Hoe begin je aan een review van een Amenra plaat? Ik heb geen idee. Er is zoveel te vertellen over De Doorn, dat ik eigenlijk niet weet of ik aan de muziek toe kom. Het is de eerste plaat in het Nederlands, of Vlaams als we precies willen zijn. Een taal, die dichter bij de band ligt, maar ook de expressie en poëzie in de teksten ten goede komt. Het is ook de eerste non-Mass plaat van de band, en dat kenmerkt zich door een algeheel ander gevoel, en soort openbaring in de muziek, maar ook in de beleving van de luisteraar. Amenra vertelt niet, Amenra absorbeert en stimuleert de emoties als het ware en zo ervaar je dat ook. De Doorn is misschien daardoor ook wel een zwaardere plaat, waar de catharsis niet in de muziek zit, maar eruit voort vloeit. En, om maar de woorden van Colin van Eeckhout te parafraseren, voor sommigen is het wellicht gewoon een saaie plaat met veel gedreun. Maar wel minder gedreun, het akoestische werk heeft zijn indruk achtergelaten op de band en is voelbaar in het geluid.

Lees ook het interview dat redacteur Guido had met frontman Colin over het nieuwe album De Doorn

Door Guido Segers

Ogentroost komt langzaam op, neemt de tijd (zo’n tien minuten) om de luisteraar richting de vocalen van Van Eeckhout en Caro Tanghe (ja, die van Oathbreaker) te brengen. Waar de eerste stopt met de expressie, gaat Tanghe door in melodieuze zang die een tederheid en kwetsbaarheid naar voren brengt die vaak in de songs van Amenra verborgen zit. De rollende drums geven een tribaal element aan de song, waarover gefluister te horen is, waarna de muziek steeds meer als een woeste zee golft. Zoals we Amenra kennen, of toch anders? Wat volgt kan je als ‘intermezzo’ bestempelen. De Dood in Bloei is een vijf minuten durend stuk atmosfeer. Tussen de klanken door horen we spoken word, een aantal regels; dood, duister, verval. Het brengt ons tot De Evenmens.

De Evenmens kenden we al als de single en het is dan ook een nummer wat in zichzelf een microkosmos is van de plaat. De opbouw is traag, de repetitie is zo goed als onvermijdelijk en sleept de luisteraar mee de song in. Het nummer zoekt niet de extremen op, zoals de band dat voorheen wel deed, maar blijft in een soort moeizame tred hangen. Van Eeckhout spreekt, fluistert en zingt, en waar de echte uithalen nodig zijn vult Tanghe hem aan (die overigens als volwaardig bandlid op de hoes staat). Althans, dat denk ik vaak. De match tussen de vocalen van de twee is ongekend en vaak is het onduidelijk waar de een begint en de ander eindigt. Het spreekt voor dat monolitische van Amenra, het samensmelten van de delen tot één stem en geluid.

verbrandt
de stilte
verbrandt
die eenzaamheid
en op de as van wat toen was
is nu gebouwd ons aller huis
ons aller huis

– Amenra | De Evenmens

De distorted klanken van gitaren luiden Het Gloren in. Een track die nog wat meer vertraagd en waar de vocalen weer het gepijnigde ten gehore brengen. Wanneer je deze nummers beluistert met de teksten in de hand, komt het onherroepelijk op je af dat Van Eeckhout als tekstschrijver zichzelf weet te overstijgen op deze plaat. Er is ook meer ruimte voor de woorden, die vaak in een verstaanbare stijl gezongen worden. Goed, daar is Het Gloren dan weer een anti-voorbeeld van, tot we bij de stilte op het middelpunt geraken. Hier horen we enkel de gitaar en de stem. Net te zacht, je gaat je volume omhoog schroeven om het te kunnen horen. Minutenlang, en dan slaat Amenra natuurlijk toe met nog een explosie. Een grootste muur van gitaargeluid en die typische vocalen. We luisteren hier naar dezelfde band als weleer.

Amenra, foto: Stefaan Temmerman

Voor Immer is dan het slot van de plaat. Dat duurt welgeteld twaalf minuten, dus ook hier neemt Amenra de luisteraar mee op rit langs veel expressies. De gitaren wikkelen de melodie om de luisteraar als een stel wurgslangen. Langzaam maar gestaag, tot ineens alles condenseert, samenperst, tot een eruptie van Amenra geluid. Daar moet je wel acht minuten op wachten en dat is misschien een goed haakje naar een afsluitend woord over De Doorn.

Waar Amenra in het verleden wel eens platen de wereld in slingerde, die als solide bakstenen emotie voelden, is De Doorn anders. Oh, het is nog altijd een geheel en één verhaal, maar de rit is niet zoals voorheen. Het is een plaat die aandacht vraagt, die speelt met de luisteraar en veel ruimte openlaat. Dat maakt ‘m niet makkelijk om te doorgronden, maar de teksten helpen daarbij. Het zal ongetwijfeld een plaat zijn waarop sommigen afhaken en anderen hard gaan, maar als je die tijd wil investeren is De Doorn misschien wel het krachtigste wat Amenra tot nu toe heeft neergezet.

Het zevende album De Doorn werd op 25 juni 2021 door Amenra uitgebracht via Relapse Records en is onder andere te beluisteren via Spotify.


Deel dit artikel