Tourverslag: Birth of Joy rockt Boekarest met Muse

Soundcheckje met het paleis van wijlen dictator Nicolae Ceaușescu als backdrop

Die jongens van Birth of Joy hè, die gingen dus gewoon even met Muse spelen. Bam! Dikke voorprogrammaboekingen mag je wel zeggen. Je had er al van alles van meegekregen op de NMTH-instagram die de heren geruime tijd overnamen. Nu hebben we er ook tekst bij en wel dankzij orgelheld GertJan Gutman, tevens beginnend romancier en – naar we nu begrijpen – ‘gezegend’ met een lastig te onderdrukken vliegangst.

Tekst GertJan Gutman

We zouden met Birth of Joy twee voorprogramma’s van Muse doen. Althans, niet precies zoals De Staat er een paar niet geheel onverdienstelijk heeft gedaan, maar in een soort festivalsetting. Eerst drie andere bands, waarna de ene band zelf de bühne bestijgt. Wel waren wij de enige gelukkige die op de poster onder de hoofdact prijkte.

Goed, Istanbul en Boekarest waren de gelukkige. Of Istanbul in dit geval de ongelukkige. Eenieder die niet met z’n harses onder een hunebed heeft gelegen weet wat er aan de (nog net niet opgestoken rechter-) hand is in Turkije. Uiteraard hartstikke jammer. Vooral voor de mensen daar, mij persoonlijk kan immers elke vliegshow gestolen worden. Van vrienden die we daar hebben hoorden we voordat de show officieel gecanceld werd al dat de sfeer in Istanbul om te snijden is. Helaas wel met het roestigste mes dat je vinden kunt, want wat daar nu allemaal gebeurt is simpel gesteld super kut. Dan ben ik blij dat ik in Nederland woon en bij twintig graden gewoon lekker kan zeiken dat het te warm is. Klote zon.

Uiteraard zou ik nu in mijn uiterst verfijnde taalgebruik kunnen gaan schrijven over de hele toestand daar. Ik zou het kunnen hebben over meneertje Erdogan en de rondvliegende theorieën wat betreft schapen en schandknapen, maar dat zou te makkelijk zijn. Daarbij komt dat zoiets dezer dagen een niet al te slimme zet zou zijn, wil ik nog eens, maar dan niet op weg naar een cel, in Turkije een tourverslag schrijven. Maar niet doen dus. Al zijn die opblaasschapen die je bij de betere seksshop kunt aanschaffen dan wel weer tof.

Alleen Boekarest dus.

Het grootste, en daarbij het enige voordeel aan vliegvelden is dat het er normaal is om om elf uur je eerste glas bier soldaat te maken. Is voor mij persoonlijk ook wel nodig om niet als een zenuwachtige teckel in het vliegtuig te zitten en de stoel voor me kapot te kauwen. De reis zelf ging, verrassend genoeg en behalve de alles-verblindende pijn in m’n tere muzikantenoortjes, soepel. Zelfs alle spullen waren op het juiste vliegveld aangekomen en niet volledig naar de tyfus geholpen, zoals normaal gesproken. Hulde, pluim en driewerf hoera voor Tarum Air.

We kwamen donderdagmiddag aan en hoefden pas de volgende dag te spelen, wat ruimte gaf om het nachtleven in Boekarest eens aan de, blijkbaar scherpe, tand te voelen. De soundcheck was de volgende dag helaas al om elf uur ’s morgens. Geen aanrader na twintig bier en je pens nog opgezwollen van de gin-tonics, Cuba libres en Slivovitsj. Maar gezellig was het wel. Het immense podium stond pal in de zon en met de vijfendertig graden aldaar leek eenieder die met een nieuw flesje water kwam aanlopen een heilige. Compleet met aureool.

