Death Alley, foto Christel de Wolff
Mooi is dat, zo sta je tot diep in de nacht in een bungalow te beuken op die boogiepunk van Death Alley, staan die sexy mofo’s vroeg op de zondag weer als eerste op het menu in de Desperados. En omdat we het echt niet kunnen laten, staan wij dan in de vooravond weer voor het podium als Death Alley het 3voor12 sessiepodium doet opstijgen. En er was meer deze zondag, waaronder grote shows in de grote tent van Birth of Joy en De Staat. En iets met Young Marco, een air hockey wedstrijd en pizza’s vs. een gebrek aan burgers.
Tekst Tim van der Steen, Ingmar Griffioen en Steven Gröniger, foto’s Rick de Visser en Christel de Wolff
Lees ook ons verslag van de vrijdag en de zaterdagse bungalowmayhem
Death Alley, foto Christel de Wolff
DEATH ALLEYS BOOGIE BEZWEERT X-RAY VAN WTWTA
Middenin in een tamelijk intense ervaring – waarover later meer op NMTH, als de puzzelstukjes weer op hun plek zijn gevallen en we de juiste woorden kunnen vinden – togen we snel richting de Desperados. We zijn net wakker en gezien de bizarre gebeurtenissen van met name de nacht ervoor (zie verslag zaterdag), zijn we benieuwd hoe Death Alley er op deze zonnige middag voor staat. De band heeft een tamelijk druk weekend met vijf shows, waarbij ze voor show nummer vier hun opwachting maken in de X-Ray van WTWTA. Met een klein opstart-biertje in de hand pleuren we onze jas in de hoek en bemachtigen een plekje vooraan.
Mijn persoonlijke tijdsbesef blijkt dit weekend compleet naar de donder en ik zit duidelijk in een soort roes, want deze show is al voorbij voordat ik er erg in heb, of ik wil gewoon dat het langer duurt. Mag het langer duren? Voor ondergetekende is de muziek tamelijk verslavend, zozeer dat het nergens verzadigt. Aan een overdosis Death Alley sterf je niet, integendeel zo ondervinden wij dit weekend.
Naast dat de muziek rockt als een malle, de tent goed gevuld is, is naast mij een groepje dames duidelijk bevat door de bezwerende boogie van de band. Ondanks de relatief vroege programmering op het affiche laten de Amsterdammers wederom horen waarom ze een band zijn om rekening mee te houden en dat de legende van de bungalow geen toevalstreffer is gebleken. Sonisch voedsel voor het hart en de ziel met passie en overtuiging gespeeld. Maar de honger (of de inmiddels onstane gezonde obsessie) is dus nog niet gestild. Voor een laatste Death Alley-shot van dit weekend pakken we dan zo nog even die 3voor12-sessie mee, maar eerst galopperen we naar de Willem Ruis tent voor een fijne portie Birth of Joy. (SG)
Kevin van Birth Of Joy, Foto Rick de Visser
VROEG PIEKEN MET BIRTH OF JOY
Het is nog vrij vroeg in de middag als Birth of Joy aftrapt in een tamelijk lege Willem Ruis. De bungalowfeestjes hebben er aardig in gehakt en onder de toeschouwers worden nog wat voorzichtig de katers gekieteld. Daar hebben we gelukkig een trucje voor: drie gasten uit Utrecht, Leiden en Enschede. Kevin Stunnenberg op gitaar en zang, drummer Bob Hogenelst, Gertjan Gutman op zijn orgel en een dampende berg smerige blues.
