Het is vrijdagavond en in de kleinste, grootste rocktempel van het zuiden staan twee wel heel mooie bandjes te spelen. Als je dan om allerlei redenen niet op een festival zit, en zweten in de trein naar Tilburg niet erg vindt, dan mag je Inter Arma en Dvne natuurlijk niet missen. Dat deden we ook niet, en de airco van de Little Devil was zondermeer zalig.
Tekst: Guido Segers / Fotografie: Justina Lukošiūtė
DVNE
Het kleine podium is overigens een stuk verbeterd, wat bezoekers van Roadburn ook al hebben mogen ervaren. Groter is het er niet op geworden natuurlijk, en met die reden is het niet zo vreemd dat een deel van de band Dvne in de zaal staat. Het vijftal uit Edinburgh heeft namelijk met een keyboard, drums en bas het podium al volgeplempt, dus staan Victor Vicart en Dan Barter met gitaren en microfoons voor het podium.
Dvne is een fantastische band. Wel eentje voor degenen die hun aandacht langer bij proggy metal kunnen houden, want dat is het gelaagde geluid zeker. Maar het helpt dus dat de band en het publiek boven op elkaar staan. Ik mag mijn speciaalbiertje (nog een pluspunt van de Little Devil) meermaals opzij trekken als de frontman weer zijn gitaar wild rondgooit. Allez, ook leuk is om een nummer lang drummer Dudley Tait in de gaten te houden, die met een soort klinische precisie zijn slagen uitdeelt. De keyboards moeten even hun weg vinden door de muur van geluid, maar dan heb je ook wat. Een set die staat als een huis, meeslepend en vol verrassingen is. Smullen, dus check ook eens Etemen Ænka, de laatste langspeler van deze band. En ja, alles geïnspireerd door scifi, dus dat is extra cool.
INTER ARMA
We maken ons op voor Inter Arma, een graag geziene Roadburn gast, maar ook een band die vaak onderschat wordt. Overigens, elke band die een theremin meeneemt op tour verdient bonuspunten want dat instrument is gelijktijdig supernerdy en cool. Of je hem dan echt hoort in een kleine zaal als de Little Devil is een tweede, maar de geluidsman weet er een intens, kolkend geluid uit te persen bij deze Amerikanen. Dat is natuurlijk ook grotendeels een verdienste van het samenspel van de heren, wat zich centreert op de zang van Mike Paparo die een strot van goud heeft. Of van gesmolten magma, ik durf het niet te zeggen. Zijn intense performance krijgt het publiek in beweging en laten we wel wezen, een mosh pit in deze zaal is extra intens.
Het mooie aan deze twee bands is dat ze beiden niet helemaal in de nauwe kadertjes passen, maar het beste pakken om iets fantastisch intense neer te zetten. Op deze tour doen ze ook gewoon festivals aan, maar het is toch heerlijk om een act een klein podium te zien platwalsen. Inter Arma laveert tussen de doom, black en death metal in, maar met een soort hardcore esthetiek. Paparo is continue ‘in your face’ en dat houdt je bij de les. Dat podiumrandje wordt dus steeds lager. En zo ontstaat er steevast iets spectaculairs in de Little Devil.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.