Windhand bezweert het Patronaat

Windhand in het Patronaat, Haarlem. Foto Roy Wolters

Grime in het Patronaat, Haarlem. Foto Roy Wolters

Windhand en Grime bundelen deze tournee de krachten om de verdoemenis te verspreiden. De bezwerende muziek van Windhand en de duivelse uitspattingen van Grime houden het publiek dinsdag in Haarlem aan het Patronaat-podium gekluisterd.

Tekst: Paul Lindenbergh / fotografie: Roy Wolters

GRIME
Met als enige doel om destructie aan de man te brengen is Grime vanavond op het juiste pad. Hoewel de zaal vijf minuten voor aanvangst nog praktisch leeg is stroomt deze tijdens de eerste nummers gestaag voller en voller. Hoe voller de zaal hoe harder het salvo van de Italianen lijkt te worden. Terwijl snaarspelers Matta en Strain haast aan je trommelvliezen lijken te trekken worden door Matta teksten, als door de duivel ingefluisterd, voorgeschoteld. Met een dressing van ragharde drums, verzorgd door Musich, is dit een zware sludge-maaltijd.

Dit wordt met enthousiast applaus, hoewel moeilijk te horen door de loeiharde versterkers, beantwoord. Wie de oude nummers kent zal tevreden zijn met de kennis dat ook voor het nieuwe materiaal het onderste uit de hel wordt geschraapt. Het gegrom en gekreun dat voortkomt uit oeroude begraafplaatsen wordt vanavond luid versterkt ten gehore gebracht in het Patronaat, tot zichtbaar genot van het publiek.

Windhand in het Patronaat, Haarlem. Foto Roy Wolters

WINDHAND
Spookhuisgeluiden, wierook, Windhand. Versterkers aan en klaar om te gaan. De bezwerende klanken van Windhand galmen en het publiek knikt gemoedelijk mee. De show voelt als een lange stroom van betoverende doom. Tijd blaast voorbij, als door de hand van de wind voortgeduwd. Ook de muziek waait als een windvlaag die je voelt in de zaal. Voor Windhand-shows geldt een oordopaanbeveling. De decibellen duwen en stoten tegen de toeschouwers, maar het publiek laat zich niet omver spelen.

Meeslepend en kalmerend zijn de vocalen van Dorthia Cottrell en het feit dat Parker Chandlers bas voor zijn knieën hangt vertelt ook genoeg over het tempo. Ondanks het repetitieve geluid van de band hangen de bezoekers aan het podium, om maar niets te missen. Wat een pracht bevindt zich in Windhand: zang, drums en riffs smelten samen, er gaat een grootse kracht schuil in de opbouw naar elke climax en het publiek raakt betoverd.

Windhand in het Patronaat, Haarlem. Foto Roy Wolters

Bijna onafgebroken volgen de nummers elkaar op en onuitputbaar deint het publiek mee. Doomkanon Windhand blaast de riffs naar het publiek toe en het publiek lijkt deze als een spons te willen absorberen. Omdat aan plezier geen eind komt volgt een prachtige toegift, waarna de versterkers uit worden gezet.