Amenra op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Publiek bij Amenra op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Elk najaar hult Nijmegen zich een paar dagen in het zwart en wordt tijdens Soulcrusher de Doornroosje weer even omgetoverd tot Doomroosje. Wederom staat er een line-up gevuld met het betere zwaarmoedige beukwerk dat in de heavy scene te vinden valt, maar waar tijdens de laatste editie de black metal wel een erg grote stempel op het festival drukte is er dit jaar een stuk meer diversiteit te vinden. Hoewel de muziek net als vanouds lekker grimmig is, is Soulcrusher tegelijkertijd een van de gemoedelijkste festivals waar de liefde voor dergelijke zwartgalligheid in hart en nieren bij zowel de bands als de bezoekers zit. Dat was op de vrijdag al meer dan duidelijk, maar op de zaterdag zit die sfeer er al helemaal lekker in! Mede dankzij opnieuw een gevarieerde line-up met o.a. Amenra, Ultha en Hide. Ons verslag lees je hier…
Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Kamil Parzychowski a.k.a. The Buried Herald
ONHOU
Net als op de eerste dag zijn het de noorderlingen die de dag aftrappen. Ditmaal trekt Onhou ons mee op een voortploeterende tocht door de zwarte, Groningse klei. Onder het aanhoudende gewicht van logge drones zakken we steeds verder weg het slijk in terwijl drummer Arnold vastberaden lijkt de laatste restjes lucht eigenhandig de zaal uit te meppen. Onder de brute begeleiding van vocalist beukt dit viertal ongenaakbaar door met hun gitzwarte sludge-, of moeten we zeggen slijkrock. Het is een hele beproeving zo op de vroege zaterdagmiddag, maar het brengt ons meteen in de juiste stemming voor de laatste ronde Soulcrusher.
Predatory Void op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Predatory Void op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
PREDATORY VOID
Tijdens het uitlopen van de zaal staan er al grote drommen mensen voor de grote zaal te verwachten. Niet geheel verwonderlijk want de naam Predatory Void gonst al even door de gangen van de Doornroosje. Hoewel de band nog geen show gespeeld heeft, schept de bezetting met o.a. Lennart Bossu van ex-Oathbreaker en Tim de Gieter van Amenra meteen al hoge verwachtingen die meteen op de proef worden gesteld in de grote zaal. Hier heeft dit Belgische gezelschap echter geen enkele moeite mee, met hun imposante muur van geluid kan dit gezelschap de zaal makkelijk driemaal vullen. Van meeslepende melancholische black metal tot moordende breakdowns met loodzware riffs, ze spelen het allemaal met een ongenaakbare intensiteit. Met name de uithalen van zangeres Lina dringen tot het diepst van je wezen door en krijgen tijdens de cleane melodische passages het notoir praatzieke Nederlandse publiek werkelijk muisstil. Met hun debuutshow spelen ze hier een van de meest imposante shows van het hele festival en gaat het volgens mij niet lang duren voor we Predatory Void onder de topklasse van de Belgische metal kunnen scharen.
Unsane op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Unsane op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
UNSANE
De grote namen uit de 90’s konden het gister al niet helemaal waarmaken, maar dat lijkt bij noise/hardcorelegendes Unsane nog meer het geval te zijn. Waar de band in 2019 na een kleine dertig jaar gestopt was, was dit voor zanger Chris Spencer nog niet genoeg. Hij zocht twee nieuwe leden erbij en is sinds vorig jaar weer op het tourpad. Het lijkt er in elk geval op dat hij nog de nodige bewijsdrang in zijn systeem heeft zitten, want dit drietal is zo hard bezig met blaaskakerij op het podium dat we haast verzuipen in deze overdosis aan testosteron. Deels hoort dit ook een beetje bij de hardcorescene, maar bij Unsane komt het niet heel geloofwaardig meer over. De nummers klinken nog steeds wel lekker rauw en noisey, maar deze überAmerikaanse vertoning is helaas niet veel meer dan een kwartiertje te verteren.
BISMARCK
Gelukkig maakt Bismarck hierna weer een hoop goed. Deze Noren hebben een lekker slepend heavy geluid zonder dat het te zwaarmoedig klinkt. Getuige het immense Skyfather waar zanger Torstein werkelijk dondert over de muur van gitaren die om hem heen gebouwd wordt zonder zijn beheersing te verliezen. Zo schakelen ze een moment later terug naar een soort verfijnde postrock om uiteindelijk uit te monden in een immens slepend slotstuk. Verfijning en doom gaan niet altijd samen, vaak is het toch een genre waarin bands meer de uitersten opzoeken, maar Bismarck bewandelt deze tussenweg met verve.
