Dharma (bron: dharmatw.bandcamp.com)

Religie en extreme metal zijn ‘strange bedfellows’. Eigenlijk is het vooral Satan die succes heeft in deze wereld en met de muziek als quasi-religieus vehikel voor zijn gospel. In de black metal dan vooral, een genre wat volgens sommige trve-bad-boys alleen écht is als deze gehoornde entiteit represent is, met een kleine doch bijzondere tegenhanger in de white/unblack metal die de boy daarboven aanhangt. Ik weet niet of hij daarboven is, het is niet mijn spirituele voorkeur. Animisme en andere pre-als-je-nou-niet-je-kop-in-deze-bak-water-dompelt-krijg-je-ervan-langs religies doen het ook aardig, vooral die van Scandinavische oorsprong en sporadisch zien we die ook van andere uithoeken van de wereld terug. Andere religies zijn toch wat lastiger te vinden.

Tekst: Guido Segers

Islamitische metal bestaat vooral in Indonesië en daar springen de bands als paddenstoelen uit de grond lijkt wel, maar is verder nog een klein wereldje. Metal is, vooral rondom de Middellandse Zee en in het Midden-Oosten ook bijzonder klein, hoewel er fantastische bands zijn. Maar wat voor mij altijd de grote afwezige is…was…, zijn de Indische religies, in hoofdlijnen het Hindoeïsme en Boeddhisme. Gek eigenlijk, want zoveel metalbands hebben gespeeld met thematiek uit die religies. Punk/hardcore was wat volhardender en het kleine, doch impactvolle, krishnacore genre was het resultaat. Boeddhisme vooral, wordt vaak aan gerefereerd, en je ziet eigenlijk wel een potentiele link met de doom-drone hoek van het extreme spectrum, of met de meditatieve staat van de black metal. Toch blijven we vaak hangen in cheesy imitaties, zoals die van Cult of Fire, of het quasi-mystieke collagewerk van Sleep of Om (die in één songtekst makkelijk een link leggen tussen Erich Von Däniken, dharma, leven op Mars en Geezer Butler).

Maar inmiddels is dat langzaam aan het veranderen en Dharma is voor mij één van de opvallendste bands, die death metal zagen als een prima vehikel voor sutras en mantras. Ja, heus, Dharma is een death metal-boeddhistische-mantra-machine en de plaat Three Thousand Realms in a Single Thought Moment is oprecht één van mijn favoriete uit 2022. Op het podium wordt de band trouwens ook vergezeld van een Boeddhistische non, genaamd Miao Ben. Ze vindt het wel tof schijnbaar om zo het gedachtegoed te verspreiden. Er zit trouwens niks dogmatisch of dwingerigs aan, en met bloed besmeren van de muzikanten past ook gewoon in de traditie. Het blijkt een betere match dan je zou denken…

Qua sound doet Dharma een beetje denken aan Therion, met de grandeur en bombastische passages die je meteen op opener The Maha Prajna Paramita Heart Sutra – Prajñāpāramitāhṛdaya hoort. De Taiwanese band heeft in ieder geval metal goed begrepen dus, want de productie is heel nice en het complexe geheel voelt superprofessioneel. Maar je moet dan wel van Therion houden, I guess. Waar in traditionele mantrazang drums en andere percussie vaak belangrijk is, werkt een stompend death metal ritme dan ook. En ergens klinken die mantra’s ook gewoon best brutal. Six Character Great Bright Mantra – Om Mani Padme Hum bevat bijvoorbeeld een regel die iedereen wel kent en die komt toch prima over met wat meer ‘oomph’ er achter.

(De video Great Compassion Dharani is van het vorige album Treasury Of The True Dharma Eye uit 2021)

Ik wil het eigenlijk vooral over deze plaat hebben, maar het is misschien mooi om te weten dat na een golf bands die boeddhisme ergens in de mix gooiden dit echt een nieuwe beweging in de extreme metal vertegenwoordigd in, vooral, China. Bands als Gorguts, Cynic, Senyawa (dit/vorig jaar – 2022 –  nog awesome op Roadburn) en zelfs Meshuggah en Uriah Heep gebruikten boeddhisme als een soort ‘spice’ in hun muziek, maar Dharma is dus gewoon het equivalent van een heavy metal mis (iets waar je voor in Finland moet zijn). Heerlijke gitaarsolo’s, maar vooral gestage tempo’s, en in die zin een beetje dat marcherende Bolt Thrower gevoel van een rollende, vredevolle tank. Af en toe ook met opvallende instrumentatie, zoals het belletje en de gong op Namo Amitabha – Namo Amitābha. Nooit wordt het cheesy na de opener (waar Therion heel erg cheesy kan zijn trouwens, maar ik er nog steeds van houd). En het is niet zo dat het niet absoluut crushend kan zijn. Check de vocalen en riffs op Manjushri Bodhisattva Mantra – Mañjuśrī Mantra maar eens, dat had ook een Suffocation opener kunnen zijn.

Dharma is een fantastische band, en ergens past de ziel achter de muziek gewoon goed. Er zit iets in death metal dat je a priori beleeft, instant, direct, zonder cognitieve verwerking. Je voelt het gewoon, en dat zijn sutra’s en mantra’s vaak ook. Zeker hoe ze gereciteerd worden, op een dronende, meditatieve toon. De songs op deze plaat onderga je ook zo, je voelt ze meer dan dat je ze doorgrond. Death metal heeft sowieso vocalen die niet te verstaan zijn, de muziek voel je in je onderbuik. Dat is wat Dharma doet en waarom deze plaat bijzonder is. Beter nog, waarom ‘ie met aandacht en openheid beluisterd moet worden, ondanks het feit dat de makers geen camo shorts dragen en zwarte shirts, maar monniksgewaden. Dharma is awesome.

Beluister het album Three Thousand Realms in a Single Thought Moment van Dharma dat uitgebracht werd op 22 oktober 2022 door Jack’s Studio onder andere via Spotify:

 


Deel dit artikel