Op weg naar Sleazefest wandelen we kilometers door een surrealistisch landschap met links de apocalyptische aanblik van een big-ass mofo staalfabriek en rechts de duinen waar surfers doorheen trekken op weg naar zee. Sleaze vs. natuur zeg maar en een beste voorbode van het festival dat ons in strandtent Timboektoe wacht. Voor deze 18e editie van Sleazefest hebben organisatoren Björn Ottenheim en Daan Schinkel (van zZz) negen bands, een stel dj’s en bijzonder goed weer geregeld.
Tekst en foto’s Ingmar Griffioen
Sleazefest ontstond nadat een bbq met acht bands op het strand een aardig geslaagd plan bleek. De organisatie wijkt ook geregeld uit naar Amsterdam (voor Wintersleaze), maar vandaag is het ‘Sleaze on the Beach’. Plaats van handeling is Timboektoe, een waar surfersparadijs dat helemaal aan het einde van het strand van Noordwijk tegen de Noordpier geplakt ligt. Dertig meter verder varen enorme schepen, die net uit IJmuiden vertrokken zijn, de zee op. De Oost-Europees aandoende staalfabriek is met stank en al helemaal uit ons bewustzijn verdwenen en na een mopje rootsy rock ’n roll van de Sgeurvreters nestelen we ons eerst maar eens op het terras. Vanaf de houten banken is er een vorstelijk uitzicht op strand en zee, waar surfers en meeuwen vrij spel hebben. Vanwege het zeldzaam lekkere weer hangen veel bezoekers ook nog even op het strand en krijgt Sleazefest een gemoedelijke start.
Heel verstandig, zeker als je het Sleazy credo erbij pakt: ‘de eerste band begint om 20.00 uur, de laatste als de zon opkomt’. Juistem. Ook op het terras te vinden zijn een goed geoutilleerde cocktailbar (Mojito! Caipirinha!) en een barbier (Ritchie the Rockin’ Barber), die net in een Dodge-busje is komen aanrijden. De restaurantfunctie van Timboektoe is opgeschort en daarmee ook het bbq-aspect van Sleaze, maar dat mag de pret niet drukken want St. Tropez staat op het podium. Begin dit jaar kwam een mysterieuze groep uit Amsterdam met een lekker vuige set gitaarsongs en catchy single I Don’t Wanna Fall In Love. De EP ging op het Engelse DIY Mag in primeur en de Engelse contactpersoon mocht niks over hun identiteit vertellen. Maar de persfoto verried al snel: St. Tropez is de nieuwe uiting van Go Back To The Zoo.
In Timboektoe zien we de band voor het eerst live en valt op dat bassist Lars Kroon de leadrol en -zang pakt. GBTTZ-frontman Cas Hieltjes doet tweede stem en gitaar. Het geluid is meer Black Rebel Motorcycle Club, psych en glam, zoals de band op het tweede en derde album liet horen ook van Stones, Kinks, Primal Scream en Jesus and Mary Chain te houden. Verrassende jongens ja, verrekt goede muzikanten ook en die nieuwe track is weer best wel Velvet Underground. Met de ondergaande zon loopt de strandclub vanaf een uur of 10 lekker vol. Buiten gooit Björn Ottenheim soepel een pallet op het strand en omhelst een bezoeker, binnen signaleert Cas Hieltjes nog wat angst voor ’the void voor het podium’ en maant de mensen naar voren. Het beloofde rustige nummer blijkt nog redelijk te ontaarden en uit blijheid spuit die gast vooraan een heel biertje over Kroon en twee bakken met pedalen. Of we meer of minder willen (Por Que Why)? Meer! Maar dit was een goede eerste kennismaking. Dit najaar meer op de Popronde.
Bij The Miseries staat weer een bassist-zanger centraal geposteerd, maar ditmaal geen misverstand over wie de frontman is. Het verschijnen van Tim Knol in de garageband was minder in nevelen gehuld en is zeker niet minder geslaagd. De Hoornse band is nog een stuk beter ingespeeld dan op Noorderslag en Paaspop en dat laat al sets van meer dan een half uur toe. Veel Miseries-tracks als albumopener Cracking Up en single Skinflint duren maar rond de 2 minuten en dan jaag je er zo heel rap je repertoire doorheen. Maar er zit veel muziek in deze band, ook een heel prettige Weezer-track bijvoorbeeld en met het erg meezingbare I Know That You Want It hebben de jongens helemaal gelijk. Sleazefest wil maar wat graag en terwijl Knol zijn gitaarband sloopt, komt de eerste serieuze pit op gang. Misery drijft nogal op Iggy Pops Lust For Life, het zeurderige Wiggle is meer psychgarage en het wat langere I Want You To Know is een heerlijke noiserocker, waar Cloud Nothings zich niet voor zou schamen. Poeh, sterke set.
