Ja wij zijn ook fan van Jan Debbie maar…, foto Rob Sneltjes
Hout vs hout, foto Rob Sneltjes
World domination is stiekem altijd de agenda geweest van Never Mind The Hype. En waar beter om te starten met het imperium uitbouwen dan bij onze Zuiderburen? De Vlamingen hebben immers geen taalbarrière en het aanbod aan relevante bands is overweldigend – zo blijkt ook wel uit de veelvuldige aandacht die wij besteden aan de Belgische scene. Dit jaar is NMTH dan ook aanwezig op vier Belgische festivals, waaronder Graspop, Sjock en Rock Werchter. De eerste op de rol is echter ‘Retie Rockt’ in – waarom moeilijk doen als het makkelijk kan – het Vlaamse dorpje Retie. Vlak over de grens, in de provincie Antwerpen. Het is alweer de 13e editie en daarmee een begrip op de Vlaamse heavy festivalagenda.
Tekst: Waldo Volmer, Foto’s: Rob Sneltjes, Video: Stefan Kemp
Bekijk eerst de speciale NMTH x Retie Rockt aftermovie:
Komatsu op Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Komatsu
Bij binnenkomst worden de laag gestemde gitaren van Komatsu getuned. Op dat moment hebben Shirley’s Locker en X-State Ride al acte de présence gegeven. Komatsu heeft er zin in en geen geduld met de podiumpresentator. ‘Hij zit te kakken, dus we kondigen onszelf aan.’ Vervolgens lijkt het alsof de Eindhovense sludgestoners in het eerste nummer de PA al hebben opgeblazen. Niet lullen maar poetsen, en weer door. Er wordt nog wat gesoundcheckt en bij nummer twee is alles goed ingesteld en kan de beer los. Het eerste deel van de set hebben we de band wel eens strakker horen spelen, maar na een paar nummers valt alles weer op z’n plek. De gitaristen en bassist staan op één lijn vooraan het podium en beuken die groovende stoner vol overgave over het publiek. Met slotnummer ‘Komatsu’ wordt het meedeinende publiek getrakteerd op een sterke uitsmijter en constateren we dat de set van 35 minuten eigenlijk net te kort is.
Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
De sfeer zit er direct in en wij voelen ons geheel thuis en bijkans zelf Vlamingen, handen schuddend met Tim Vandeplas (van het Antwerpse Tangled Horns) en Jan ‘Ruffstuff’ De Bie. Aangezien het festival slechts één podium heeft, is er voldoende tijd tussen de bands om het terrein te verkennen. Het festival oogt en voelt een beetje als Stone Rock. Een relatief klein park met diverse food stands, veel hout en riet in de aankleding en – zoals het de bourgondische Vlamingen betaamt – een bar die de helft van het terrein beslaat. En met een muntprijs van €2,- vindt de drank daar gretig aftrek.
Long Distance Calling
Long Distance Calling staat direct als een huis. Een loeistrakke aftrap met pompende bass(drum) en een muur van gitaargeluid verraden de ervaring van de post-rockers uit Münster. Wat aanvankelijk een lang uitgesponnen intro lijkt, blijkt al snel het handelsmerk; Long Distance Calling is een instrumentale band, ondanks de twee microfoons die voor de bassist en één van de twee gitaristen zijn gepositioneerd. En waar de zang bij meer mathy bands als And So I Watch You From Afar nergens wordt gemist, vraag je jezelf bij Long Distance Calling soms toch af vanwaar ze die keuze gemaakt hebben. De songs zijn voor een belangrijk deel rock-georiënteerd, waardoor er alle ruimte is voor een gretige zanglijn. Maar rocken doet het. En er is ook voldoende te beleven in de lange, soms naar prog neigende passages. Maar toch missen we soms ‘het liedje’. Dat zit er wel in, maar naar onze bescheiden mening vraagt het bij tijd en wijle toch echt een zanger om volledig tot recht te komen. Evengoed een zeer overtuigende set van de sympathieke Duitsers, die aan het einde nog even hun dank uitspreken aan hun vorige week overleden boeker Bidi, die hen op het festival heeft weggezet.
