Netherlands Death Fest II: 3 dagen continu pieken op zwaarste extreme metal-geschut

Netherlands Deathfest is het kleine broertje van het befaamde Maryland Deathfest, maar met een line-up als deze is het niet verwonderlijk dat het festival meteen een internationaal publiek weet te trekken. Nu bestond er al jaren een Deathfest in Tilburg, maar dat heette Neurotic Deathfest. Voor velen duidelijk een jaarlijks uitje.

Tekst Guido Segers, fotografie Paul Verhagen

Drie dagen lang vult de Veemarktstraat voor 013 zich met een in zwart gehulde menigte die een voorkeur heeft voor het zwaarste geschut uit de metal-wereld. Het festival beperkt zich niet enkel tot de death metal, maar ook grindcore, black metal en de nodige doom is te vinden op het programma. Drie dagen lang dus een donkere wolk boven Tilburg voor het beste zware werk. De nieuwe namen in het extreme landschap komen daarmee langs, maar ook oude rotten.

---

DAG 1
Op de vrijdag staat het programma op het hoofdpodium in het teken van de klassieke death metal met grondleggers als Discharge, Repulsion en Terrorizer. De eerste is helaas nog net te vroeg, maar gelukkig zijn we op tijd present voor Repulsion.

De mannen van Repulsion laten horen dat ze het in ieder geval nog lang niet verleerd zijn. De band stond een jaartje terug ook in Tilburg op het podium, maar dat was op het Roadburn festival. Nu op hetzelfde hoofdpodium is de show niet heel veel anders. Zompige proto-death metal met de scheurende buzzsaw-gitaarklanken, de machinegeweer-salvo’s op de drums en gebrulde vocalen van Scott Carlson. Wat vooral opvalt is hoeveel lol de band zelf heeft op het podium. Flauwe grappen komen tussen de nummers door continu langs, een stukje zelfspot ontbreekt er duidelijk niet aan bij de Amerikanen. Het is de perfecte show om mee te starten en tekenend voor de sfeer die bij de artiesten hangt op zo’n weekend. Gewoon, lekker snoeihard spelen en bier drinken dus eigenlijk.

Een stuk grimmiger is de sfeer bij Iron Lung. De tweemans powerviolence-band klinkt eigenlijk vooral alsof alles kapot moet. Gitarist Jon Kortland gooit er enorme gitaarmuren tegenaan in zijn eentje, terwijl Jensen Ward zijn drums aan gort slaat en zingt. Tussen de nummers door spelen samples van rekensommetjes, telkens hetzelfde. Het is nu eenmaal het soort muziek dat serieus gespeeld moet worden, dus dat gebeurt ook netjes. Als er dan een potentiële crowdsurfer op een dood moment op de rand van het podium staat te wankelen, roept Ward: “Awkward!”. Toch humor bij deze mannen.

Terrorizer heeft er wat meer moeite mee vandaag om op gang te komen. De band, niet het tijdschrift dat naar ze vernoemd is, heeft roerige tijden meegemaakt en het enige oorspronkelijke bandlid is drummer Pete ‘The Feet’ Sandoval, die het optreden aankondigt door als een actieheld voor op het podium te poseren en zijn spierballen te tonen. Het chaotische geluid van de band lijkt toch echt voort te komen uit miscommunicatie binnen de band, er lijkt zelfs na een paar nummers een intense discussie tussen het drietal gevoerd te worden. Gitarist Lee Harrison wijst een aantal keren naar zijn apparatuur en de monitorspeakers en oogt nogal gepikeerd. Sandoval zit in zijn eigen wereldje en Sam Molina is als enige bandlid met het publiek bezig. De band speelt vandaag ‘World Downfall’ een album waar ze 28 jaar geleden groot mee werden.

