The Black Angels maken Paradiso tot spiegelpaleis

The Black Angels in Paradiso, foto The Buried Herald

Black Market Karma in Paradiso, foto The Buried Herald

Het zevende studioalbum van The Black Angels luistert naar de naam Wilderness Of Mirrors (september 2022). Het album haalde menig top 10 van NMTH-(beeld)redacteuren en belandde daarmee hoog in onze top 20 van de beste albums van 2022. (Het NMTH album van 2022 is… Zeal & Ardor) Voordat de band uit Austin TX op zondag 19 februari 2022 de studioversies tot leven brengt in de grote zaal van Paradiso, is het aan Black Market Karma om de avond in te leiden.

Tekst: Christel de Wolff / Fotografie: The Buried Herald

Black Market Karma
Voorprogramma Black Market Karma tourt mee op het grootste gedeelte van de Europese shows van The Black Angels. Paradiso is voor hen de laatste in de reeks van avonturen met hun muzikale helden en het vijfkoppige gezelschap doet haar best om het slotakkoord zo lang mogelijk uit te stellen. De band mixt psychedelische rock met melancholische ondertoon en een vleugje lichtvoetige indie. Frontman en muzikaal brein, Stan Belton, neemt de tijd om te flirten met de camera’s op de voorste rij, terwijl hij er moeiteloos en met een brede glimlach de ene na de andere topsong uit knalt. Opvallend is ook het heldere geluid en het luide applaus dat volgt vanuit de zaal. Aanwezige boekers en muziekscouts moeten zeker een mentale notitie maken om deze act ook eens op zichzelf staand naar Nederland te halen. De reistijd is korter dan verwacht, want hoewel de set is doordrenkt van bluesgeluid naar goede Amerikaanse traditie, verklappen Beltons speelse aanpak en Britse tongval dat Black Market Karma een Londens product is.

Black Market Karma in Paradiso, foto The Buried Herald

The Black Angels in Paradiso, foto The Buried Herald

The Black Angels in Paradiso, foto The Buried Herald

The Black Angels
Zwart, zwarter, zwartst, dat is hoe hoofdact The Black Angels van start gaat. Het podium is summier verlicht vanaf de achterkant, waardoor de band grotendeels in het donker gehuld blijft. Weinig visuele input helpt met het focussen op de hoorbeleving, maar helaas kampt het begin van de set met wat rommelig geluid. De band is instrumentaal heel sterk, maar het kenmerkende stemgeluid van Alex Maas komt er niet bovenuit. Een paar stappen naar achteren maken een groot verschil, maar gedurende de hele show blijft het een beetje zoeken naar de sweet spot in de Amsterdamse poptempel.

De Texanen spelen afwachtend, maar meeslepend. De plaats van de muzikanten op het podium in de grote zaal is in lijn met hun plaats in de muzikale compositie. Drums, bas en vocalen (met sporadisch een typerend orgeltje) houden het midden van het podium. Aan weerskanten worden zij omlijst door twee linkshandige gitaristen. Als een grillige onweersbui, met af en toe een bliksemschicht, rollen de psychedelische visuals over Paradiso’s witte muur. En ook in de zaal waait het bij uiterst headbangwaardige songs zoals History Of The Future en het tragere, onheilspellende Without A Trace. De gitaren zijn zwaar, de hoofden zwaarder.

The Black Angels in Paradiso, foto The Buried Herald

The Black Angels in Paradiso, foto The Buried Herald

Bij A Walk On The Outside, breekt figuurlijk de zon door. De band laat zich van hun meest veelzijdige kant zien en flirt met surf-invloeden. Hoewel de meeste tracks op de setlist van het meest recente album Wilderness Of Mirrors afkomstig zijn, is er ook plaat voor ouder materiaal zoals Entrance Song. Deze publieksfavoriet houdt zich goed staande tussen het nieuwe werk van de band.

Uitschieter is Empires Falling. Op plaat was dit al de favoriet van ondergetekende, vanwege de verrassende focus op stuwend basgeluid. Met deze richting lijken de Texanen ineens op de post-punktrein te springen. Live krijgt het nummer met rake teksten bijval van de visuals, die voor het eerst van de avond naar herkenbare vormen transformeren – en wel flatgebouwen en gevechtsvliegtuigen. Gitarist Christian Bland, vanavond in schitterend ‘Black Song’-bomber jack, helaas niet (meer) verkrijgbaar bij de merch stand, pakt zijn moment en stuitert over het podium.

Het blijkt het laatste nummer van de reguliere set, maar een opzwepende ovatie fluit de band al snel terug het podium op. De encore bevat niet één, niet drie, maar zeven tracks en is daarmee bijna half zo lang als de set ervoor. In het slotstuk is de hoofdrol duidelijk voor Young Men Dead en La Pared (Govt. Wall Blues). Klokkengeluid en de zin ‘Many, many tears from now’ geldt daarin als een van de mooiste tijdsbepalingen binnen de muziekgeschiedenis. Wanneer er ook nog een mondharmonica aan te pas komt én het orgeltje en samenzang van Choose to Choose de Velvet Underground-invloeden prijsgeeft, zijn de muzikale verlangens bevredigd. Zelden heb ik het publiek zo erg uit de maat horen klappen, maar op het middelste balkon, ruikt het inmiddels flink naar coffeeshop. Een zeer passend einde van een avond smeuïge psychedelische rock.