Bismarck op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Ultha op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
ULTHA
Om te zeggen dat een show van Ultha een bezwerende ervaring is, is nog een understatement. Als een soort schimmen gehuld in een rode mist laten deze Duitsers de rookmachine overuren draaien in de grote zaal. Met lagen van melancholische synths bouwen ze een soundscape die klinkt als de soundtrack van een volledig maanloze nacht. Brute gitaren zwellen langzaam aan tot te oorverdovend bulderen om vervolgens even makkelijk weer in de verte te verdwijnen. Dat Ultha niet vies is van zwaarmoedigheid is geen geheim, maar op hun laatste langspeler All that has never been true verheffen ze dit tot een kunst. Het is een werkelijk hypnotiserende show waaruit je aan het einde ineens opschrikt zonder echt te weten wat er het afgelopen uur gebeurd is, als zwetend ontwaken uit een dagdroom.
Ultha op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Hide op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
HIDE
Net als gister valt er in de kleine zaal ook genoeg diversiteit te ontdekken tussen alle black en doom. Zo geeft het duo Hide in elk geval een van de meest memorabele shows van het weekend met hun minimalistische industrial die bestaat uit lawaaiige beats en de intense schreeuwen van frontvrouw Heather Gabel. Bij vlagen rauw en dansbaar, maar ook intimiderend en overweldigend, doet het duo enigszins denken aan Pharmakon, maar dan met een intensere show. De stroboscopen pulseren continu waardoor Gabel, die half ontbloot over het podium waart, iets weg heeft van een jagend roofdier. Dat dit meer dan schijn is, komt iedereen die dit schouwspel wil vastleggen al snel achter als ze de telefoons behendig uit mensen hun handen grist of simpelweg richting de grond slaat. Het creëert een sfeer die zowel gespannen als opwindend is, aangezien niemand een idee heeft waar de grenzen van dit tweetal exact liggen en de jachtige nummers van hun plaat Interior Terror dit gevoel alleen maar versterken. Een optreden om niet snel te vergeten.
BONGRIPPER
Satan worshipping doom van Bongripper geldt al een tijdje als een van de moderne klassiekers binnen de doom metal. Het album is inmiddels al weer een goeie tien jaar oud, maar vormt nog steeds te basis van Bongrippers liveshow. Nog steeds hebben de sludgende riffs een bedwelmende werking en bewegen de hoofden gedwee mee als we van het dronende Hail naar het bezwerende Satan gaan. Ook op de afsluiter met de zeer terechte naam Endless kunnen we onze trip nog lekker uitrijden tot het einde. Het is niet dat er veel vernieuwing in de sound van dit drietal zit, maar hun mix van stoner, sludge, doom en eigenlijk alles wat hard en heavy is, blijft simpelweg onweerstaanbaar.
Bongripper op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Envy op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
ENVY
Hoewel de meeste oldschool bands nog weinig geïmponeerd hebben, weet het Japanse Envy dat gelukkig dubbel en dwars goed te maken. Hun mix van screamo en post-rock klinkt nog eigenlijk verrassend fris, deels doordat de combinatie nog steeds vrij origineel is, maar vooral doordat hun uitvoering ervan zo verdomde goed is. Met een fijnzinnigheid die niet zou misstaan in bands als Mono of Alcest weven ze melodische gitaarlijntjes door elkaar om elke emotionele snaar in je lichaam te bespelen om vervolgens alle angst en weemoed eruit te storten via de uitzinnige vocalen van zanger Tetsuya Fukagawa. Envy speelt hier gewoon een waanzinnig goede show en bewijst dat je als band na dertig jaar nog steeds prima relevant en opwindend kan zijn.
AMENRA
Als er een band is die Soulcrusher als festival lijkt te verenigen is het wel Amenra. Met inmiddels al een zestal missen op hun naam en hun laatste Nederlandstalige langspeler De Doorn behoeven ze weinig introductie meer. Bij Amenra weten ze als geen ander hartverscheurende zwaarte en zeldzame schoonheid in elkaar over te laten gaan als twee kanten van dezelfde munt. Opener Razoreater is nog steeds een van de meest perfecte voorbeelden van deze dualiteit, van Colins breekbare zanglijnen die onvermijdelijk uiteenstorten in overdonderende riffs. Zelfs na al het gitaargeweld van dit weekend blijft Amenra een klasse apart en weten ze te raken zoals geen ander dat kan. Ook het wonderschone Plus pres de toi brengt verstilling en een soort plechtige droefenis, maar komt nog steeds mokerhard binnen. Inmiddels is het slotstuk van A Solitary Reign gevolgd door Diaken tot de vaste afsluiting van hun show verworden waarbij de band alle remmen er nog volledig afgooit en al hun weemoed en razernij nog een laatste keer over Doornroosje uitstort. Het maakt niet uit hoe vaak je al een show van deze mannen hebt ervaren, keer op keer is het een van de meest bezielende live ervaringen die bestaat.
Amenra op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Amenra op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Publiek bij Amenra op Soulcrusher 2022, foto The Buried Herald
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.