Helaas geen hoogtepunt van de dag, want daarvoor moest je in de kleine zaal zijn. Het heeft 5 jaar geduurd, maar Wormrot is weer op tour. De band uit Singapore heeft net hun nieuwe plaat ‘Voices’ uit en is klaar om die ten gehore te brengen. Dat gaat met een tomeloze energie en geweld, alsof deze heren echt helemaal niks te verliezen hebben. De show wordt neergezet alsof dit de allerlaatste dag op aarde is. Inmiddels gereduceerd tot een drietal is het dus drum, gitaar en de noeste vocalen en performance van Arif. De kleine zaal puilt dan ook al snel uit vanwege het toegesnelde publiek. De intensiteit en complete ontlading van Wormrot zal bij velen blijven hangen als dé show van deze fantastische vrijdag.

Elke dag heeft een soort van headliner op Netherlands Deathfest. In dit geval is dat de death metal supergroep Bloodbath, met leden van Opeth, Katatonia en Paradise Lost in de gelederen. Ondanks de krachtige performance en overtuigende sound, komt ook deze band niet helemaal uit de verf. Misschien zijn dat de verwachtingen bij een grote naam, maar het bombastische en grootse weet op het podium nooit helemaal tot zijn recht te komen. De vocale performance van Nick Holmes weet dus ook het tij niet te keren en ondanks dat er geen dubbel programma is op dit moment is de grote zaal niet zo vol als die zou kunnen zijn. Tegen de tijd dat Martyrdöd vlak voor het slot start is het weer wringen om de kleine zaal binnen te komen. Toch mag ook Bloodbath een hoogtepunt heten, hun grootse, theatrale sound is een muzikale piek vandaag.

Als afsluiter is er nog wat te doen in het Patronaat, waar niemand minder dan het IJslandse Svartidauði gaat spelen. Black metal uit IJsland doet het tegenwoordig goed en de bands zijn gewild, maar dit is toch echt de grondlegger van het eigen geluid van dat eiland. Explosief en rechtdoorzee blaast de band een orkaan van onheilspellende muziek de zaal in. Zo nu en dan lijkt het een aardige geluidsbrij, maar de vocalen en gitaar weten daar sturing aan te geven. Snoeihard en gitzwart, zo sluiten we dag 1 af van Netherlands Deathfest.

---

DAG 2
Het programma op dag 2 biedt het meeste variatie voor de bezoekers met gitzwarte black metal uit Noorwegen, theatrale GWAR-achtige podiumkunsten en majestueuze doom metal. Het lijkt een agressieve bedoening af en toe in de gangen tussen de podia, waar mensen zich langs elkaar af wurmen om naar het volgende podium te komen. Dat lijkt soms wat agressief voor buitenstaanders, maar het is de energie die bij het genre hoort. Extreme metal is continu pieken dus de fans blijven in de hoge energie modus.

Het is ook haasten deze middag om van alles wat mee te pakken. Je moet er namelijk vroeg bij zijn om het grootse geweld van Dead Congregation bij te wonen. De Griekse band staat op veel lijstjes als een must-see, maar speelt dus echt rond lunchtijd na een lang vrijdagavond. Zelfs voor de zwarte death metal van Myrkskog is de grote zaal nog erg leeg, wat voor een paar awkward momenten zorgt als de band iedereen bedankt voor het zijn van zo’n fantastisch publiek. Met een kop zwarte koffie en glazige ogen weet het gruwelijke geweld van de Noorse band nog niet heel veel leven in de brouwerij te brengen. Dat ligt echt niet aan de muziek, die retestrak afgeleverd wordt door de heren.

In de kleine zaal komt het met Antigama wel op gang, wat vooral het verdienste is van de waanzinnige sound van deze Poolse band. Progressief, technisch en onnavolgbaar weet de band het publiek 40 minuten vast te pakken en door elkaar te rammelen. De warrige praatjes van zanger Łukasz Myszkowski (niemand snapt waar de beste man het over heeft) passen eigenlijk ook prima bij het hectische geluid. Het is één van de opvallende bands vandaag.

