The Picturebooks in Paradiso, foto Maron Stills
‘There were three men in her life. One to take her, one to love her, and one to kill her’
Voor een wijze, diepgravende en indrukwekkende les in hoe je een stervend genre reanimeert op een manier die gevoelens van melancholie, nostalgie en vrijheid opwekt, kun je het niet beter treffen dan The Picturebooks. In het kader van het onlangs verschenen album The Hands Of Our Time, deden de immer tourende Fynn Grabke, Philipp Mirtschink – onder toeziend oog van levende legende Claus Grabke – de Amsterdamse Melkweg aan. En dat was mij godverdekolereteringjantje allemaal weer eens wat zeg! Kanonnen…
Tekst: Steve Gröniger / Fotografie: Maaike Ronhaar
The Picturebooks in Paradiso, foto Maron Stills
All right, het is alweer even geleden sinds mijn laatste uitlatingen en mijmeringen op dit muziekplatform, maar soms loop shit niet of gewoon even anders en ga ik met een trog vol zelfhaat op standje kluizenaar. Gewoon even lekker helemaal niks, dikke doei, de ballen en tot ziens! Maar shit happens, dus ineens bevind je je op de A10 van de Amsterdamse Ring, terwijl je makker uit de achterklep van het busje hangt. Hij probeert daarbij foto’s te maken van een fucking vette seventies Harley chopper voor een blad dat hij maakt (check 13 ½ Magazine). Waarbij ik angstvallig een stabiele snelheid probeer te handhaven, om te voorkomen dat mijn maat achterin fataal de bus uitgebonjourd zou kunnen worden. Het overkomt je allemaal, maar zoals altijd begint het vooral met ambitie. Of je nu wilt of niet.
‘Steve! Ga jij nog naar The Picturebooks in Amsterdam?’. ‘Ja man, fucking veel zin an!’
Zo! We zijn er weer hoor! Anyway. Even over tot de orde van de dag, want we zijn hier natuurlijk voor de muziek en de beschrijving daarvan. Weet je? Ik begin echt steeds meer in karma te geloven. Waar ik in een van de eerste artikelen van dit jaar nog ondubbelzinnig mijn ambivalente houding ten opzicht van het Amsterdamse beschreef, besef ik mij nu dat ik nog nooit zo vaak vrijwillig in het Mokumse heb verkeerd sinds dat bewuste artikel. Sterker nog… Je zou bijna kunnen zeggen dat ze een beetje aan mij begint te groeien in wat je misschien zelfs als ‘leuk’ zou kunnen bestempelen. Heftig hé? Ik snap er zelf ook geen jota van. Wist je trouwens dat in het tegenwoordige Amsterdam-Noord zich vroeger de galgenlaan bevond? Hier werden de geëxecuteerden opgehangen als waarschuwing naar de mensen. En ze bleven er net zolang hangen totdat de kraaien hun werk hadden gedaan of het touw knapte en ze verder op de grond verder vergingen. Man, wat moet daar nog een bizarheid aan onrustige geesten ronddwalen. In ieder geval, ik was mij even aan het vervelen en op Wikipedia heb je zo’n locatieknop tegenwoordig en ik dacht: dit feitje deel ik even.
The Picturebooks in Paradiso, foto Maron Stills
Wat ik je op voorhand kan vertellen over The Picturebooks is dat ze misschien wel één van de hardst werkende bands zijn die rondtoeren, en daarnaast wellicht ook nog eens één van de meest sympathieke. Deze veramerikaande Duitsers zijn de verpersoonlijking van de melancholische en nostalgische sixties en seventies outlaw-biker levensfilosofie. Ze geloven dat vrijheid iets is wat sterft als je er geen gebruik van maakt. Naast dat de heren deze filosofie onmiskenbaar uitstralen in al hun handelen, is het overkoepelend de gedisciplineerde werkethos die de mannen onbegrensde meesters van de ambacht maakt en niets anders dan inspirerend van aard is.
The Picturebooks in Paradiso, foto Maron Stills
Dit alles zorgt ervoor dat de intense energie die het duo op het podium uitstort over het publiek, er eentje is van het besmettelijke soort zonder dat er ook maar sprake is het gevoel te hebben naar een toneelstukje te kijken. Fuck, ik waan mij zelfs op een gegeven moment in een klein wit kerkje op de dorre vlakte ergens in het zuiden van de Verenigde Staten en sta ik te luisteren naar predikant Fynn. Alleen deze predikant is er eentje die meer de delta-blues vertegenwoordigd en rauw, hard, enthousiast en vol overtuiging zijn gospel predikt. Hierbij deelt hij mokerhard, rake klap na rake klap uit als een beest van weldaad die wordt opgejaagd en ondersteund door het explosieve drumwerk van Phillip. De setlist van vanavond beslaat veel van de nieuwe plaat, waarbij de voetjes tamelijk van de vloer komen bij Electric Nights en Lizard. Er is ruimte voor overdenking bij You Can’t Let Go (op plaat een duet met Chrissie Hynde), maar het echte rowdy-pitwerk komt tot een tamelijk fijne uitbarsting en eerste apotheose van deze set tijdens de insta-klassieker Rabbit & The Wolf. Wanneer het nog even lekker meeblèren is bij de laatste toegift Zero Fucks Given’, kunnen we concluderen dat het een ziek fijne avond was en de legende van het pure genieten voorlopig gelukkig nog even zal voortduren.
‘Zero Fuck Given / That’s how I’m Livin’/ Zero Fuck Given’
Rawk On,
Rawkward Steve
Meer foto’s van Maron Stills op haar website en hieronder
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.