“The machine
That we built
Would never save us
That’s what they say”
Aldus Jimi Hendrix in het nummer 1983 (A Merman I Should Turn To Be), dat gaat over zijn verlangen tot rust in de hectiek van het ‘rocksterren-bestaan’ en kritisch kijkt naar de rollen van maatschappij vs. overheid. In 1983, een referentie aan George Orwells boek 1984, bezingt Jimi hoe hij hoopt te kunnen leven onder water, daar waar de structuur van het maatschappelijke systeem en de overheid niet van invloed zijn. Wat heeft dit alles te maken met een albumreview over de nieuwe plaat van The Machine, die we onlangs op NMTH primeurden? Vrijwel niets, hoewel de Zuid-Hollandse formatie de muzikale erfenis van de gitaargod al jaren met liefde weet te verweven en uit te diepen in haar muziek. En dat is zeer prettig.
Door Steven Gröniger
The Machine is waarschijnlijk de meest beroemde Nederlandse stoner-/krautrockband van de laatste jaren waar je waarschijnlijk nog nooit, of misschien vaag, van gehoord hebt. Toch braken zij in 2010 door in de underground scene met een uitstekende indruk op Stoned from the Underground, het jaarlijkse stonerfestival in het Duitse Erfurt. Op het affiche prijkten dat jaar niet de minste namen: Garcia plays Kyuss, Yawning Man, Brant Bjork, Samsara Blues Experiment en onze eigen Peter Pan Speedrock. Daar legde The Machine met een goede show de basis voor contacten met een Duitse boeker en label (Elektrohasch Records).
De band liet met demo Shadow of The Machine en eerste langspeler Solar Corona nog meer toegevoegde waarde horen. In de aloude power-trio bezetting blonk de muziek uit in brede technische gelaagdheid waarin Hendrix, Kyuss en de vroege Queens of the Stone Age als olie in de motor waren; dikke lagen fuzz met zware psych uitgevoerd in lange jams waarin er vrolijk op los gesoleerd werd. Met de volgende albums Drie (2011) en Calmer Than You Are (2012) werd de lijn doorgetrokken en konden ze wederom rekenen op positieve kritieken. Het leverde de band ook diverse internationale optredens op. Ze mochten ook drie keer op Roadburn hun kunsten vertonen, maar tot een doorbraak in Nederland kwam het verder niet echt.
Nadat de band in 2013 nog een split-EP met de inmiddels ter ziele gegane psych-stoners van Sungrazer uitbracht, was het uitkijken naar een nieuwe langspeler. Eind vorig jaar kwam eindelijk het goede nieuws naar buiten en sindsdien waren ze volop bezig met opnemen. Offblast! verscheen onlangs digitaal via het Duitse Elektrohasch Records- label, waarop onder andere Colour Haze en My Sleeping Karma ook hun muziek uitbrengt. In augustus moet het vinyl volgen en een albumpresentatie in thuisbasis Elektra in Sliedrecht.
Offblast! doet vanaf het begin zijn naam eer aan: de plaat schiet vol overgave met het nummer Chrysalis (J.A.M.) uit de startblokken. Stuwende drums, ondersteund door een rollende baslijn, waarbij je eigenlijk verwacht dat er na enkele secondes een monsterriff zal volgen. In dit geval hebben we met The Machine te maken en krijgen we eerst een flink bak effecten te verwerken, en mondt het nummer langzaam uit in het door Wah-Wah pedaal gedreven soleerwerk van gitarist David Eering. Zijn liefde voor Hendrix hierin is wederom duidelijk aanwezig. Het nummer krijgt rond de 7:00 zijn omwenteling en gaat dan over in een buitengewoon relaxte psych-jam. Heerlijk! Ze zijn terug van niet echt weggeweest.
De openingstrack is met 16:25 ook meteen de langste op het album en vormt samen met de 12:11 minuten tellende afsluiter Come To Light een jamsandwich met daartussen vier kortere nummers. De eerder uitgebrachte single Coda Sun, Dry End, Gamma en Off Course hebben sterk hun voeten in de Californische Palm Desert scene van de vroege jaren ’90, waarbij Gamma zelfs nog sjanst met het debuutalbum van Queens Of The Stone Age. Al met al een waanzinnig lekkere plaat, die een perfecte soundtrack vormt voor deze zomer, en de nog vele warme zomers die zullen gaan volgen.
“Our machine has done its work
Played its part well”
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.