Eigenlijk is er geen beter moment in het jaar om je te buigen over een winters ritueel, zoals een Darkthrone plaat. Althans, de laatste edities lijken vaker een arctisch thema te volgen en zo ook het heerlijk getitelde Astral Fortress. Omdat ik even goed wilde zien wat er nou op de backpatch van de schaatsende black metalfan op de cover (ja, dat is wat je ziet), googlede ik de afbeelding. Behalve dat ik het interessante feit ontdek van een zelf-verwijzende hoes met een ‘Panzerfaust’ backpatch, kwam ik ook video’s tegen op YouTube met titels als Have They Really Lost It Now?. Eigenlijk weet je dan al dat het goed zit met deze nieuwe release van Fenriz en Nocturno Culto.

Tekst: Guido Segers

Oké, voor de boze videomakers; er komt geen A Blaze in the Northern Sky II. De band heeft een heel ander soort interesse ontwikkeld die verder lijkt te pionieren op de koers die je ook hoort bij Isengard, het solo project van Fenriz. Blackened heavy metal, met steeds meer doom invloeden. Daardoor klinken ze ook steeds vaker als Celtic Frost, maar dan een Celtic Frost dat in de file staat. Check Stalagmite Necklace (ja, elke titel roept sowieso vragen op), een lijzige, repetitieve track die bijna Sabbathy-slow mag heten. Toch is er weer wat nieuws te bekennen na de riff-heavy plaat Old Star en het wat meer meanderende Eternal Hails…. Darkthrone trekt weer meer richting het geluid van de uitgestrekke steppes en winterlandschappen. Caravan of Broken Ghosts heeft zelfs een ‘frostbitten’ americana smaakje, waar vooral de intro aan bijdraagt. Je kan het ook in de atmosferische black metalhoek plaatsen, dit zou een Nordvis release kunnen zijn.

Darkthrone, foto Ashley Maile

Eigenlijk is Darkthrone op een heel omslachtige manier zichzelf aan het devolueren tot een primitief metalbeest. Het resultaat is vaak zompig, doorweekt met reverb en distortion, om van die trage geluidstappijten te krijgen die als miezerbuien over je uitgestort worden. Loom, lomp en met dat Neanderthaler-drumwerk van Fenriz als bonus op Impeccable Caverns of Satan. The Sea Beneath the Seas of the Sea gooit daar nog een schepje seventies psychedelica/hardrock bovenop. Het feit dat de titel ook de songtekst is, de ene keer gegromd als door een dronken zeeman en vervolgens verkondigt in operatische doomstijl, maakt er eigenlijk een grote grap van. Een soort pseudo-nautische-doom-spoof (dat nautische doom is een dingetje, vraag maar aan Ahab).

Het wordt qua venijn wat interessanter op Kevorkian Times, een referentie naar Jack Kevorkian. Hier zitten wel de nodige versnellingen in en eigenlijk horen we hier weer wat energie. Die mis je een beetje op het verdere album. Dat komt ook terug op Eon 2, maar eigenlijk ben ik op dit punt een beetje murw geslagen door de knuppel-en-knots muziek. Het is wel een bevreemdend nummer. We komen nooit echt los van de grond namelijk, ondanks de drumrolletjes, galloperende versnellingen en crunchy riffs. Tussen de nummers in hebben we nog Kolbotn, West of the Vast Fortress. Een gek intermezzootje.

De hamvraag is natuurlijk; zou je dit tof vinden als het niet Darkthrone was die zo’n plaat maakte? Het antwoord is daarop toch ‘nee’, en dat zit ‘m erin dat niemand anders dan Darkthrone zo’n plaat zou maken waar eigenlijk niks van klopt. Het is juist die rare humor van de Noren die het zo’n feestje maakt en hun track record is de reden dat het allemaal toch gewoon klopt. En toch, stiekem, hoop ik dat we snel weer in een volgende Darkthrone incarnatie belanden, want deze ‘old rock’ fase lijkt een beetje uitgeknepen te raken op Astral Fortress.

Het album Astral Fortress van Darkthrone kwam uit op 28 oktober 2022 via Peaceville Records Ltd en is onder andere te beluisteren via het streamingskanaal Spotify:


Deel dit artikel