Wat een strakke bak dit! De mannen weten met zijn drieën een enorm vol geluid neer te zetten. Gutman neemt het laag voor zijn rekening met een flinke lading stuwende, donkere orgellijntjes, een bassist mis je geen moment. Geile swagger en sprongen van frontman Stunnenberg. Looks the part too! Met zijn lange haren en gebloemde overhemd. “Are you ready to make things happen?” Het shirt gaat uit, het feest is aan. Vol volume, deze anabolenblues heeft ons mooi bij de ballen. Wel spijtig dat mijn oordoppen in de bungalow zijn blijven liggen. Met retestrakke drumsolo’s en killer riffs tekent Birth Of Joy al vroeg op de dag voor een van de hoogtepunten van Where The Wild Things Are. (TvdS)
Precisiewerk van Bob van Birth Of Joy, Foto Rick de Visser
Indian Askin, Foto Rick de Visser
INDIAN ASKIN HEEFT DE SONGS MAAR NIET DE SPANNING
Op het podium twee lichtbakken, één met een tipi er op en één met de bandnaam: Indian Askin. De Amsterdammers moeten het gaan doen hier. De liedjes hebben ze, de looks ook en het staat bij aanvang lekker vol in de Action Factory. Dat dit tegen het einde van de set totaal anders is, komt vandaag op conto van frontman Chino Ayala. “Ik heb een beetje een kater”, kraakt er door de microfoon. Het zet de toon voor een wat vreemde set. Net wat te nonchalant en daar komen ze niet mee weg. Dit ligt wel echt aan de momenten tussen de liedjes door. Als er gespeeld wordt valt er wel te ontwaren dat de band kwaliteit in huis heeft. Goede liedjes die het live van opbouw moeten hebben. Laverend tussen lijzige indierock met een psychedelisch sausje en opgefokte beatmuziek. Al zit het vuur er vandaag niet echt in. Vijf minuten over speeltijd wordt dan toch het hitje ingezet. Vette track hoor, Answer. Goed uitgevoerd ook, al is het inmiddels voor het podium aardig leeggelopen. (TvdS)
Indian Askin, Foto Rick de Visser
Death Alley, Foto Rick de Visser
INTIEME VLAMSESSIE DEATH ALLEY
De bazenset van Death Alley in de Nightbirds bungalow op zaterdagavond smaakte naar meer, fijn dus dat we op WTWTA maar liefst drie keer de kans krijgen om ze te zien spelen. Dit keer betreft het een sessie voor 3voor12 in de Saffraan. Er is maar een select clubje aanwezig, daarom voelt dit even helemaal als ons geheimpje. De sessie duurt wat langer dan normaal, aangezien de band graag twee nummers wil hebben gespeeld voordat Supernatural Predator wordt ingezet. Een track die op zichzelf al bijna een kwartier klokt. Supernatural Predator is een ode aan voormalig Devil’s Blood frontman Selim Lemouchi, die zichzelf in 2014 van het leven beroofde. Dat het nummer extra lading heeft is te voelen in de kleine Saffraan. Wat een overgave. Een dijk van een classic rock knaller met een uitgesponnen psychedelische jam. Mocht Death Alley bij jou nog niet op de radar zijn, kijk de sessie (alleen Supernatural Predator is online gekomen) en je bent overtuigd. Kende je ze al wel, kijk dan gewoon de sessie. Dikke stip extra op deze zondag, en daarmee fietst Death Alley zomaar voor de tweede keer de top vijf van Where The Wild Things Are in. (TvdS)
Nataniel Rateliff, Foto Rick de Visser
NATANIEL RATELIFF: NOW THAT’S WHAT WE CALL SOUL
Now that’s what I call soul: Nataniel Rateliff & The Night Sweats. Now thats what I call… een blazerssectie!Een tweekoppige, maar het voelt als zoveel meer en ziet er ook zo uit met die out of this world blazenden en vooral dansende trompettist. Er zit heel veel soul (en wat country) in die zevenkoppige band. Now that’s what I call… een stem! Jesus! Dit is het soort soul waar je massa’s mee pleziert, waar je (ITGWO) Sportvelden mee vult en zeker ook de Willem Ruis, waar het niet zo ingewikkeld of hard hoeft. Dat is het ook niet, wel goed. Er zijn een paar saaiere stukken, daarnaast is het vooral heel goed. En dan wil dit publiek best meezingen met zijn livetroef S.O.B. (Son of a bitch). Yeah, bring on that organ boy! Op zo’n derde festivaldag, een zondag, kan zoiets ook best fout vallen bij een redelijk ingekakt publiek. Maar deze band en nummers als album- en setopener I Need Never Get Old, single Look It Here en S.O.B. (van geneurie tot een aanstekelijk stuk publieksinteractie) zijn ook gewoon te goed en smeuïg soulful om op stil te blijven staan. Knappe zege voor Nathaniel Rateliff, een 37-jarige uit Missouri die in het dagelijks leven als tuinier werkt. Rateliff is ook een blanke Amerikaan, die net als St. Paul (& The Broken Bones) bewijst dat ‘white men can soul’ en dat slaat over. (IG)