De backline goden waren me zowaar eens goed gezind. In plaats van het beloofde Nord keyboard stond er een heuse Hammond op me te wachten. Pluspunten voor Boekarest. Bij de soundcheck was ik echter bang dat het geheel wat te truttig zou klinken, maar met alles op maximaal volume kon het orgel toch nog tot bijten worden gedwongen. Alle spullen waren helaas wel tamelijk brak. De Ampeg stond bijna te smelten in de volle zon, waardoor hij bij de soundcheck af en toe op de beveiligingsstand schoot. Weg bas. Het basorgel wat ik had gekregen had de vervelende gewoonte om er af en toe volledig mee te kappen. Weg bas. De Rhodes leek afgesteld door een Roemeense bouwvakker met artritis en de bijbehorende versterker moest op tien om er een beetje een fatsoenlijk Birth of Joy volume uit te persen. Wonder boven wonder heeft alles het de drie kwartier van de show vol weten te houden. Blijkbaar had ik nog wat backline-karmapunten over van de vorige vliegshows.

Hoewel het, qua hoeveelheid aanwezig publiek, zeker bij de top vier van onze grootste shows kan worden gerekend, voelde het tijdens het spelen niet zo. Vier- tot vijfduizend mensen bij de eerste show in Roemenië is geen kleinigheid, maar op een plein waar er twintigduizend op kunnen valt het al snel weg. Eigenlijk kwam gevoel daadwerkelijk iets bereikt te hebben pas naderhand, beseffend dat dit de best mogelijke start was in een land waar we nog nooit geweest waren.

Na een wederom verschrikkelijke lokale band was het wachten op Muse. Ongeveer tien minuten voor showtijd stonden de drie glimmende Mercedessen, die we eerder al in Polen hadden gezien, aan de zijkant van het podium en werden de bandleden onder begeleiding van vrouw, kind en een klein leger aan beveiliging naar het podium geëscorteerd. Geen minuut later dan gepland begon de band waar het allemaal om draaide. Persoonlijk vind ik Muse nog steeds niks, maar wát een show zetten die gasten neer. Niet normaal. En dan het repertoire. Ik heb nog nooit vrijwillig iets van hun opgezet, maar ik kende letterlijk élk nummer dat er gespeeld werd. Hit na hit na hit. Toch blijkbaar niet voor niets één van de grootste bands van nu.

Wel vreemd om te bedenken dat voor de meeste mensen uit het publiek een kaartje voor die avond waarschijnlijk twee ribben uit het lijf was, terwijl het salaris voor die ene show van één van de bandleden genoeg zou zijn om twee jaar van te leven.

Na het nodige plunderen van de backstage biervoorraad en met de bek nog vol confetti van het laatste nummer terug naar het hotel, het laatste biertje de huig in laten lopen en redelijk op tijd naar kooi gaan. De volgende dag stond onze trouwe runner om half zeven weer klaar om ons naar het vliegveld te brengen.

Muse in Boekarest

Terug in Nederland pleurden we direct met de snufferd in de boter. Overal Marechaussee met grof geschut in de aanslag. Extra controles vanwege een nog onbekende terreurdreiging, of iets in die geest. Voor veel mensen is het helaas de normaalste zaak van de wereld, geüniformeerde kerels met mitrailleurs op elk hoek van de straat, maar ik kan er in Nederland toch maar niet aan wennen. En dat zou ik overigens ook niet moeten willen. Intimiderend is het wel. Iemand met snode plannen, waar nog niet al het gezonde verstand uit geradicaliseerd is, zou het toch in z’n broek moeten doen bij dat aangezicht? Ik zou mezelf dan ook nooit een held noemen, zelfs niet op sokken, maar als ik die dag had uitgekozen om terroristje te gaan spelen, zou ik mooi rechtsomkeert maken. Ik zou dan ook een waardeloze terrorist zijn, maar goed. Ik was al allang blij dat ik bij de wegblokkade niet in m’n uppie de hele bus uit hoefde te pakken. Uiteindelijk wist ik dan toch zonder al te veel gezeik de rest te bereiken en konden we na het ganse Muse avontuur op naar Weitjerock te IJzendijke.

Rond een uur of twaalf die avond draaide ik vanaf afslag Zoeterwoude-dorp richting Leiden, zette de BoJ-mobiel in de garage, sloeg mezelf een aantal maal in het gezicht om wakker te worden en stapte op de fiets richting stad. Op naar bier en gezelligheid. In die volgorde.

Meer Gertjan Gutman? Check zijn voordracht uit debuutroman ‘Het kutleven van Freek Grubbelink’. Meer Birth of Joy? Check de wederom uitpuilende touragenda.