Long Distance Calling op Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Tijd voor een versnapering. En when in Rome… Dus even langs de kleine ‘frituur’ op het terrein. Die overigens door – godbetert – n’een ‘Ollander wordt gerund! Maar dat terzijde. Een verse biofriet (what else) met zure mayo doet de bloedsuikerspiegel weer stijgen. We zijn klaar voor de volgende band: It It Anita.
It It anita op Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
It It anita op Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
It It Anita
We zagen de Luikse hard hitters al vaker vlammen, onder andere op het eerder genoemde Stone Rock, Le Guess Who? en Grasnapolsky. Op geen enkele gelegenheid stelden ze teleur en zo ook vandaag niet. Ze schieten maniakaal uit de startblokken, met de opgefokte drummer als pezige blikvanger. Wat volgt is drie kwartier freaken, raggen, krijsen en rammen. In de a-typische opstelling (allen ‘en profile’ voor de toeschouwer, zangers/gitaristen strak tegenover elkaar en daarachter ook drummer en bassist naar elkaar gericht) nemen ze slechts een kwart van het podium in beslag, maar op die paar vierkante meter heerst een soort van introverte chaos. Kort woordje richting publiek in het Engels met Franse tongval en hots! Daar knalt weer een drumsalvo, de rest gaat er vervolgens met gestrekt been in. Ook dit keer eindigt de set met de übervette grooveriff van het nummer ‘G-Round’ en wordt de drumkit in ijl tempo van het podium naar de publieksruimte verplaatst, alwaar het laatste deel temidden van een deels overrompeld maar enthousiast publiek wordt gespeeld. Na afloop is het dringen bij de merch stand. Missie geslaagd.
Birth Of Joy op Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Birth Of Joy
De backdrop van Birth Of Joy wordt de trussen in gehesen, als wij even een vluchtig kijkje nemen in een zeecontainer waar uit een geheel ander vaatje wordt getapt. Horen we daar Sean Paul? Retie bubbled hier, maar het is niet minder gezellig. Genoeg van dat, wij gaan uiteraard voor wat Hollandsch Glorie. Een kort orgel-intro klinkt en vol bravoure en bombast start Birth Of Joy haar set. Het publiek haast zich richting podium en de band uit Leiden, Enschede en Utrecht laat er geen gras over groeien. Ze hebben één van de langste settijden van de dag en zijn van plan elke minuut te benutten om de zuiderburen (‘we spelen nu voor de vijfde keer in België!’) bij de lurven te grijpen. De combinatie van heavy riffs, bluesy intermezzo’s en jankend orgel, voegt weer iets geheel nieuws toe aan de sterke en diverse line-up van het festival. De zon begint langzaam te zakken als de band een psych-blues-bridge inzet. Het publiek wiegt mee, plastic opblaas instrumenten worden bespeeld. En dan opnieuw die eruptie. Retie is weer bij de les en wanneer frontman Kevin Stunnenberg vraagt om wat dichterbij te komen, wordt daar direct gehoor aan gegeven. Gaandeweg de set is er geen ontkomen meer aan. Reties worden geschud, dansjes gemaakt en tijdens rustige stukken klinkt gejoel. We zien zelfs het eerste pitje van de dag. In de pocket heet dat.
Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Equal Idiots op Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Het wordt sowieso steeds gemütlicher (om maar eens een goed Vlaams woord te gebruiken) op het terrein. Het volk is inmiddels in groten getale binnen en de laaghangende zon en zakkende temperatuur zorgen voor een aangename vibe in het park. De houten zitjes zijn drukbevolkt en het bier vloeit rijkelijk. Doordat er niet continu programma is, hebben mensen voldoende tijd voor wat small social talk. Goed toeven hier!
