DeWolffs dubbelaar ROUX-GA-ROUX verschijnt 4 februari
Op 5 februari verschijnt het nieuwe DeWolff album Roux-Ga-Roux. De vaandeldragers van de ‘Raw Psychedelic Southern Rock’ zijn hiermee alweer toe aan het zesde studioalbum, dat in samenwerking met Suburban Records op het eigen Electrosaurus label wordt uitgebracht. Op donderdag 4 februari vindt de releaseshow plaats in de grote zaal van dé poptempel van Nederland: Paradiso. Het is kortom hoog tijd om de nieuwe langspeler van de van oorsprong Limburgse band te bespreken.
Door Steven Gröniger
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het trio de afgelopen jaren niet heel nauwgezet meer volgde. Na het persoonlijke, lichte chauvinisme, maar bovenal de hysterie die bij mij ontstond na de titelloze EP en het daarop volgende ijzersterke debuut Strange Fruits and Undiscovered Plants, raakte de boel bij mij enigszins verzadigd als het op de studio-albums aankwam. Dit kwam met name doordat DeWolff live een ongenaakbaar beest bleek die zijn gelijke niet kende, zeker qua technisch vernuft en samenspel. Live werd een nummer ook nooit tweemaal op dezelfde manier gespeeld. Tel daar nog eens een nietsontziende energie en een tomeloos enthousiasme bij op, waardoor ze al op jonge leeftijd het predicaat ‘beste live-act van Nederland’ opgeplakt kregen én de belofte waren voor een nieuwe generatie muzikanten die hun roots en inspiratie uit de jaren ’60 en ’70 halen.
Het was een opluchting dat er gastjes kwalitatief goede muziek maakten, op een serieuze manier en op een hoog niveau. Jongens die niet met de indie/nu-metal/radiorock-wind meewaaiden, maar de ballen hadden om die sixties rockvlag op te pakken en er mee te gaan wapperen. Daarmee waarborgden ze het genre en lieten er een nieuw publiek kennis mee maken. Dat gegeven vond ik toen heel tof, dat idee oversteeg voor mij zelfs de muziek die ze maakten an sich al. Binnen dat idee bleken de albums vaker, hoe cliché ook, een contrast met de liveshows.
Vorig jaar werd iets van een hysterisch gevoel weer aangewakkerd door de release van het live-album Live & Outta Sight, waarop een geëvolueerde en volwassener DeWolff was gevat. Aansluitend volgde afgelopen zomer de tocht langs diverse festivals en bleek al met al dat de gebroeders Pablo en Luca van de Poel en Robin Pisa toch wel flinke stappen hebben weten te maken en misschien wel sterker dan weleer opereerden. DeWolff is immers dé live-band bij uitstek. De nieuwsgierigheid naar nieuw werk was hierdoor weer aan de orde, temeer omdat de band inmiddels in Utrecht over een eigen studio beschikt.
Zoals gezegd was DeWolff vooral die jam-georiënteerde live-band, waarbij de studio-albums met name een kapstok voor ideeën waren, maar waaruit wel bleek dat er door de jaren heen is gegroeid naar een duidelijke eigen smoel. Dit kwam het sterkst naar voren op de vorige plaat Grand Southern Electric (GSE), waarvoor de band naar Amerika vloog om samen te werken met producer Mark Neill. GSE bleek vooral een veel compacter album in vergelijking met eerder werk, omdat er meer richting (kortere) liedjes werd geschreven en er veel meer nadruk lag op zang en de verschillende lagen en nuances in de arrangementen. In retrospectief zijn de mannen hiermee misschien ook wel op een soort superstage geweest bij de Grammy-winnaar, om daar zoveel mogelijk kennis op te doen om deze juist nu toe te kunnen passen.
De lijn van GSE lijkt wel te zijn doorgetrokken richting Roux-A-Roux, maar toch niet helemaal. We vinden nu bijvoorbeeld wel nummers die boven de 6 minuten durven te klokken en met het aan Vaya Con Dios ballade What’s a Woman (ik moest daar aan denken, vraag mij niet hoe en waarom) herinnerende What’s the Measure of a Man kan de glimlach bij ondergetekende niet breder reiken. Heel bevrijdend. Dat is sowieso een gevoel wat door geheel Roux-Ga-Roux doorsijpelt; het hoorbare plezier, nergens voelt het album zich geroepen om ook maar ergens écht schatplichtig aan te zijn. Het is vooral de eigen ervaring, het eigen smoelwerk, wat deze plaat kenmerkt. Natuurlijk, de ondertoon van Cuby, Brainbox, Outsiders, Cream, Yardbirds, Outlaws, Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers, Deep Purple, Uriah Heep Hendrix, Led Zeppelin én niet te vergeten (vroege) Grand Funk Railroad zijn overduidelijk aanwezig. Maar hey… wat zou jij doen met zo’n platenkast én zo’n scala aan mogelijkheden en ervaring? Exactemundo! Het resultaat is een buitengewoon plezierige plaat, waarop een eigen moddervette stempel is gedrukt. En dat is best wel een melancholische opluchting voor de doorgewinterde retrorocker.
Dan nog, om een lang verhaal kort te maken; de groovende soulvolle, funky sixties én seventies psychedelische Southern rock mét de Jimmy Page-feel is weer teringhard aanwezig en weet anno 2016 immer te boeien als vers paalzaad op een verzwaarde barkruk… niet te versmaden. Laten we daarnaast niet vergeten, dat er met het uitbrengen van zes studioalbums, een docu en een boek met live cd/dvd binnen een tijdsbestek van 8 jaar wel een kleine buiging gemaakt mag worden.
Afsluitend een speciale vermelding voor het waanzinnig verzorgde artwork door Pedro Filipe én Robin Clarijs.
DeWolff – Roux-Ga-Roux komt 5 februari uit op Electrosaurus Records/Suburban Records en wordt donderdag 4 februari gepresenteerd in Paradiso. Daarna zie je de band op 20 februari op Scumbash aan het werk en na een Duitse tour begint het trio op 24 maart in Vera aan de vaderlandse clubtournee. Voor april staan een Franse en Spaanse tour op stapel en op 6 mei staan ze op Moulin Blues in Ospel.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.