Jaap van The Homesick, foto Christel de Wolff
Ondanks de goede bedoelingen van de organisatie (hulde voor de heaters bij de wachtrij voor de ticketing), zorgt het weer voor een tamelijk druilerige entree van de vierde editie van Where The Wild Things Are 2016. Al heeft dit ook zijn charme bij het betreden van bungalowpark De Eemhof. Links en rechts roken de schoorstenen en is het gras tussen de bomen wit gekleurd. Nadat het eerste potje is gekookt maakt het NMTH-team zich op voor de eerste festivalavond.
Tekst: Tim van der Steen / Foto’s: Christel de Wolff, Tim van der Steen
Lees ook het verslag van de zaterdag met Black Magick Bungalowland en de zondag van Death Alley tot De Staat
Zieke Elias, foto Christel de Wolff
Daarbij komen we er direct achter dat we de eerste band op onze ruige route hebben gemist, zonde! Wegens uitvallen van Pumarosa heeft de organisatie wat geschoven in het programma. Canshaker Pi is op een eerdere spot gezet en heeft hun set al gespeeld als wij hier achter komen. Mea Culpa! Maar nu kunnen we wel aanschuiven bij The Homesick in Desperado’s, daarmee begint dan ook ons avontuur.
THE HOMESICK IS ECHT ZIEK
Elias Elgersma staat in mega oversized kleren en met zijn blik op oneindig achter de microfoon in Desperado’s, een soort mini hangar van golfplaat waar het al snel druk is. The Homesick is een driekoppige band uit Friesland die naar eigen zeggen Loftpop maakt. Live komt de band heel anders uit de verf dan je zou verwachten na het luisteren van hun muziek. Al vanaf de eerste noten wordt de ruimte direct voor het podium onveilig gemaakt door een paar enorm lompe boeren. Elias lijkt er niet helemaal in te zitten en krijgt al bij het tweede nummer een flinke hoestaanval. Bassist Jaap van der Velde pakt een moment om het publiek toe te spreken. Elias heeft blijkbaar griep te pakken, petje af dat hij er staat. En hij vraagt meteen of die gasten vooraan even normaal willen doen. Het publiek valt hem bij en dit verlicht de sfeer enorm. De muziek dan: alsof Vampire Weekend het met een desertrock-band heeft gedaan. Regelmatig hangen in een midtempo riff van drie akkoorden en spacende melodieën daar tussendoor. Het rommelt, is wazig en basic maar broeit toch, en weet daarmee best te boeien in de goedgevulde Desperado’s.
Balthazar, foto Christel de Wolff
Door naar de Willem Ruis, de grootste tent en daarmee het hoofdpodium van WTWTA. Balthazar zet in met Decency, dat enorm doet denken aan Arctic Monkeys’ Do I Wanna Know. Een dijk van een track. De Belgen staan inmiddels al meer dan tien jaar op de bühne en dat is te zien, goede show hoor. Vier man voor op het podium en de drummer op een verhoging. Poses en hits, de bazenhook van Fifteen Floors krijgt aardig wat handen in de lucht en de vloerplanken deinen flink op en neer. De tent staat ook lekker vol. Sterker: Balthazar is de enige act van de openingsdag waarbij de tent niet als te groot aanvoelt. Jammer genoeg moeten we er alweer vandoor om King Gizzard and The Lizard Wizard mee te pikken in de Action Factory.
King Gizzard, foto Christel de Wolff
DE LIZARD WORDT DE HYDRA
De Australiërs van King Gizzard staan met acht man op het podium. Een spacy intro met Head on/Pill. Twee drummers drijven het tempo op dat wordt gevolgd door de stroboscopen. Wat is frontman Stu Mackenzie een enorme clown. Hij wringt zich in bochten voor de camera, been in de lucht, gitaar tegen de grond en gekke bekken. Er volgen solo’s op mondharmonica en dwarsfluit, psycho samenzang met een bak echo. Het klinkt als de smerige blues van Five Horse Johnson met een emmer surf en super psychedelisch, I’m In Your Mind Fuzz! Tijdens het eerste deel van de set is het nog wat rustig en tam, met name achterin de zaal. Daar komt wel verandering in tegen de tijd dat Balthazar klaar is met spelen. Aan de show van King Gizzard ligt het in ieder geval niet. Het is een Hydra, een meerkoppig groovemonster waarbij constant wat gebeurt. Er wordt zorgvuldig opgebouwd met Cellophane als uiteindelijke climax. Onze eerste crowdsurfer is gespot en de pit liegt er niet om.