De algemene conclusie is ook wel dat bands gewoon enorm hun best doen op Netherlands Deathfest. Bij sommigen zorgt dat voor een show die je compleet omver blaast, anderen stellen je gehoor op de proef met solide, stevige sets. Tsjuder zet bijvoorbeeld een kneiterharde set neer met satanisch geweld, maar is weinig beweeglijk op het podium. Dat kan ook niet anders, het drietal moet namelijk flink aan de bak om die furieuze mix van black met thrash-elementen voort te brengen. Datzelfde probleem heeft Kerasphorus in de kleine zaal. De gemaskerde mannen uit San Fransisco gooien black en death door elkaar. Militante maskers en kogelriemen zijn de outfits, maar ook hier is het wel degelijk maar zien we weinig actie. Als het technisch even mis gaat loopt de set ook gewoon vast.

Impaled Nazarene weet ook niet écht te overtuigen op het hoofdpodium. De mannen van Mika Luttinen hadden een kleine zaal ongelooflijk op zijn kop kunnen zetten, maar in de grote zaal komt het nooit echt los met de Finnen. Mika ‘Slutti666’ lijkt ook niet helemaal in vorm te zijn en hij banjert dan ook weinig enthousiast rond voor op het podium. Stuk voor stuk staat het geluid van deze bands als een huis, maar het zijn niet de memorabele momenten.

Lycantrophy uit Tsjechië heeft daar weer meer mazzel mee. Hun brul’n’rammel grindcore mag dan niet al te veel om het lijf hebben, in het Patronaat is de sfeer instant goed voor de kleinere bands. Het podium in een soort grote nis dwingt iedereen om dichtbij te komen en dankzij de uitstekende verlichting knalt het de zaal in. Een band die op elk podium schittert is het Zweedse Nifelheim, de band rondom Erik en Per Gustavsson. Beide heren mogen dan hun wilde haren verloren zijn (althans bovenop het hoofd) op het podium zijn de broers gehuld in spandex met veel metaal een sensatie. Scheurende blackened thrash die zeker de tand des tijds niet doorstaan heeft, maar dat maakt eigenlijk helemaal niks uit voor een publiek dat lekker losgaat voor het podium. De laatste plaat van deze band dateert dan ook alweer uit 2007, maar als je de broers Gustavsson aan het werk ziet zou het evengoed gister kunnen zijn.

Netherland Deathfest heeft een opvallend internationaal publiek, maar dat heeft Sinister duidelijk gemist. De Nederlandse klassieke death metalband produceert nog altijd met regelmaat nieuwe platen en heeft genoeg live ervaring voor een stevige show. Dat gaat dan ook als vanouds in een volle kleine zaal. De liefhebbers van ongenuanceerde herrie kunnen natuurlijk ook naar het Patronaat voor Birdflesh. De Zweden spelen vrij rechtdoorzee grindcore met gekke maskers op en een hele hoop flauwe humor. Tussen het eindeloos pieken door is dat ook wel even fijn, een moment van ontlading en onzin. Dat wordt wat later overgedaan door het geheimzinnige gezelschap Ghoul, wat een bijna GWAR-waardige show neerzet met acteurs, bloed sproeien en onzinnige toneelstukjes. Ondertussen wordt er een rauw soort death metal gespeeld met een zompige sound. Ook daarbij is het weer proppen.

Maar daarvoor nog staat Candlemass in de grote zaal voor een speciale ‘Nightfall’ set. Dat is een Messiah Marcolin album, maar vocalist Mats Levén is misschien wel de beste zanger die de band in haar 33-jarige bestaan heeft gehad. Goed, hij doet het dansje van ‘Bewitched’ vast niet zo mooi, maar het grootse en krachtige van Candlemass zou niet naar voren komen zonder vocalen als deze. Geen noot mist de zanger, die ooit bij Yngwie Malmsteen en Therion de microfoon vast mocht houden. De band weet zeker te overtuigen vandaag en als toch wat vreemde eend in de line-up punten te scoren.

Datzelfde geldt voor Gorgoroth dat als afsluiter op het hoofdpodium komt. Goed, de dagen van sensatie zijn voorbij en deze incarnatie van de band met enkel Infernus als oerlid is niet meer wat het geweest is. Toch bracht Gorgoroth in deze nieuwe bezetting een fameus album uit in 2015, waar de band nog altijd op teert. Met Hoest van Taake als frontman vonden ze een waardige vervanger voor Gaahl, die misschien wat meer in lijn ligt met het bestiale van Infernus. Als een wild dier loopt de frontman over het podium terwijl de songs voorbij razen. De confrontatie zoekende met het publiek zorgt Hoest nog voor een korte sensatie als hij het publiek in duikt en via een omweg weer op het podium belandt met een panikerende set beveiligers en stagehands in het kielzog. Geen schapenkoppen en kruisen, maar een alles verzengende set black metal van de band die zich heerser mag noemen in het genre.

