Fijn dat AFI terug is met een nieuw album. Helaas, lijkt the Blood Album ontwikkeld op cruise control. Wat niet wil zeggen dat we hier te maken hebben met een slecht album. Nee, de band weet na 25 jaar gewoon hoe ze wil klinken en bewaart het avontuur voor de verschillende zijprojecten. Liever komen ze nog eens deze kant op, dat is alweer een tijdje geleden.
Door Lodewijk Hoebens
“White offerings, are all I bring!” We hebben even moeten wachten op nieuw werk van de Californiërs. Niet zo gek met al die nevenprojecten. Zanger Davey Havok en gitarist Jade Puget hebben namelijk nog twee andere bands: het elektronische Blaqk Audio en de straight-edge hardcore van XTRMST. Bovendien blijkt de frontman inmiddels het nieuwe gezicht van No Doubt. Gelukkig blijft AFI (voorlopig) de hoogste prioriteit. White Offerings en Snow Cats toonden eind vorig jaar de eerste signalen van een comeback. Op de dag dat Donald Trump geschiedenis schreef, mocht het volk ook genieten van het tiende AFI album. Geen politieke praat van Davey en de zijnen, wel empathische boodschappen. Denk aan Dave Chapelle’s Rick James ‘’Unity!’’ So Beneath You brengt die boodschap aardig naar voren:
‘’There is none higher than this blood
And I won’t serve anyone.
No there is nothing above
And I don’t serve anyone, anyone.’’
Opener Dark Snow neemt je onmiddellijk mee naar de muzikale wereld van AFI. Die reverb mensen! De gehele productie van de synths tot de gitaarsolo vloeit als blauw bloed door de aderen. Hoor ik daar zelfs wat new wave invloeden? Kensington is ook meester in dit soort stadionrock maar AFI weet er een oprechte lading emotie in te leggen. Davey’s uitlaatklep heeft nog niks aan kracht ingeboet. ‘’Oo Oooooo Oooo Ooooo!’’ De vrouwelijke vocalen met ‘a fire inside’ zijn medeverantwoordelijk voor de opkomst van de emo-movement rond de eeuwwisseling. Vele pubers konden zich vinden in de lyrics van AFI. Fashionista Davey wist daar met zijn gotische stijl goed op in te spelen.
Eind jaren ‘90 waren de highschool vrienden nog een hardcore band. In die tijd werd de AFI-zanger getipt als nieuwe frontman van the Misfits. Niet zo gek. Luister maar naar de felle Halloween cover of the Boy Who Destroyed the World. Dankzij Tony Hawk’s Pro Skater 3 ben ik door dat nummer in aanraking gekomen met AFI. Beetje Bad Religion/Offspring-achtig doorspekt met affectie. Om een groter publiek aan te spreken beginnen de heren hun muzikale grenzen te verleggen. Ook het visuele plaatje wordt, dankzij een major label, opgepoetst. Weet u de videoclip van Girl’s Not Grey nog? Bijna Burtonesque. Een dikkere sound vol moodswings met geweldige gitaarpartijen ontspringt op het bijhorende mainstream album Sing the Sorrow. Knappe composities voorzien van Davey’s flexibel stemgebruik. Mijn vriendin kan de zangpartijen niet uitstaan, ze heeft liever Eddie Vedder of Chris Cornell.
Tja, een kwestie love it or hate it. De drama queen, kijk maar eens naar de Miss Murder videoclip, kan soms zingend uit de bocht vliegen. De snik in zijn stem waardeer ik wel. Past perfect bij de opvliegers binnen de songs. Ook nieuwe plaat AFI aka the Blood Album barst van de gemengde gevoelens. Dark Snow is zoals Days of the Phoenix of the Conducter een instant anthem voor alle misfits. Collega Christel de Wolff deelde onlangs deze treffende quote van Morrissey:
‘’I wear black on the outside,
because black is how I feel on the inside.
And if I seem a little strange…
Well, that’s because I am.’’
Davey en zijn mannen blijven ‘still a stranger’. Daar is niks mis mee, lekker heavy, alternative en deviant. De mannen moeten uitkijken dat ze niet te lang in de mainstream rond blijven hangen. Jade Puget produceerde het album zelf, waardoor je een hoop vrijheid mag verwachten. Net als Burials luistert de plaat lekker weg, maar zijn er te weinig echte uitschieters. Aurelia, met een intro als 17 Crimes, klinkt nogal clichématig. Bijna verplicht. De uitvoering is dik in orde maar origineel kan je het niet noemen. ‘’Can you see at night? We can see at night’’. Hebben we het hier over mensen of snow cats?
Natuurlijk is AFI haar punkroots niet vergeten en gaat het tekeer in songs als Hidden Knives en Get Hurt. Neemt ons even mee terug naar de hoogtijdagen van echte emo-bands als Taking Back Sunday en Jimmy Eat World. Misschien had het gevoelige Aurelia erna moeten komen als rustpunt. De angel van AFI voelen we vooral op de B kant. Na softe single Snow Cats met meebrulrefrein duiken we onder de drie minuten grens voor het drie akkoorden tempo van Dumb Kids vol aandachttrekkende baslijntjes. Gevolgd door de Blink-182 stempel van Pink Eyes. De gang vocals werken en bieden meerwaarde. Het duo ligt lekker in het gehoor, drijvend op ervaring en gevoel. Luister maar naar de opbouw van persoonlijke afsluiter She Speaks the Language. Ondanks de overheersende misère zingt AFI natuurlijk ook over liefde en seksualiteit. ‘’Love conquers all.’’
Belangrijkste boodschap: bepaal je eigen leven. Fans van het eerste en tweede uur zijn al lang geen emo-kids meer, maar er is natuurlijk altijd een nieuwe generatie tieners om aan te spreken. Tijd om weer eens naar Nederland te komen. Even laten zien waar bands als Escape the Fate, Black Veil Brides en Motionless in White de mosterd vandaan halen. Gelukkig staat het Engelse Download festival al in de agenda. Een mooie datum rondom Pinkpop, Jera on Air of Graspop. Mocht Blink-182 nog special guests meenemen naar Ahoy, zou AFI eveneens een mooie optie zijn. Hebben ze toch hun grote podium. Met minder nemen ze denk ik geen genoegen meer.
AFI – AFI (The Blood Album) is 20 januari uitgekomen via Universal Music en onder meer op Spotify (hieronder) te beluisteren.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.