Parkway Drive, foto Rob Sneltjes
Twee jaar in een pandemie heeft zijn sporen achter gelaten. Waar we in die tijd naarstig wachtten op een heropening van de cultuursector, lijkt een oververzadiging, stijgende kosten en onzekere opkomsten of ticketverkoop parten te spelen bij veel bands. Bands als Anthrax en Primus moesten het ontgelden met hun Europese tours. En alleen al kijkend naar de indrukwekkende agenda de komende maanden, lijkt het risicovol werk. Dat er gelukkig genoeg animo is voor de Australische metalcore grootheid Parkway Drive, blijkt uit een volle zaal in AFAS Live. Het is het vijftal uit het idyllische stranddorp Byron Bay gegund, want na een enerverende periode waarin de band te maken had met interne ruzies, staan de heren als herboren in AFAS Live op de vrijdagavond. Met de toepasselijk getitelde plaat Darker Still op zak, en Britse metalcoremasestro’s While She Sleeps en deathcore sensatie Lorna Shore op sleeptouw, staat ons dan ook een heerlijke portie beukwerk te wachten. Lees hier het verslag…
Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Rob Sneltjes
LORNA SHORE
Met alle positieve buzz die Lorna Shore krijgt, zou je bijna denken met een gloednieuwe band te maken te hebben. Maar dat valt nog best mee. De deathcore band uit Warren County heeft al drie platen op zak, waarvan Century Media-debuut Immortal uit 2020 voor aardig wat hype zorgde. Met opvolger Pain Remains die eraan komt, aan deze Amerikanen om vanavond te laten zien dat die hype terecht is. En hoewel het geluid niet aan hun kant staat vanavond dankzij een overheersende basdrum en snerpende gitaren die voor een brij zorgen, is er aan energie geen gebrek. Vooral frontman Will Ramos is niet te stuiten, zonder een gebrek aan pig squeals of blackened gekrijs die doet denken aan Dani Filth. Maar ook de deathcore van Lorna Shore maakt duidelijk dat het er muzikaal net even anders aan toe gaat, dankzij orkestrale arrangementen en verfrissende black metalinvloeden. Een heerlijk schizofrene mix, die daardoor verfrissend uit de hoek komt. Een track als Cursed To Die bijvoorbeeld wiens gitaar melodieën zo van een powerfolk metalband hadden kunnen komen, gegooid over een uiterst brute barrage aan blasts. Het zou niet moeten werken, maar Lorna Shore komt er mee weg. Ook de epische grandeur en snijdende breakdowns van Sun//Eater laten zien hoe veelbelovend de band is, vooral ook omdat het er live een stuk spetterender uitkomt dan de nogal overgeproduceerde studioplaten. Jammer van het geluid, maar desondanks, aardig brute show van een band die de doorbraak nabij is.
While She Sleeps, foto Rob Sneltjes
While She Sleeps, foto Rob Sneltjes
WHILE SHE SLEEPS
Soms kan een band het ogenschijnlijk goed voor elkaar hebben qua aanpak en aankleding, maar blijkt de muziek niet van het spannendste soort. Zo ook bij While She Sleeps. De Britse metalcore band besteedde de distributie van hun plaat Sleeps Society uit aan hun tourcrew, om ze zo te kunnen betalen in de lockdown. Ook in ons interview met frontman Lawrence Taylor benadrukte hij het belang van de underground en DIY scene. Gepassioneerd, en met het hart op de juiste plek, resulteert het desondanks niet in een show die de volledige speelduur boeit. De energie en pit is er, inclusief een helder geluid. Een Lawrence is een begenadigd frontman die met zijn charisma mensen op de been brengt. Maar muzikaal is de metalcore weinig afwisselend of verrassend. Het begint nog sterk met het vlammende Sleeps Society en de groovende stootkracht van Anti-Social. Maar tracks als The Guilty Party of I’ve Seen It All klinkend behoorlijk inwisselbaar, met breakdowns waarop je de klok gelijk kunt zetten, voorspelbare jumpdafuckup momenten en obligate nogal vlakke cleans van gitarist Mat Welsh. Wanneer er voor de zoveelste keer om een wall of death geroepen wordt, komt het de voorspelbaarheid niet ten goede. Maar toch weet de band ook een paar hoogtepunten te pakken, en de energie van het publiek als geheim wapen in te zetten. Zo ontstaat er een driedubbele circlepit tijdens het pittige Eye To Eye, zien we een crowdsurfende frontman tijdens You Are We en zorgt de massale sitdown bij Systematic voor een fantastisch uitzicht. Oerdegelijk en energiek optreden, die de aandacht desondanks niet volledig weet te behouden.