Equal Idiots
Aan al dat idyllische gezever heeft Equal Idiots geen boodschap. Het garage-duo komt hier om de boel op stelten te zetten. Ze huizen in de Retie-regio en dat is te merken. Het is tot voor aan het podium volle bak wanneer de Humo-finalisten en Nieuwe Lichting-winnaars hun set starten. Er is goed naar bands als FIDLAR geluisterd en de mannen bieden een puike soundtrack voor dit moment van de dag. De sound is dik en de songs ook prima in orde. Helemaal beklijven wil het echter niet. Al denkt de inmiddels uitgebreide en kolkende pit vooraan daar heel anders over. De pintjes lijken hun uitwerking te hebben en de bij vlagen wilde garagerock geeft voldoende aanleiding om eens flink (op elkaar) los te gaan. Met single ‘Put My Head In the Ground’ als afsluiter is de chaos compleet en is er gelukkig weer een half uur ombouwtijd waarin de wonden gelikt kunnen worden.
Brutus op Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Brutus op Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Brutus
Bruut, bruter, bruutst? Aan Brutus de beurt om het late avonddeel in te luiden. De band mag op de Retie-affiche beschouwd worden als één van de headliners. Het drietal heeft in de afgelopen jaren een flinke reputatie opgebouwd en minstens zoveel lof geoogst. Drummer en zangeres Stefanie Mannaerts deelt ook live rake klappen uit en er is veel ruimte voor de drums. Toch lijkt Mannaerts niet helemaal haar avond te hebben. Ze is vanaf de soundcheck druk met haar in-ears en microfoon, veelvuldig gebarend naar de monitor-technicus. Maar als de band in ’the zone’ komt, toont ze zich ook een rockmachine van formaat. De slepende en donkere songs vallen goed en worden subliem opgebouwd en uitgesmeerd. Al begint het na verloop van tijd allemaal wel wat eenvormig te klinken. Dan toch weer even een metal-passage met blastbeats. Het is prijzenswaardig hoe de langgerekte zangpartijen en de complexe drumritmes worden gecombineerd door de frontvrouw. Als na 45 minuten de (naar wij aannemen) outro-track ‘Eviva Espana’ klinkt, mag het gezegd: Brute shit!
Steak Number Eight op Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Steak Number Eight
Afsluiter van de dag is Steak Number Eight. Wij zijn al langer fan van de band en zagen ze meermaals het onderste uit de kan trekken, zo ook op de eerste editie van DOOMSTAD en vorig jaar op Into The Void. De eerste keer dat ik ze op een festival zag is alweer vele jaren terug, op Boomtown tijdens de Gentse Feesten. Broekies waren het toen nog. Inmiddels uitgegroeid tot een vaste waarde in de Belgische heavy scene en terechte slotact voor Retie. Want vanaf het eerste nummer blijkt direct weer welk een klasbakken dit zijn. Wat een geweld. Wat een gekte. Onvoorspelbaar en grillig het ene moment, dan weer zwaar groovend en melodieus. Zo consumeren wij onze portie Vlaams geweld toch wel erg graag. Daar doen wat technische mankementjes niets aan af. En voor deze show hebben de geweldenaren uit Wevelgem ook nog eens wat spacey visuals uit de kast getrokken. Of het daar aan ligt, of aan de wervelwind die zojuist over het podium raasde; we zien nog sterretjes als we richting de auto lopen.
Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Eindconclusie? Om onze meegereisde NMTH-fotograaf te quoten: Het was echt fucking gezellig. Zo’n intiem festival geeft altijd een gevoel van saamhorigheid. Of je nu als nuchtere Bob, of – zoals een deel van de bezoekers – zo zat als een aap op Retie Rockt vertoeft, het is er zeer vermakelijk. En ook het programma kende geen missers. Een klein tweede podium had niet misstaan om tijdens de change-overs op het hoofdpodium de bezoekers van live-muziek te voorzien. Aan de andere kant was het ook prettig om even te kunnen relaxen, iets te eten of een goed gesprek te voeren. Sowieso staat vanaf nu Retie Rockt ook in onze agenda.
Retie Rockt, foto Rob Sneltjes
Meer werk van Rob Sneltjes in de galerij hieronder en op zijn website.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.