Damn right son! We reizen vrijdag weer af naar het Antwerpse voor drie dagen feest en nagelharde muziek op Desertfest Belgium. De line-up is weer duizelingwekkend van omvang en ook aardig veelzijdig. Onze redacteuren zijn dan ook al even verlekkerd aan het schatgraven en kwamen daarbij heel wat vettig, bruut beukend en zelfs wat blackened spul tegen. Hierbij de tips van NMTH voor Desertfest 2022, oftewel onze playlist voor de
Trekken we dan echt weer de kwalificatie ‘supergroep’ uit de kast? Jazeker. Is dat niet wat voorbarig? Neen. Op basis van de voortekenen (show op Roadburn 2018 en eerste single Soft Healers) en de ervaring van de bandleden plakken we het etiket zonder een spoor van twijfel op Iron Jinn. Sorry alvast guys. Maar deze veelbelovende opsomming paste niet in de kop: Oeds Beydals (The Devil’s Blood, Death Alley), Wout
We zijn weer teruggekeerd van onze vierdaagse missie naar Planet Roadburn. Inmiddels is starship NMTH geland, zijn de ervaringen geanalyseerd en alles op rij gezet van wat over ons heen gekomen is en kunnen we even terugblikken op het festival. Alle data is ingevoerd, tijd voor conclusies. En wat was het een mooie Roadburn, deze emotionele, beladen en onnavolgbare 2022 editie met de erfenis van twee jaar pandemie achter ons
De Haagse mannen van Supersonic Blues verschenen met de in sixties psych-rock ’n roll gedrenkte debuutplaat nadrukkelijk op de NMTH-radar. Komende week staan ze voor hun derde Roadburn-show op prime time geprogrammeerd in de Hall of Fame, twee weken later doen ze Doornroosje aan voor het ook zwaar bezette Sonic Whip en in juni staat een nog grotere stonerpsych-fuif op het menu: het Duitse Freak Valley Festival. In de aanloop
Een van de meest interessante, meeslepende platen van het voorjaar komt van drie mysterieuze, gesluierde Walen. Wyatt E. levert op derde album āl bēlūti dārû slechts twee composities af, maar die twee gaan beide in ruim 18 minuten langzaam maar zeker heel diep. Bijzonder spannend opgebouwd richting maximaal hypnotiserend effect. Denk aan soundscapes van oriëntaalse doom, drones en post-rock gespeeld op traditionele Midden-Oosterse instrumenten. Tel daar een fascinatie voor antieke
In deze editie Hardhitting Albumreviews worden vier recent uitgekomen albums besproken door vier redactieleden. Uiteraard levert Guido ‘Hardhitter’ Segers een bijdrage en laat hij zijn licht schijnen op het album Assassine(s) van Celeste. Joost Schreurs zet zijn tanden in Resentment is Always Seismic – a final throw of Throes van Napalm Death en Ingmar Griffioen legt uit waarom hij warme gevoelens koestert voor de debuutplaat van Supersonic Blues. Tim Aarbodem sluit
Terug van nooit echt weggeweest: nadat ze een maandje oversloegen, keert Bandcamp deze maand terug met de eerste Bandcamp Friday van het nieuwe jaar 2022. Alweer het derde jaar waarop het coronavirus zijn stempel lijkt te gaan drukken. Want als we dit schrijven, zitten poppodia en festivals nog altijd in een soort Catch-22 situatie, waarin ze wel wat mogen, maar onder zulke strenge voorwaarden dat het eigenlijk voor niemand leuk
Helemaal verslingerd was ik aan ‘Blackwater Holylight’, het zelfgetitelde debuutalbum van de toen nog vierkoppige psychdoomgroep uit Portland, Oregon. Ze dienden de doom en heavy psychrock met shoegaze- en stoner-elementen acht nummers lang zeer meeslepend op, niet in het minst door de verslavend dromerige zanglijnen van Laura Hopkins. De eersteling kwam in 2018 uit via RidingEasy Records, werd met lof overladen (haalde de nummer 8-positie in de NMTH albumlijst), en
Zoooooooo. Daar hoeven we verder niet moeilijk over te doen: de Desertfest zondag is een heule dikke festivaldag, en by far de sterkst geprogrammeerde deze editie. Die variatie waar we de eerste dagen naar op zoek waren? Die dampende stonershows en kapot harde metalsets? Check, check, cheeee-eck gek! Tel daar nog maar een paar zeer welkome sinistere kerkdiensten bij op, het is toch zondag hè: black mass baby! Op de
De zaterdag van Desertfest is een ramvolle, sterke maar ook wat gekke dag. Veel goede bands, maar weinig shows die er echt bovenuit steken, op die ene doldrieste Berlijnse band na. En het gebeurt vandaag echt op de kleinere podia. Vooral in het Trix-café, waar twee Nederlandse, twee Belgische en een Italiaanse band serieus indruk maken. Ondertussen vragen we ons geregeld af of we nu al verwend zijn geraakt, of
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.