Nataniel Rateliff, Foto Rick de Visser
Holydrug Couple, Foto Rick de Visser
BAD TRIP CHILEENSE HOLYDRUG COUPLE SLAAT OVER
Lastiger hebben we het bij Holydrug Couple, hoewel het juister is om te stellen dat de band uit Chili het eerst en vooral lastig met zichzelf heeft. De soundcheck lijkt nooit echt van de grond te komen, er piept wat, er kraakt iets, er ontbreekt wat maar íemand of nee: iedereen is de autosleutels kwijt, de stem van Ives Sepulveda is ernstig vals en de band verkent diverse overtreffende trappen van een ongeïnspireerde aanpak en uitstraling. Lamlendig is het woord. Maar goed dat is de soundcheck en de laatste twee bij het Amerikaanse kwaliteitslabel Sacred Bones uitgekomen albums beloven toch wel iets. Ja Holydrug Couple maakt nogal wazige psych, die vaak meer aanvoelen als soundscapes dan als songs. Waar het verwante Föllakzoid meer de Kraut en fuzz-kant van de Chileense psychscene vertegenwoordigt is dit trio van de weirde sixties psychpop met ijle synth- en gitaarlijnen, veel loops en van de LSD-trips. Maar dat kan op het toneel ongetwijfeld goed uitpakken. ‘Good in a Fear And Loathing In Las Vegas drugged out kind of way’, mits je de juiste sfeer met psych- en lichttappijten neer weet te zetten. Helaas. Lekker wegdromen is er niet echt bij in de Desperados. De stem van Sepulveda, toch gesmeerd met een fles wijn, valt tegen. Om niet te zeggen, doet pijn aan de oren zo vals. Dit is een slechte trip. Aangezien de band ook totaal niet van het podium komt, qua uitstraling en beleving, volgen wij op driekwart de vele al verdwenen bezoekers richting De Staat. (IG)
De Staat, foto Christel de Wolff
De Staat, Foto Rick de Visser
Torre van De Staat, Foto Rick de Visser
DE STAAT IS WAT IEDEREEN WIL: SUPER SOLIDE SPEKTAKEL
Eigenlijk hadden zij hier niet eens moeten staan, maar aangezien The Kills hebben afgezegd is het aan De Staat de eer om het hoofdpodium van Where The Wild Things Are af te sluiten. Een terechte spot. Na de zegetocht van de afgelopen maanden kan dit maar één ding betekenen, en de Nijmeegse trots maakt het opnieuw waar.
Eigenlijk is er vooral één ding waar iedereen op wacht als De Staat nu speelt. Logischerwijs wordt dit bewaard tot de toegift, maar die mag er zeker zijn. De camera wordt op het publiek gericht en Torre stapt van het podium af om tussen de mensen te gaan staan. Witch Doctor, de clip ging de wereld al over: Torre staat in het midden van een grote groep mannen die als een draaikolk om hem heen dansen op die stampende beat. Het vertolkt zich nu steevast in een circlepit tijdens de shows, hiermee hebben de mannen iets heel bijzonders te pakken. Een fenomeen waar je als band doorgaans alleen van kan dromen.
Het is de kroon op een super solide set, het nette overhemd van Torre is inmiddels straal doorweekt. Het feest werd niet alleen gemaakt door de charismatische frontman, speciale vermelding voor de lichtshow is op zijn plaats. Grote LED-schermen waar vanaf opener Peptalk van alles op wordt geprojecteerd. De visuals zijn aan het begin nog simpel. Een grote O, tevens de naam van de tour en het pas verschenen album. Later onder meer spacende tunnels en tijdens Devil’s Blood rode stippen die als bloedspetters op het publiek af komen, het werkt erg goed. Sowieso is er een grote rol voor het publiek tijdens de set. Bijvoorbeeld tijdens Help Yourself. Torre keert zijn rug naar de toeschouwers en kijkt in een camera op een statief. Zijn hoofd enorm groot op de schermen geprojecteerd en op de achtergrond het publiek, dat hiermee ook echt deel van de show wordt. Later loopt hij met die camera de andere bandleden en de voorste rijen af. De Staat is klaar voor de grote podia, de terechte afsluiter van Where The Wild Things Are. (TvdS)
Lees ook ons verslag van de vrijdag en de zaterdagse bungalowmayhem
Meer foto’s van Rick de Visser en Christel de Wolff in de galerij onder deze:
De Staat, Foto Rick de Visser
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.