“Welcome to Hell!”, roepen de drie Londense twintigers van Black Midi in koor tijdens de Cavalcade Listening Party Extravaganza. Het cliché dat een tweede plaat altijd moeilijk lijkt voor een act, kan men hier gelijk uit het raam gooien. Black Midi maakt sinds ze begonnen in 2017 allesbehalve makkelijke muziek. Het drietal weet wat ze kunnen en denkt absoluut niet in hokjes.

Door Lodewijk Hoebens

“It’s a banger”, vult drummer Morgan Simpson aan gedurende de Q & A van de even extravagante als toepasselijke luistersessie op YouTube. Dat het creëren van de muziek weer geen makkelijke keuze is geweest, bewijst de aanpak van de band. Vierde bandlid Matt Kwasniewski-Kelvin haakte voor de opnames van Cavalcade af vanwege mentale problemen. De andere drie, misschien uit voorzorg, hebben afzonderlijk aan songmateriaal gewerkt, samen met hun vaste saxofonist en toetsenist. Net als debuut Schlagenheim beweegt de muziek alle kanten op van fusion jazz tot post-punk, van americana tot progrock. Een nieuw schot in de roos voor het Britse oerlabel Rough Trade bekend van the Smiths, the Libertines en the Strokes.

Er zijn geen labels te plakken op deze jonge honden. Avant-garde in een notendop. Het Franse woord komt voort uit soldaten die ter verkenning vooruit worden gestuurd. Cavalcade wijst dan weer op een parade met paarden of zelfs tanks. Lekker luid. Het magnum opus van de plaat, Ascending Forth, brengt de ruim 40 minuten dan ook treffend tot een bombastisch einde. Maar hoe begint het avontuur? Dat is weggelegd voor John L, welgekozen als debuutsingle en eveneens het eerste nummer wat Black Midi opnam voor het album. Uitermate representatief voor de band vol toetsen, blazers en strijkers. Stel je voor wat het zou zijn wanneer een Joe Talbot van Idles en Frank Zappa elkaar ooit ontmoet hadden tijdens een jamsessie.

Na twee kerstcovers hebben de Londenaren ook voor de fysieke en digitale releases een reeks covers opgenomen. Fans konden kiezen uit songs van onder meer Depeche Mode, Grandmaster Flash, Ozzy Osbourne en twee keer Prince. Een ongelooflijk breed scala aan invloeden met uiteindelijk vijf Black Midi-bewerkingen waaronder 21st Century Schizoid Man, Psycho Killer en Nothing Compares 2 U. Live weten ze tussen het eigenzinnige werk ook Break Stuff van Limp Bizkit te integreren! Tja, de jeugd van tegenwoordig kan uit zoveel digitale bronnen inspiratie tappen en dat is bij Black Midi niet anders.

Blijkt wel uit een van de kortste tracks Marlene Ditrich. Akoestisch gitaarwerk, rake baslijntjes en croonende zanglijnen waar Elbow jaloers op zou worden. Wanneer je echter denkt heerlijk achterover te kunnen leunen, komt Chondromalacia Patella op je pad. Punky gitaren, een schreeuwende saxofoon maar dankzij de ingetogen vocalen blijft het een natuurlijke overgang van de voorgaande songs. Zanger en gitarist Geordie Greep sluit smakelijk af met een ronkende gitaarsolo die heupen doet wiegen en knieën laat wiebelen.

Single Slow gooit de boel enigszins om met bassist Cameron Picton achter de microfoon. Gitaargetokkel, een prikkende saxofoon en een symfonisch middenstuk overheersen bijna de zwoele zang maar de lyrics steken des te meer.

“Slowly falls, slowly dies

Slowly it crumbles under my eyes”

Zullen we ooit weer een grip krijgen op ons leven anno 2021? Zet Cavalcade op en je hoort hoe een stel begin twintigers de wereld ziet. Drums en gitaren geven een onheilspellend antwoord. Voor je het weet zitten we over de helft van de plaat en breekt er een instrumentaal intermezzo aan. Even bezinnen met Diamond Stuff. Alsof de gitaren opnieuw gestemd moeten worden. Even plukken aan de snaren en langzaam opbouwen. Shine on you crazy diamond!

Een fijne drumbeat kickt Dethroned in gang en Greep duikt andermaal melancholisch achter de microfoon. Gepaard met gitaarhooks die het tempo aanzienlijk opschroeven. Afzonderlijk lijken de nummers alle kanten op te schieten maar als geheel zit de plaat verdomd goed in elkaar. Een volgende melodieuze eruptie knalt uit de speakers. Hogwash and Balderdash, net als Marlene Dietrich kort van stof, houdt de vaart er in. We denderen inmiddels richting het eind. Jazzy invloeden kruipen waar het niet gaan kan, terwijl het drietal het opnieuw op de heupen krijgt. Horen we daar een echo van Frank Zappa? Andermaal een sterke metafoor over de zin en onzin van het leven.

Magnum opus Ascending Forth neemt met bijna 10 minuten het leeuwendeel van de plaat in beslag. Het zou makkelijk een plaat op zich kunnen zijn. Toch is Cavalcade meer dan een album, check de videoclips, artwork, interviews en alle andere social media maar eens.

“Miserably clutching it never avails

Without resorting to kitschy entrails”

“To stand up tall and straight is to break one leg

Since last Third Quarter he has not got out of bed”

Een akoestisch intro, blazers bloeien open en strijkers stralen. Hier en daar een onderonsje: ingetogen of uitbundig. Het leven verwerkt in harmonieën en hiaten. De stem van Geordie Greep gidst ons langs verschillende spiegels. Een korte samenvatting van niet alleen het wonderlijke avontuur van Cavalcade maar ook van de band. Door sommigen aangekaart als de redding van de gitaarmuziek. Wat betekent dat in een tijd van corona? Waarin we sowieso hunkeren naar vroeger.

Gelukkig neemt Black Midi ons mee door een kleine 70 jaar rock ’n roll met al zijn fascinerende facetten. Heeft het dan een eigen smoel? Ja en nee, want dit is het resultaat van vier boeiende muzikanten die weten wat ze kunnen en toch de oneindige grenzen opzoeken van de muziek. Muziek die elk mens, maakt niet uit (in) welk genre, met elkaar verbindt. “To try, and to risk, and to fail.”

Black Midi’s tweede studioalbum Cavalcade is 26 mei 2021 uitgekomen via Rough Trade Records en onder meer te beluisteren via Spotify en te bestellen via Bandcamp:

 

 


Deel dit artikel