Darkthrone, foto Ashley Maile

Ik denk eigenlijk dat de enige die echt een review van de laatste Darkthrone plaat, de leden zelf zijn. Het zal ongetwijfeld zo zijn dat Fenriz een complete collage van seventies proto metal, d-beat punk, heavy metal en obscure shit door elkaar gegooid heeft en daar kwam Eternal Hails….. uit voort. Het klinkt op basis van die titel als een soort hommage aan de klassieke bands, maar die vijf puntjes doen dan weer vermoeden dat het iets anders is. Er was trouwens redelijk wat gedoe over het artwork, maar daar gaan we het verder niet over hebben. Lees dit artikel maar, met een interview waarin artiest David A. Hardy er wat meer over vertelt. 

Tekst: Guido Segers

Five heavy dinosaurs looking in wonder and bewilderment at the stars
– Fenriz

De feiten: Eternal Hails….. werd niet opgenomen in de eigen Necrohell II studio, maar in de Chaka Khan studio in Oslo. Ik heb geen idee of dat iets met Chaka Khan te maken heeft en laten we dat pad verder niet volgen. De plaat was in goede handen bij Ole Ovstedal en Silje Høgevold. Het is ook al de negentiende van Darkthrone, in wat ze nu Epic Heavy Black Metal noemen. Prima, denk ik zo. Wat het in ieder geval niet is, is een tweede Old Star.

Op deze plaat klinkt Darkthrone doomier, trager, minder gejaagd en wild. Dat is jammer, want Old Star was een supervette plaat, maar je weet dan eigenlijk ook wel dat je niet hetzelfde krijgt. Dat is nog nooit gebeurd in de vijfendertig jaar durende carrière van het duo. Maar de riffs zijn er gewoon weer, zoals op His Master’s Voice. Het nummer voelt catchy, maar simpel aan. En dat is eigenlijk Darkthrone in een notendop. Je vraagt je wel altijd af of er een soort verborgen boodschap in zo’n song zit. Is dit een HMV verwijzing? Rammelende punky passages wisselen af met stroperige riffs en dat is een beetje wat je de hele plaat krijgt. Periodieke vernellinkjes en ademruimte, maar vooral die moerassige, slepende doom zoals op Hate Cloak; vies, crunchy en traag. Natuurlijk is het leuk als er dan in zo’n evil tovenaarstem een keer ‘Eternal Hails!’ geroepen wordt. Ergens is Darkthrone ook wel van de clichés.

Wellicht zaten Nocturno Culto en Fenriz naar hun plaat te luisteren en dachten ze: ‘Er moet toch één nummer tussen wat zo lekker de plaat breekt’. Dat is Wake of the Awakened geworden. Eveneens doomy, maar net wat energieker en gedrevener. Waar de rest stroom is, vloeit deze track tenminste, maar ook een beetje als een schmutzige modderstroom. Goed, die hoor je ook wel terug op Voyage to a Northpole Adrift, maar daar gaan we weer lekker doomy er tegenaan. Het is toch soms nog raar om Darkthrone anno nu te luisteren, net nadat je A Blaze in the Northern Sky een paar luisterbeurten hebt gegeven. Een band die continue muteert en nu met een nummer van tien minuten komt (bijna dan), wat langzaam versnelt, een lekker catchy hook heeft, maar niks van die klassieke black metalelementen. De hese blaf van Nocturno Culto geeft het geheel ook een extra dramatisch effect en staat soms haaks op de muziek. Het slotstuk The Lost Arcane City of Uppakra (een steentijd vestiging in Zuid-Zweden), gaat alle kanten op. Lekker proggy en experimenteel, en dan die hese marktkoopman er tussendoor. Het is toch best vet.

Eternal Hails….. is bij vlagen een pittige plaat om in te komen. De songs slepen je minder mee dan ze op de voorganger deden. Soms is de muziek echt te stroperig als je er niet voor in de stemming bent. Maar dat is een doom ding. We krijgen een Darkthrone zoals we het kennen; goede riffs en elegante songs zonder bullshit. Een plaat waar ik zelf minder enthousiast van was, maar steeds meer in ontdek. En dat is prima, metal hoeft niet altijd hapklaar te zijn…..


Deel dit artikel