We haasten ons over de kleine paadjes waar bewegende lijnen en andere visuals op worden geprojecteerd naar het Cyclecentre, de route heeft iets magisch over zich. Het voelt een beetje als Disneyland, maar dan gevuld met (half?) lam feestvolk. De verwachting is dat het hier gaat gebeuren vanavond. In de lage betonnen fietsenstalling passen maar een paar honderd toeschouwers en we hebben geen zin om buiten in de koude rij te moeten staan. Die haast bleek ongegrond, bij aanvang van Hallo Venray is het behoorlijk rustig en dit zal de rest van de nacht grotendeels zo blijven.
Henk Koorn, foto Christel de Wolff
HALLO VENRAY, DE ONDERGEWAARDEERDE PAREL
Zonde, want wat blijft Hallo Venray een ondergewaardeerde parel. Gelukkig oogt het in deze krappe bunker al snel vol voor het podium. Na een paar lijzige jams knalt er wat meer garage door de zaal. Gruiziger dan dit lijkt het niet te kunnen, de band tussen betonnen pilaren, de muts en die doorleefde kop van frontman Henk Koorn, maar wat heeft hij er zichtbaar plezier in. En een goede sound ook. Simple klinkt als This Thing Called Love in een fuzzy Ty Segall-jasje. Afsluiter Hot Pants laat een zwaarder geluid horen, punky kraut met een saus van Ram Jam. Voorin is het feest, en terecht. Poeh, wat werkt die Henk Jonkers er hard voor achter de drumkit! Mooi om te zien dat er toch nog iemand een selfie met Henk komt scoren na afloop.
Vervolgens stond The Homesick op de planning, maar daar heeft de griep van Elias een stokje voor gestoken. Er wordt dus omgebouwd voor Iguana Death Cult. Door problemen met het geluid duurt de soundcheck vrij lang. Als er eindelijk wordt afgetrapt lijkt het vooraan iets drukker te zijn. Het duurt even voordat de opgefokte garagerock van de Rotterdammers aanslaat, maar halverwege de set schiet de vlam er in, ineens gebeurt het. Wat een draaikolk vormt zich in het publiek! Wie binnen is, staat automatisch in de pit. Ook de gitarist duikt er in en heeft spontaan een fan op zijn rug terwijl hij staat te spelen. Hier komt de oldskool punk uit de doos en komen de dranghekken van hun plek. Een heerlijk dampend stinkhol is het. Barracuda klapt er nog even hard overheen dus het publiek vraagt om een toegift. Die krijgen we in de vorm van Jellyfish, een nieuwe track en daarmee zijn we direct benieuwd naar het aankomende debuutalbum. Met dat in het achterhoofd gaan we op zoek naar een andere afterparty.
Iguana Death Cult, foto Christel de Wolff
Dit blijkt net iets minder eenvoudig dan gedacht. Op last van de brandweer mag er nog maar een handvol bezoekers in de bungalows van Where The Worst Things Are en Nightbirds. Voor de huisjes staan aardige rijen mensen te wachten in de kou, maar bij binnenkomst blijkt het feestje wel een beetje klaar. Het blijft een mooi ritueel, de plukjes lamme gasten die wanhopig een laatste feestje proberen te scoren op het staartje van de nacht. En morgenavond proberen we het gewoon weer opnieuw.
Lees ook het verslag van de zaterdag met Black Magick Bungalowland en de zondag van Death Alley tot De Staat
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.