Dirge is een post-metal band in de stijl van Isis, Pelican, Neurosis en meer van zulks. Eigenlijk een band uit z’n tijd dus, en misschien wel daarom zijn deze Fransen er in 2019 al mee gestopt. Dus waarom een release in 2021? Dat is natuurlijk de grote vraag, maar eerst even terug. Wat is post-metal ook alweer?

Door Guido Segers

Dat is eigenlijk een beetje vaag. Het schuurt ergens aan de randen van wat metal is, implementeert andere elementen in het geluid en smaakt vaak een beetje naar post-rock en industrial (van het eerste komt die naam dan ook af). Eigenlijk kunnen we spreken van een soort convergentie van stijlen, zonder dat het simpelweg cross-over blijft. De nadruk ligt vaak op sfeer en emotie, en daarom zou je tegenwoordig ook bands als Deafheaven in deze hoek kunnen gooien. Neurosis en Godflesh worden vaak gezien als grondleggers, maar eigenlijk zie je het al ontstaan bij bands als Swans, Rollins Band en Fugazi, die hardcore punk, metal en noise into een nieuw geluid prakten.

Dirge staat eigenlijk vrij dicht bij het vuur als band. De Fransen begonnen ermee in 1994 en wisten het dus 25 jaar vol te houden. Dirge komt uit de industrial hoek en dat hoor je vooral terug op het vroege werk van voor pakweg 2004, waar And Shall The SKy Descend toch de definitieve overgang markeert.

En dan is er Vanishing Point, een compilatie van vreemde songs, remixes en covers uit een carrière die liefst een kwart eeuw geduurd heeft. We starten met Wounded Chakras wat toch echt uit de prille begindagen komt (de demo Mind Time Control uit 1995) en S.N.T.D.F. wat ook uit de tape-tijd van de groep komt. Mangelende industrial met gebrulde vocalen en eclectische percussie. Wilde muziek, maar gelukkig komt er beheersing in op disc 1 bij songs als The Coiling. Zo’n lekker uitgesponnen track, zoals dat hoort in deze hoek. Veel noise-effecten kleden het nummer aan. En een covertje van The Cure met A Short Term Effect.

Disc 2 is een beetje een allegaartje van remixen, onder andere door Kill The Thrill en Treha Sektori. Hier hebben we muziek die mikt op atmosfeer. Vaak heel ingetogen, beeldend, en subtiel. Een nummer als À Rebours tikt nooit die ruwe lat aan die je in dat eerdere werk hoort. We luisteren bijna naar dark ambient op Hosea 8: 7, waar Treha Sektori dus aan heeft gesleuteld. Hier horen we heel andere kanten van Dirge. We sluiten af met twee live-tracks op disc 3.

Ook op disc 2: Carrion Shrine, een niet eerder uitgegeven outtake van de opnamesessies voor Lost Empyrean (2018), ft. vocaliste Mütterlein:

Daarmee is Vanishing Point een perfecte ‘what could have been’ plaat geworden. Een testament, een nalatenschap van een band die duidelijk veel kanten had en transformatie eigen maakte. Een aanrader dus, voor wie wil weten wat post-metal nou echt kan betekenen.

De dubbelaar Vanishing Point van Dirge is 26 maart 2021 uitgekomen via Division Records en onder meer te bestellen/beluisteren via Bandcamp / Spotify:


Deel dit artikel