Dan is de zaterdag nog altijd niet afgelopen. In de kleine zaal viert één van de originele Zweedse death metalbands een feestje. De medische staf van General Surgery maakt er altijd een potje van met hun vieze grooves en tomeloze spelplezier. Wie daarna nog adem heeft kan nog genieten van de grimmige Finse black metal van Horna in het Patronaat, maar voor velen is deze dag op zijn eind.

---

DAG 3
Het is even op gang komen op de derde en laatste dag van Netherlands Deathfest. Het bier is er hard doorheen gegaan op zaterdag, dus met enige moeite komen de eerste bezoekers 013 binnengedruppeld. Ook op de zondag weer een gevarieerd programma met het beste van de extreme metal. Het moge duidelijk zijn dat een muziekstijl die continu aan pieken doet het nodige vraagt van de luisteraars. Het weer zit ook niet mee, dus de wat lege zalen zijn geen complete verrassing.

Wij openen de dag in het Patronaat met de Franse band Regarde Les Hommes Tomber. De groep combineert black metal met uitgesponnen passages. Toch blijft het geluid altijd stevig en immens bij deze heren, die met wierook op de rand van het podium nog proberen wat van de atmosfeer te redden. Het daglicht sijpelt nog binnen, maar dat doet slechts mild afbreuk aan de krachtige show van de Fransen. Nog meer pikzwarte klanken zijn te horen op het hoofdpodium, waar het Zweedse Craft zijn opwachting maakt. Hoewel dit een band is die altijd solide speelt, voelen de statische gitaarpartijen en blastbeats als een fijn, dromerig geluidstapijt voor een nog wakker wordende menigte.

Solide gitaargeweld kwam eerder al vanuit de kleine zaal, waar Pseudogod even alles omver komt blazen. De Russische band speelt death metal met een zwarte rand, welke in beukende golven op het publiek inslaat. De onaardse vocalen werken aardig mee om het onheilspellende karakter nog meer impact te geven. Het loodzware mid-tempo geluid weet wel wat beweging te krijgen en al snel gaat het los voor het podium. Volgende act Grave Miasma pakt daarop voort met een soortgelijk geluid, met een wat meer mystiek randje. De nuance ligt bij de Londense band net wat anders met een stuwende, opruiende sound. Beide bands hebben weinig ruimte voor variatie in hun sound, maar wat een kracht zit erachter. De liefhebbers kunnen dan ook direct door naar het Patronaat waar het Amerikaanse Vastum volle bak aandacht trekt met slepende, vieze metal. De gitaarpartijen klinken minder distorted, maar met de dubbele vocalen en vele tempowisselingen weet de band de toeschouwers te bekoren. Het is een goede brug naar het wat klassiekere werk op het hoofdpodium.

Het Britse Cancer viert haar 30ste verjaardag en heeft nog steeds één van de meest ongepaste bandnamen in de hele death metal wereld. Ja, er zijn veel schmutzigere namen, maar toch. Het is het geluid van weleer met de doffe drums, groovende geluidsbrij en haastig geblafte vocalen van frontman John Walker. Net als veel van de oudgedienden dit weekend is het speelplezier hoog en de performance drang minder, wat ook terug te horen is in een ontspannen, los geluid.

