Fatso Jetson nam na zijn oprichting in 1994 in de Californische Palm Desert al gauw een pioniersrol op zich. De neven Mario en Larry Lalli (ex-Yawning Man) worden geroemd als mede-grondleggers van de stoner, zoals die voor een aanzienlijk deel ontkiemde in de Palm Desert-scene. De scene waarvan de onlangs bij NMTH besproken Brant Bjork – nieuwe plaat uit, lees: de recensie – en bands als Kyuss, Fu Manchu en Queens of the Stone Age bekende uitdragers werden (de befaamde desert rock). De stoner van Fatso Jetson is er altijd één geweest die aardig afweek van die van zijn meeste genrebroeders. Nieuwe full-length Idle Hands getuigt opnieuw van lef met van de goed platgetrapte stoner-paden aflopende fratsen.
Door Jurgen de Raad
De Amerikanen omhangen hun desert-rock met fraaie bevreemding. Regelmatig eigenaardige, tegen de toon aan hangende intonaties (Zappiaanse trekjes) doorkruisen de soms neurotische, springerige composities. En altijd knap gevangen in uitgebalanceerde tracks. Daarin laat Fatso Jetson tegelijkertijd zijn Kyuss-infused riffs veelvuldig grooven, binnen een samenraapsel dat invloeden uit psych, grunge en punkrock kent. Eigenzinnig vermengd en meer dan eens afgemaakt met een subtiele humoristische ondertoon.
Fatso Jetson maakt zijn typische songwriting geheel duidelijk in albumopener Wire Wheels and Robots. Weerbarstige ritmes en enigszins haakse, tegentonen opzoekende gitaarthematiek bevestigen de signatuur van de excentrieke rockers. Het tamelijk eigen stemgeluid van zanger/gitarist Mario Lalli – met zijn wat maffe holle en lage klank – benadrukt Fatson Jetsons ´gekte´ nog een stukje meer. Noisy elektronica scherpt het sfeerbeeld verder aan. Ook het volgende korte Portuguese Dream maalt door op een prettig gestoorde riff.
Op lekker swingende tracks Royal Family en Nervous Eater wordt de licht-psychotische atmosfeer even wat afgeschud. Eerstgenoemde had zo op een plaat van genreverwant Masters of Reality kunnen staan. Vooral de songopbouw en Lalli´s lome zang – hoor de gelijkenis met die van MOR´s Chris Goss – geven die associatie.
In Seroquel laten de veelzijdige Californiërs zich prachtig gelden. Op deze warm aanvoelende instrumental hoor je een mooi ingetogen spelende band aan het werk. Aan variatie ook geen enkel gebrek op dit album. En zonder eigenlijk enig geforceer. Bij het vrij toegankelijke en dreinerige Then and Now sluipt zodoende bijna ongemerkt een opnieuw bevreemdende riff naar binnen. Of word je aangenaam verrast in titelnummer Idle Hands: een koortsachtig stuwende baslick stuurt die track aan, maar catchy riffs zorgen voor een fraaie kanteling.
Met het knap absorberende The Vincent Letter bewijst Fatso Jetson zeker hoe goed het de originaliteit omhoog weet te houden op deze plaat. Dit wederom instrumentale nummer voorziet in zweterige gitaarfranje, inclusief pakkende en originele thematiek. Wat poept het gezelschap toch heerlijk opslurpende eigengereide riedels uit. De plaat staat er vol mee. Chapeau! Daar waar 48 Hours misschien het onschuldige album-niemendalletje is – heel toegankelijk southern rockend, slide-gitaar on top -, geven Last of The Good Times en afsluiter Dream Homes dan ook weer veel koppig, tegendraads gitaarwerk af. En bijna altijd vergezeld van Fatso Jetsons innemende dwaze sfeertjes.
Afrondend zijn de woestijnrockers, na full-length Archaic Volumes uit alweer 2010, met een dubbeldik overtuigende langspeler voor de dag gekomen. Idle Hands voert veel verder dan de Palm Desert stoner alleen. Fatso Jetson geeft er al jaren een volledig eigen interpretatie van. Laten de mannen dat vooral nog lang blijven doen. Op basis van de geëtaleerde eigenwijsheid op dit nieuwe werk lijkt dat wel goed te zitten.
Idle Hands is uit via Heavy Psych Sounds en kan je zoal beluisteren op Spotify (hier beneden).
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.