Na een ‘relatief kalm’ 2015 belooft Birth of Joy 2016 vol overgave te gaan tackelen. Relatief kalm omdat de band het afgelopen jaar in ieder geval toch wel een dikke plus vijftig shows op de planken bracht, toetsenist Gertjan Gutman met een boek kwam (stukje film hier) en drummer Bob Hogenelst met een 10 het conservatorium afsloot. Verder doken ze de studio in voor een nieuw album en pakten ze toch ook nog even een volle bak grote zaal Paradiso aan het einde van het jaar mee. Enfin, een jaar van kalmte dus, dat belooft wat voor dit jaar…
Door Steven Gröniger
In ieder geval staat er een fijne clubtour en wordt een aantal festivals (o.a. Where The Wild Things Are, Zwarte Cross) aangedaan. Daarnaast, want daar hebben we het vandaag over, komen de heren met de nieuwe langspeler Get Well op de proppen, vanavond gepresenteerd in Leiden en hieronder al te beluisteren. Voor dit album trok het trio voor twaalf dagen de studio The Church in met Joris Wolff.
Mijn eerste kennismaking met Birth of Joy kwam door een totaal bevooroordeelde mening van iemand, waardoor ik er in de eerste instantie niet zo heel warm voor liep. Het was een weekenddag in een willekeurige rokerig café, waar een vriendelijk en zéér enthousiaste dame op mij afstapte met de opmerking: ‘Hey, jij houdt toch van oude rockmuziek en bent toch halve Tukker? Dan vind jij Birth of Joy goed’. Tot dat moment had ik nog niet van de band gehoord, maar ik was vooral verbolgen om haar aanname dat roots en muzikale kenmerken automatisch zouden betekenen dat ik alles dan zomaar goed zou vinden. ‘Dat bepaal ik zelf wel’, antwoordde ik toen dus quasi-verongelijkt. Maar om geen complete lul te zijn, zei ik dat ik het wel eens zou gaan opzoeken.
Na losse nummers op het internet beluisterd te hebben, was het voor mij vooral een band met orgel die klonk als The Doors, en daar was ik door DeWollff (zie recensie DeWolff) al even door verzadigd geraakt. Tuurlijk was het oké, wat agressiever, maar ik geloofde het allemaal wel. Totdat er toch dat live-moment kwam. Ik zag ze in het voorprogramma tijdens de Psycho Disco Tour van De Staat ergens begin 2012. Tijdens die show werd mijn eigenwijsheid redelijk teniet gedaan en ik zag ik vooral een onbevangen band rauw en zeer aangenaam opgaan in de eigen muziek. Pluspunt voor mij waren direct het stevige drumwerk, ik weet niet hoeveel stokken er toen kapotgeslagen werden, en het superdikke jam-georiënteerde psychspel, waarvan de leiding steeds als een soort tag-team werd gewisseld. Het was een goede kennismaking, waardoor vervolgens de albums Life in Babalou en Prisoner veelvuldig werden opgezet. De track Grow draai ik nog wekelijks voordat ik de deur uitga. Denk aan de John Travolta Staying Alive-scène, alleen dan normaal en niet per se charmant.
Wat ik in ieder geval kan zeggen over de nieuwe langspeler Get Well is dat de heren het god-non-de-jus gewoon weer flikken hoor! Kanonnen. Heerlijk rauw, rijke dynamiek, de psychedelica is er, maar boven alles is het gewoon weer pompen en gaan. Ongeremd gaan. De ‘Sixties on Steriods’ doet haar naam en faam buitengewoon eer aan.
Vanaf opener Blisters begint de weldaad met een inleidend orgeltje, waarbij je direct niet stil kan zitten en de track ontaardt in een full blown boogie-chaos. Daarna even op adem komen, want we zijn pas nét begonnen, natuurlijk. Dan Meet Me At The Bottom dat wisselt tussen een ingetogen groove en manisch hypnotiserend breinvlees, én een fijne jam in de staart van de track. Via Choose Sides belanden we dan bij het langgerekte Numb, waarin het instrumentarium een stuk bedeesder is en de nadruk op de zang en de boodschap komt te liggen. En waarin mij bovendien ineens opvalt dat deze plaat als geheel bol lijkt te staan van een stukje (licht gefrustreerde) maatschappijkritiek. Of dat is wat ik wil horen. Maar nee ook in dit interview toont de band zich betrokken bij de wereldproblematiek.
Maar de liefde is natuurlijk ook belangrijk! Zo blijkt uit Midnight Cruise, waarin Kevin Stunnenberg de lof zingt van een mooie dame en na een gedreven Wah Wah-solo zijn intenties weet duidelijk te maken. Pornotrack to the max met een fijne boogie. Trouwens, die eerdergenoemde sixties on steroids worden op de track You Got Me Howling nog eens waarachtig kracht bijgezet. Pornotrack to the max part two, omdat het niet altijd lief hoeft en we negeren dan even die maatschappijkritiek.
Persoonlijke favoriet is er dan met de titeltrack van het album. Man man man, hier typeren ze voor mij toch wel die nostalgische sexy LA/San Francisco sixties tijd, niet de surf, maar de eeuwigdurende licht-psychedelische liefde noir. Beetje Brian Jonestown Massacre meets Yardbirds, met Blue Cheer en ja, ook The Doors natuurlijk.
Met het fijne percussie gedreven afsluiter Hands Down kunnen we besluiten dat Get Well ons allerminst onberoerd heeft gelaten. We horen meer dan ooit een stevige band die met krachtpatserij zonder kapsones gewoon een lekker album heeft weten te maken. Maar belangrijker: een band waar men niet meer omheen kan, zoals in Frankrijk en Duitsland ook al niet meer gebeurt.
Alle superlatieven verder daargelaten laten de heren horen over een stevige dosis rock ’n roll te beschikken, die met beide voetjes op de grond staat, af en toe rondvliegt met een boodschap, maar de ambacht blijft onverminderd puur. Sehr schön, sehr, sehr toll.
Get Well van Birth Of Joy komt v4ijdag 26 februari uit via Suburban Records in Benelux en wereldwijd via SPV/Long. Met dubbele releaseparty in Gebr. De Nobel (vanavond!) en in Metropool te Hengelo (27 februari). De plaat is hieronder te beluisteren.
Radiosessie:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.