Lekker dus, maar de act waar het écht om lijkt te gaan vandaag is natuurlijk Demolition Hammer. De vernietigende thrash sound van deze New Yorkse band ligt op dat grensgebied waar thrash en death de wissel van de wacht doormaakten. Venijnige vocalen en teksten over vernietiging en bloedvergieten, dat is een recept voor succes. Het gave is dat deze oude bazen echt 21 jaar lang niets deden en nu weer aan de slag zijn. “Yes, we know we’re fucking old, no need to rub it in.” Maar zin om te spelen hebben ze, tussen het gevloek door komen er dus genoeg klassiekers langs. Lang was het werk van de band moeilijk te vinden, maar hier lijkt iedereen het mee te kunnen zingen. De extreme metalscene is relatief klein, maar dan heb je toch wat bereikt. Het is natuurlijk niet meer het Demolition Hammer dat in de jaren tachtig zo razendsnel speelde, maar het welkom dat deze band krijgt, verraadt iets wat voor een buitenstaander niet makkelijk te zien is aan een scene met agressieve, moeilijk te verteren herrie en dat is een hele hoop liefde.

In het Patronaat is na een onderbreking met Vastum het black metal-feest weer gestart met de melodische klanken van Uada. De Amerikanen zijn zo’n need to know naam in de black metal met uitzonderlijk sterke shows en een gelikte sound om in weg te zakken. Met een hoop rook en een volle zaal lukt dat dan ook aardig. Later op de avond staan hier ook nog de Finnen van Baptism. De band bestaat uit een groep elite huurlingen uit de Finse scene rondom Lord Sargofagian, het enige constante lid van de band. In zijn eentje nam de frontman het in 2016 goed ontvangen ‘V: The Devil’s Fire’ op. Live laat dit gezelschap een stuk herrie horen dat conformeert aan de Finse kerk van de black metal. Agressief, rigide en kil zijn termen die prima het heldere, maar bikkelharde gitaarwerk van de band omschrijven. Het is een geluid dat best ver verwijderd is van wat er eerder op het hoofdpodium te horen was bij een grondlegger van de black metal.

Tom Gabriel Fischer is met Triptykon op pad. De setlist is ook vanavond weer om van te smullen. Triptykon zal nooit de meest beweeglijke act zijn, dat was Celtic Frost ook niet, maar de bezieling en emotie in de muziek van Fischer is zoals altijd overweldigend. De band opent met ‘Procreation of the Wicked’, wat uit volle borst meegezongen wordt. Na enkele onderbrekingen lang het scanderen van de bandnaam gehoord te hebben lijkt er toch nog een glimlach op het verweerde gezicht van de Zwitser te verschijnen. “Thank you for being here. Sorry, we still have no new album.” De nummers van Triptykon maken daar toch wel hongerig naar, naar nieuw werk. Het zijn echter de Celtic Frost klassiekers waar het publiek op los gaat. Vanja Šlajh is als enige bandlid wild in de weer met haar basgitaar om er de wilde, slaande klanken uit te krijgen. De set eindigt met ‘Morbid Tales’, niet geheel onverwacht een hoogtepunt van de dag.

Dan is er nog één naam die het hoofdpodium gaat betreden en dat is de man die black metal leuk maakt: Abbath. Na zijn vertrek uit het vechtende Immortal bracht hij een solo-plaat uit en wist hij de wereld opnieuw te veroveren met pakkende songs en een innemende, donderende lach. Ook op het podium, waar hij met ijzersterke band geen noot mist, is er altijd wat te lachen met Abbath. Welke black metal-frontman kan het publiek rare klanken laten intimideren, alsof het een familieconcert is? Nou, Abbath dus, die continu de balans tussen serieuze muzikant en clown weet te vinden. Er komt vooral werk langs van Immortal en het te gekke ‘Warriors’ van het project ‘I’ (een black metal supergroep rondom Abbath, geweldig album). Abbath bewijst zich vanavond als artiest weer eens groter als het genre en levert een performance af die ijzersterk en vermakelijk is. Terechte afsluiter van een geweldig festival.

Netherlands Deathfest mag dan niet voor buitenstaanders de uitstraling en hippe vibe te hebben van Roadburn, het festival doet er zeker niet voor onder met vele internationale én terugkerende bezoekers. De sfeer die wat opgefokt kan lijken is gemoedelijk en vooral gericht op lol maken. Een absolute aanrader voor de liefhebbers van het extreme werk.

Meer werk van Paul Verhagen hieronder en op zijn site paulverhagen.nl.

 

 

---