inmiddels herkenbare Graveyard ballads als ‘Sad Song’ en ‘No Way Out’, die met zijn lichte, soulvolle stem een fijn tegenwicht biedt aan Nilsson’s gruizige timbre. Afsluiter ‘Rampant Fields’ is als een reprise van ‘Godnatt’, een beetje op de manier waarop Peter Green’s Fleetwood Mac ‘Oh Well’ een Part 1 en 2 had. Je hoort hier goed zeker goed de invloeden van nummers als ‘Albatross’ en ‘Without You’ uit de tijd dat the Mac nog een Britse bluesband was. Persoonlijk hoogtepunt is ‘Just a Drop’, deze grijpt terug naar de early daze van de band, typisch heavy 70s riffin’, fuzzy gitaren, Pentagram-achtige thematiek, echt een heerlijke trip en wellicht wel een nieuw live-anthem.

Toegegeven, de twee voorgaande platen ‘Peace’ (2018) en ‘Innocence & Decadence’ (2015) zijn een beetje aan mijn oor voorbijgegaan. Wellicht was het hun zoektocht naar een ‘toegankelijkere, moderne’ sound die mij niet zo aantrok. Een trend die ook bij die andere band die uit Norrsken is ontsproten, een zekere Witchcraft, te merken was. Voor ‘6’ zijn ze weer de studio in gedoken met producer en engineer Don Ahlsterberg, die al present was op hun eerste drie albums. Een schot in de roos, ze klinken op ‘6’ juist frisser, gruiziger, duisterder, speelser en dynamischer dan ooit tevoren. Het was een tijd van introspectie, je voelt op ‘6’ dat ze hun ziel echt hebben blootgelegd.

Een goede vriend zei tegen mij: “Je maakt geen tweede keer een ‘Hisingen Blues’…” Dat is zeker waar, maar ‘6’ is een plaat waar al het beste van Graveyard perfect op samenkomt: de soul, de blues, de psychedelica, de heavy 70s sound, de americana/folk, de ballads… Misschien zijn er niet echt ‘meezingers’ op deze plaat te vinden, maar dat geeft geen hol! Graveyard is terug baby, en hoe!

Graveyard – ‘6’ is op vrijdag 29 september uitgekomen via Nuclear Blast Records en onder meer via Spotify te beluisteren:


Deel dit artikel