De fascinatie met hekserij, zwarte magie en het occulte is nooit ver weg bij het uit Cleveland afkomstige Frayle. Met name het knooppunt tussen deze duistere ideeën met de realiteit lijkt de interesse van de band te trekken. Zo is er na de veelbelovende EP White Witch van vorig jaar nu het debuutalbum 1692, verwijzend naar het begin van de heksenprocessen in Salem. Angst voor vervolging en onderdrukking zijn op dit album net zo aanwezig als voorgaande verhalen over goden en offers. Het is een grimmig beeld dat ze hier schilderen, evenzeer zwart gekleurd door occulte symboliek als door het bloed van het verleden. 

Door Wybren Nauta

De kern van de band bestaat nog steeds uit vocaliste Gwyn Strang en gitarist Sean Bilovecky die met extra versterking op gitaar, bas en drums wederom een karakteristieke mix van black metal en doom neerzetten. Invloeden als Chelsea Wolfe, Sleep en zelfs Portishead zijn nog steeds herkenbaar, maar smelten op 1692 meer samen in een eigen geheel, terwijl ze op White Witch nooit ver weg waren. Op de gelijknamige opener van het album zweven Strang haar vocalen boven onstuimige oceanen vol distortion, soms met een engelachtige helderheid, maar vaak ook terneergeslagen en melancholisch. Dit spel tussen de onvermurwbare gitaristen en de behoedzame Strang is op zijn sterkst op het meeslepende Darker Than Black. Hier vindt de band de perfecte balans tussen verzwelgende gitaren en stoïcijnse vocalen tot ze uiteindelijk toegeeft en zich mee laat voeren in al het gitaargeweld zonder tot melodrama te vervallen. Een knap kunstje dat bij voorbaat al als een van de sterkste lead singles van het jaar in de boeken kan.

Frayle op Soulcrusher III, foto Paul Verhagen

Niet elk nummer pakt echter even sterk uit. Zo leunt de andere single van het album, Gods Of No Faith vrij sterk op een enkele gitaarriff en past de gegrunte zang van Bilovecky maar matig bij Strangs uithalen. Het meest onbegrijpelijke stuk volgt echter direct daarna met het tien seconden durende intermezzo Monster. Het is een soort tenenkrommend kinderwijsje dat regelrecht gesampled lijkt uit een jaren tachtig horrorfilm, zonder dat het qua thematiek of geluid bij de rest van het album aansluit. Gelukkig is dit een kleine smet en herpakt de band zich meteen op de tweede helft van het album. De nummers krijgen in de productie meer ademruimte en ronkende gitaren vertragen naar een meer traditioneel doomy geluid zonder direct in een soort Black Sabbath nummer te belanden. Samen met de steeds verder stapelende lagen galmende zang wordt het hele geluid steeds slepender en bedwelmender. Uiteindelijk culmineert dit in het even breekbare als dreigende Stab, een prachtige melancholische afsluiter die ook niet zou misstaan op de laatste Chelsea Wolfe plaat. 

Het is een indrukwekkende afsluiter van een grotendeels geslaagd debuutalbum. Frayle slaagt er met 1692 in om door te bouwen op het geluid van hun vorige werk met meer variatie in de nummers zonder in te boeten aan karakter. Met een speeltijd van slechts een goed half uur ontbreekt het aan een grootse opbouw die je al snel verwacht bij dit soort stonerachtige instrumentatie. De bands directe benadering pakt echter prima uit en zorgt ervoor dat er eigenlijk geen dode momenten op de plaat zitten, hoewel latere nummers als Godless en Stab wel een meer uitgesponnen uitwerking verdienen. Neemt niet weg dat Frayle in hun dreigende zee van gitaren met Strang als een eenzame sirene steeds er in slaagt zowel dreigend als verleidelijk te klinken. Als een wandeling door een schemerig bos, balanceren ze precies op de grens tussen schoonheid en venijn, tussen de laatste straaltjes licht door de bomen en de steeds verder uitdijende schaduwen.

Het album 1692 van Frayle werd uitgebracht op 14 februari 2020 via Lay Bare en onder meer te beluisteren via Spotify:


Deel dit artikel