Nu komt het moment dat we moeten bekennen dat we het grootste gedeelte van de set van de gastheren van zZz hebben gemist. Sorry Daan en Björn. Niet omdat we dachten: ‘die gasten hebben we nu al zeven of acht festivals op rij zien platspelen’, maar omdat we hevig met het terras, de dansvloer in zaal 2 en vooral de cocktailbar in de weer waren. Dempt toch goed al die mensen voor het podium en dus komen we te laat tot het besef… Maar wel net op tijd binnen om de tent in extase te zien op good old XTC en nog wat versere krautrock-extravaganza van die nieuwe Juggernaut plaat. Dit was ook een goed moment geweest om te denken aan ‘When I Come Home’, maar nee daar is de sfeer niet naar. Man wat gaat Sleazefest lekker op deze belichaming van sleazy rock ’n roll.
Stel dat je New Bomb Turks niet kent, dan moet je daar als de donder wat aan doen. Direct die Ohio garagepunkers opsnorren, of… je pakt eerst Buck Biloxi and the Fucks erbij, een band uit New Orleans die nog wat verser op het podium staat. En dat doen ze best wel tof, met hooded gitarist die even later met de drummer van plek ruilt. En met behoorlijk opgefokte punkrock in supersnel tempo inclusief opruiend felle vocalen. Het is inmiddels ver na enen (het tijdschema loopt steeds verder uit), Timboektoe puilt uit en je kunt gerust zeggen dat Buck en co het laatste zetje geven. In een algehele sfeer van bier, plezier en losbandigheid gedijt deze band als een malle en het publiek laat de laatste remmingen en sporen van beschaving volledig varen. Nu de geest eruit is, vliegt er ook alsmaar meer bier uit de fles en mensen hangen op elkaar en in de balken van de standtent. “This place is filled with retards like me”, kondigt de frontman een nummer aan. Vanuit de pit vallen geregeld mensen over het lage podium, eentje wordt net weer overeind geholpen als de gitarist zijn voet op zijn borst zet en zo verder speelt. Op zijn rug op het podium moet hij het ondergaan. Shut The Fuck Up en I Dont Work For The CIA krijgen we nog mee. Buck Biloxi gaat er hard op en Timboektoe gaat helemaal kapot.
Zo’n feestje kan natuurlijk niet bij elke show nog heftiger worden, want die strandtent moet nog langer mee. Dus is er heel slim ruimte voor The Afterveins ingebouwd. Niet omdat dat geen goede of opwindende band zou zijn, maar wel omdat de Rotterdammers iets meer de voet van het pedaal halen. Het kan zijn dat je het gemist hebt, maar The Afterveins leverde dit jaar met Showers alweer een sterk album af, op de band geslingerd met Haagse held Henk Koorn als producer. De band opent wel nog redelijk vlot, maar gaandeweg wordt het meer grungy (zeker de zang van Maks Bolhuis en in nummers als Untitled) en bluesy en worden de nummers steeds langer. Onderweg moet er meer dan eens een snaar bijgezet worden en ze doen ook een fijn nummer van het bevriende Amsterdamse Indian Askin. Terwijl drummer Aswin van As een rots achter de drumkit is, zijn gitarist Xander van Dijck en Bolhuis minder aan het podium gekluisterd. Bolhuis duikt met zijn reet het publiek in en Van Dijck surft op zijn gitaarkoffer door de tent, om bovenin op z’n gemak een saffie op te steken. We eindigen intens met twee hele lange grungers (o.a. John Borno), Bolhuis met de broek weer op zijn enkels en meer gekkigheid.
Met The Glücks keert het hoge tempo terug. Het Belgische duo Izzy en Pigor heeft alleen drums (zij), gitaar (hij) en twee mics nodig om rauwe, gejaagde garagepunkblues te maken. ‘Psyched out Primitive Garagepunk’ noemen ze het zelf en niet ten onrechte. Met gierende en bluesy gitaren over een furieus drumritme, een stukje rock ’n roll-samenzang en gebrul vuren ze vlotjes basale songs als On The Road, Money en Blood On My Mind af. Ondertussen is de uitgelaten bende op de dansvloer en in de nok van de tent niet meer te overzien, maar op de een of andere manier overleven interieur en ledematen ook deze show. De Sleazefester is waarschijnlijk met een bovengemiddeld overlevingsinstinct en dito incasseringsvermogen gezegend. En de tent is redelijk hufterproof, dat scheelt natuurlijk ook.
Als de laatste band aantreedt, zo ergens rond 4.30 uur schatten we, wordt duidelijk hoe Sleazefest de naam heeft gevestigd. The Craps treedt ongekleed op en gelukkig, niet dat de twee mannen er onappetijtelijk uitzien, is er ook aan vrouwelijk bloot gedacht. Op een Sleazefest zijn altijd Sleazegirls aanwezig schijnt het en de twee danseressen doen die reputatie eer aan. Wat volgt staat niet overdreven helder meer voor de geest, dus laten we de crappy foto’s maar spreken. Sleazy gallery onderaan!
In de tweede zaal en buiten gaat Sleazefest nog tot diep in de ochtend door. Terwijl NMTH terug naar Wijk aan Zee strompelt, is het al even licht en Sleaze on the beach nog in volle gang. Hartstikke mooi feest dat Sleazefest. Volgende keer wederom zulk weer en een bbq erbij en we zijn van de partij. Eerst die Sleaze Express najaarstour overleven.
Aaaaah Sleazefest 2015, dat was ‘m
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.