The Lounge Society in Rotown, foto Christel de Wolff
The Lounge Society kwam in de thuisblijfperiode hard binnen over mijn koptelefoon. Fijne baslijnen, een gezonde dosis melancholie en rauw stemgeluid. Maatschappijkritische songs zoals Generation Game en Television waren precies wat ik nodig had. Het op 26 augustus 2022 uitgebrachte eerste album van de band, Tired of Liberty, klinkt op diezelfde koptelefoon net zo kritisch en urgent als de eerdere singles en ep, maar lijkt wat rustiger. Benieuwd naar hoe dat zich live zou vertalen, toog ik op zondag 30 oktober naar Rotown Rotterdam.
Tekst en fotografie Christel de Wolff
Kalaallit Nunaat in Rotown, foto Christel de Wolff
KALAALITT NUNAAT
Voordat ik kan horen of The Lounge Society inderdaad hun naam meer eer aan doet met hun nieuwe songs, laat zien wat ze kunnen. Drie Rotterdamse gasten mogen in eigen stad openen voor The Lounge Society. Zij zijn blij dat ze er staan en ik ben ook blij dat ze er staan. De songs zweven tussen post en post-punk in, zelf noemen ze het noise rock, en bevatten (inderdaad) een hoop noise en vooral heel veel energie. Hoewel de bandnaam anders doet vermoeden – Kalaalitt Nunaat is de IJsland, in het IJslands – verklapt de werkethiek van de band weldegelijk dat de jongens een thuiswedstrijd spelen. Naar goed Rotterdams gebruik: weinig woorden, veel raggen.
Kalaallit Nunaat in Rotown, foto Christel de Wolff
The Lounge Society in Rotown, foto Christel de Wolff
THE LOUNGE SOCIETY
In een korte change over wordt een muur van microfoonstands gebouwd die het publiek van de band op het podium zal scheiden. En wanneer de band het podium van Rotown betreedt, staan de snarenplukkers op een keurige rij, de drummer wat verder naar achteren. Met een beetje fantasie doet het tafereeltje aan een brave boyband denken. Als de band het podium betreedt en het publiek ‘Brits beleefd’ groet, lijkt het er ook even op dat mijn koptelefoonervaring vanavond niet overtroffen gaat worden.
Maar al snel blijkt dat de nieuwe nummers van de plaat ook op een veel minder ingetogen manier ter gehore gebracht kunnen worden. De band start rustig op, maakt dan vaart en is daarna eigenlijk nog maar moeilijk te houden. Tekstueel gaat de band de strijd aan met de politiek, vecht het voor klimaat en mensenrechten. Muzikaal zoeken ze de grenzen van pop en punk op. Gitaren en basgitaar worden onderling uitgewisseld – er zijn deels technische problemen, deels creatieve keuzes die de hoeveelheid gitaarwissels veroorzaakt. Toch komt de show niet stil te liggen en dat is best een bewonderenswaardige prestatie.
Zowel op het podium als ernaast is veel gaande. De chaos werkt aanstekelijk op het publiek dat op zondagavond is toegestroomd. Een moshpit blijft uit, maar de volgende ochtend blijkt dat de nekspieren aan het werk zijn gezet. Van goedkeurend knikken tot een full-on headbang, The Louge Society was een heuse belevenis die smaakt naar meer.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.