Ik weet eigenlijk niet of er nog goede punkplaten uitkomen. De meeste bands die wat in de aandacht komen zijn een beetje saai en dan keer ik toch liever terug naar mijn platen van Bad Religion. Of die van de Descendents, misschien wel de grondleggers van de poppunk die we allemaal wel eens leuk gevonden hebben. Nu bracht die band uit Californië in de zomer een plaat uit, getiteld 9th & Walnut, vernoemd naar de locatie waar de band in de vroege jaren repeteerde. Dat was rond 1980.

Door Guido Segers

Het is een vreemde release, mede doordat sommige van de songs veertig jaar oud zijn, en over de laatste 20 jaar opnieuw opgenomen. Het is ook de eerste release sinds 1986 met de originele line-up sinds Milo Goes To College uit 1982 met Frank Navetta (overleden in 2008) en I Don’t Want To Grow Up uit 1985 met Tony Lombardo (wilde niet mee op tour). Milo Aukerman en Bill Stevenson zijn de constanten (voor de niet-kenners: zonder Milo heet de band ALL).

Ok, voor het geval dat je nu al bijna afhaakt, dit is een plaat met oud werk. Descendents in z’n puurste vorm. Snel, lollig, kort, bondig, knallen, en vet. En dat is cool, als je wat thuis bent in het verleden van de band. Anders kan je een keer Filmage kijken, de docu over de band. Maar goed, in 2002 werden een aantal van deze tracks opnieuw opgenomen met Navetta en Lombardo. Korte knallers, zoals Sailor’s Choice, over de gedeelde passie van Navetta en Stevenson voor vissen zijn symptomatisch voor de compleet andere aanpak van de band. Meestal gewoon rammen in Ramones-format, maximaal 2 minuten maar liefst de helft.

Het is vet om te horen hoe strak dat alsnog klinkt, ondanks het feit dat Milo Aukerman pas 18 jaar later de vocalen er overheen legde. Songs als Nightage klinken solide, hoewel ook Aukerman niet meer klinkt zoals in zijn vroege dagen. Het is de Phd in biochemie vergeven. Kleine songs over kleine frustraties, met een universeel karakter. Tired of being tired met de grommende zang, of het groovende I’m Shaky over… raar zijn, met een mooi Beach Boys-koortje. Het is makkelijk om de Descendents gaaf te vinden, zeker als ze op hun meest ongecompliceerd en direct zijn, zoals in deze tracks, met buzzsaw gitaren en primitieve basloopjes, overgoten met net teveel cafeïne.

Hoewel iedereen bij de Descendents zal roepen dat Bill Stevenson altijd in de band zat, was dat niet zo in het prille begin. Van 1977 tot 1978 was David Nolte van The Last samen met Navetta de band, gewoon twee dudes op gitaar. De songs Like the Way I Know en It’s my Hair zijn van de hand van Nolte. Het is ook hilarisch om de 58-jarige Aukerman te horen zingen dat hij zelf doet met z’n haar wat ‘ie wil. De plaat sluit uiteindelijk af met een covertje van Glad All Over van de Britse beatgroep The Dave Clark Five.

Het is een vreemde plaat. Een eerbetoon, een gesloten cirkel, een onmogelijke reünie, maar wel iets wat past in de vreemde geschiedenis van de band. Een oprecht stukje geschiedenis, omdat het kan, maar misschien omdat het ook gewoon hoort als je fucking 40+ jaar bestaat en nog altijd één van de veste punkbands allertijden bent. En als hierdoor weer mensen Everything Sucks, Cool To Be You, en natuurlijk de klassieker Milo Goes To College op pakken, dan is dat beter voor de wereld.

Descendents bracht het 8e studioalbum 9th & Walnut in juli uit via het klassieke punklabel Epitaph Records. De langspeler is onder meer te bestellen en beluisteren via Bandcamp:


Deel dit artikel