Parkway Drive, foto Rob Sneltjes
Parkway Drive, foto Rob Sneltjes
PARKWAY DRIVE
Het had weinig gescheeld of Parkway Drive had er de brui aan gegeven. De pandemie en de opnames van Darker Still bleken zwaar voor het uit Byron Bay afkomstige vijftal, met interne worstelingen en ruzies die eraan te pas kwamen. Resulterend in een thematisch zwaarmoedige plaat in het gloednieuwe Darker Still. Maar van die zwaarmoedigheid is weinig te merken vanavond, want niet alleen staan de Australiërs er als herboren voor een goedgevulde zaal, ook het publiek zelf heeft er zin in op de vrijdagavond. Het is opmerkelijk te bedenken dat de metalcore gigant tien jaar terug nog in een Melkweg stond, maar sindsdien is uitgegroeid tot een ware headliner. Dat heeft niet alleen te maken met platen als Ire of Reverence, die met diens toegankelijkere werk een absolute doorbraak betekende, maar het is ook een kwestie van investering. Investering in aankleding, opsmuk en vuurwerk. Flink wat vuurwerk zelfs. En die bereidheid om het een stapje verder te brengen heeft goed uitgepakt, zo ook vanavond. Met een visual van een openbrekende aarde komt Parkway Drive vol vlammend bombast aantreden, om vervolgens te openen met nieuweling Glitch. De nieuwe plaat mag dan slikken zijn voor de old school fans, maar live kun je er niet omheen: die vuistpompende arena metalcoregranaten komen behoorlijk goed uit de verf!
Parkway Drive, foto Rob Sneltjes
Het helpt dan ook dat de setlist een uitstekende mix tussen nieuw en oud werk is, die zorgen voor voldoende afwisseling in de set. Een moderne klassieker als Carrion bijvoorbeeld, die mooi aan het begin in een uitzinnig publiek resulteert. Ook een track als Dedicated, met diens pompende groove, chuggende riffs en begenadigde grunts van pretbek Winston McCall. zorgen voor een wall of death zonder dat er tien keer om gevraagd wordt. Ground Zero, die tekstueel dealt met alle opgekropte woede binnen de band de laatste jaren, wordt voorafgegaan door een toespraak over het belang van je problemen bespreken met je vrienden, iets dat het imploderen van de band voorkwam. Een van de grootste verrassingen vanavond is wel de dubbelklapper van Shadow Boxing en titelnummer Darker Still, beiden bijgestaan door een strijkkwartet. Eerstgenoemde vanwege diens atmosfeer onderbroken door hakkende, loeizware passages die je overspoelen als een Australische vloedgolf. Laatstgenoemde gezien het een van de meest gewaagde tracks uit de Parkway Drive carrière is, maar toch bijzonder goed uit de verf komt. De ballade heeft voor veel reacties gezorgd uit de fanbase, maar verdomd als vanavond de Dutch disease redelijk uitblijft en er zowaar met de leadmelodie wordt meegezongen, afgemaakt door flitsend gitaarwerk van Jeff Ling.
Na dat rustpuntje volgt er dan nog een driedubbele aanval op het lichaam met een toegift. Eerst in de vorm van het nekbrekende Bottom Feeder, het door vuur omringde Crushed en tot slot het opgefokte Wild Eyes waarbij er een mooi moment ontstaat als AFAS massaal de melodie meezingt. Man, toch maar even een heerlijke show weer, die laat zien dat het doorstaan van de pandemie niet voor niets is geweest. Want in een tijd waarin de headliners van weleer aan hun pensioen kunnen beginnen, zijn het bands als Parkway Drive die dat stokje overnemen. Dedicated, zo blijkt, vooral als je je beseft dat het voor hen ook allemaal begon in een kelder. Genieten geblazen!
Parkway Drive, foto Rob Sneltjes
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.